Του Δρα Δημ.
Σταθακόπουλου
Το 1914, ο Λίβανος,
απο την οθωμανική ζώνη επιρροής, περιήλθε στη γαλλική μέχρι το 1926,
οπότε αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη δημοκρατία, με την ουσιαστική όμως
διακυβέρνηση των Γάλλων.
Από το 1940, οι
Λιβανέζοι άρχισαν να διεκδικούν την ανεξαρτησία τους και το 1944 κατάφεραν να
την αποκτήσουν.
Όμως υπάρχει
ακόμα γαλλική παιδεία, υπόστρωμα και φυσικά
τεράστιο γαλλικό ενδιαφέρον για τη χώρα αυτή, το οποίο
αναμενόμενα δεν θα αφήσει ν’ ατονήσει, ειδικά τώρα που μετά
το δυστύχημα θα επανεμφανιστούν παλιές παθογένειες.
Η Γαλλία είχε και
έχει συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο και όσο
βλέπει πως οι λοιπές μεγάλες δυνάμεις ενεργοποιήθηκαν
ατομικά για τα δικά τους, ομοίως δήλωσε παρουσία και
ενεργά με την επίσκεψη του Προέδρου Μακρόν.
Στη συγκυρία
αυτή και εφόσον τα συμφέροντα της Γαλλίας,
συμπέσουν με της Ελλάδας και της Κύπρου,
ίσως έχουμε έναν
σύμμαχο συμφέροντος.
Οι ρομαντικοί
να μην βλέπουν ανιδιοτέλεια σε όλο αυτό.
Περαιτέρω,
αναφορικά με την αναμενόμενη από καιρό συμφωνία
Ελλάδας Αιγύπτου για την ΑΟΖ, διαβάζω για μερική
οριοθέτηση και για αναφορά σε αυτονόητες έννοιες
του διεθνούς δικαίου. Ότι δηλαδή τα νησιά έχουν
υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ . Φυσικά και έχουν.
Το θέμα ήταν και
είναι η έκτασή τους και ειδικά όταν συμπίπτουν ή
εμπλέκονται με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ όμορης ηπειρωτικής
χώρας . Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη Συνθήκη της Λωζάνης και
μεταγενέστερες διεθνείς συνοδές συμφωνίες , εν
αμφιβολία θα ωφελήσουν την Ελλάδα σε πιθανή συμφωνία ή
αντιδικία με την Τουρκία.
Φυσικά
και είναι κάτι θετικό η συμφωνία με την Αίγυπτο, αλλά ο
διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και σε αυτά που
έμειναν εκτός, ως μελλοντικά.
Όλοι μας (θέλω
να πιστεύω) ελπίζουμε στα καλύτερα, προσωπικά δε και στην
απονεύρωση του νταή της περιοχής που ασκεί “μπούλινγκ ” σε
όλα τα επίπεδα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου