ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ

Σαράντης Μιχαλόπουλος Κάτοικος Ιτέας

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ

Αντιγράφω από τη ιστοσελίδα ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΙΝ :

«Οι ηγέτες των 27 κρατών μελών της ΕΕ κατέληξαν τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα σε συμφωνία για το κείμενο συμπερασμάτων σε ό,τι αφορά στην Τουρκία και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατέληξε στην απόφαση να προχωρήσει σε επιπλέον καταχωρήσεις, με βάση την απόφαση της 11ης Νοεμβρίου 2019, που αφορούν περιοριστικά μέτρα για τις παράνομες γεωτρήσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, σύμφωνα με το κείμενο των συμπερασμάτων, το οποίο περιήλθε σε γνώση του ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Παράλληλα, «καλεί τον Ύπατο Εκπρόσωπο και την [Ευρωπαϊκή] Επιτροπή να καταθέσουν έκθεση αναφορικά με την πολιτική,

οικονομική και εμπορική σχέση της ΕΕ και της Τουρκίας και αναφορικά με μέσα και επιλογές για το πώς θα προχωρήσει, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης του πεδίου εφαρμογής της παραπάνω απόφασης για να μελετηθεί το αργότερο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Μαρτίου του 2021», ενώ παράλληλα «καταδικάζει τα μονομερή βήματα της Τουρκίας στα Βαρώσια και καλεί να υπάρξει πλήρης σεβασμός των Αποφάσεων 550 και 789 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών».

Ζητεί ακόμη από τον Ύπατο Εκπρόσωπο να προχωρήσει ως προς την πρόταση για την πολυμερή Διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο.

Παράλληλα, «η ΕΕ θα επιδιώξει να συνεργαστεί, σε ζητήματα σχετικά με την Τουρκία και την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, με τις ΗΠΑ».

Πάντα σύμφωνα με το κείμενο των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, «οι τουρκικές μονομερείς και προκλητικές δραστηριότητες στην Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζονται, συμπεριλαμβανομένης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταγράφει την αποχώρηση του πλοίου Ορούτς Ρέις και επιμένει στη συνέχιση της αποκλιμάκωσης για την επανέναρξη και την ομαλή συνέχιση των απευθείας διερευνητικών συνομιλιών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας».

Τονίζεται ταυτόχρονα ότι «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επαναβεβαιώνει το στρατηγικό ενδιαφέρον της ΕΕ για την ανάπτυξη συνεργασίας και αμοιβαία επωφελούς σχέσης με την Τουρκία. Η προσφορά θετικής ατζέντας ΕΕ-Τουρκίας παραμένει στο τραπέζι, με προϋπόθεση ότι η Τουρκία θα δείξει ετοιμότητα να προωθήσει γνήσια συνεργασία με την Ένωση και τα κράτη μέλη και να επιλύσει διαφορές μέσα από τον διάλογο και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο».

Αυτή η «ατζέντα θα μπορούσε να εκταθεί στα πεδία της οικονομίας, του εμπορίου, επαφές ατόμων, υψηλού επιπέδου διάλογο και συνεχή συνεργασία στα θέματα της μετανάστευσης». Ταυτόχρονα, «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει τη σημασία που έχει να διατηρηθούν ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας. Η ΕΕ είναι επίσης έτοιμη να συνεχίσει να χορηγεί οικονομική βοήθεια στους Σύρους πρόσφυγες και τις κοινότητες που φιλοξενούνται στην Τουρκία» και «η συνεργασία» με την κυβέρνηση στην Άγκυρα «για την υπεύθυνη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών προς τα κράτη-μέλη» και «τη μάχη εναντίον των δικτύων διακινητών μεταναστών».

Σχολιάζοντας το θέμα, θα έλεγα ότι είναι προφανές ότι η απόφαση αυτή δεν καλύπτει καθόλου την Ελλάδα και την Κύπρο έναντι της Τουρκίας. Αντίθετα, μάλλον υποθάλπει την τουρκική προκλητικότητα, δίνοντάς της έδαφος να εντείνει τις προκλήσεις , αυξάνοντας τον κίνδυνο για κάποιο «ατύχημα» ακόμη περισσότερο το επόμενο διάστημα. Και βέβαια το μεγάλο ερώτημα για μας είναι τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον από την Ε.Ε. στην οποία είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για μία πιο ενεργή συμπαράσταση και βοήθεια.

Πριν όμως από το ερώτημα αυτό, υπάρχει ένα άλλο, πολύ σημαντικότερο κατά την γνώμη μου. Και είναι το ερώτημα, τι από τα δύο συμβαίνει ; Μήπως τελικά η Τουρκία δεν έχει «τόσο άδικο», όσο εμείς υποστηρίζουμε ; Ή, μήπως η Ε.Ε. αλλά και ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα λειτουργεί χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς άλλες αξίες, εκτός από την «εξυπηρέτηση των συμφερόντων» κάθε χώρας ;

Ας ξεκινήσουμε όμως από το πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Μήπως η Τουρκία δεν έχει τόσο άδικο στις διαφορές της με την Ελλάδα ; Μήπως το «Διεθνές Δίκαιο» που επικαλείται δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στα νησιά ; Μήπως το Διεθνές Δίκαιο αποδέχεται το επιχείρημα της Τουρκίας ότι «δεν μπορεί ένα τόσο μικρό νησί, όπως είναι το Καστελόριζο να έχει δικαιώματα σε μία τεράστια έκταση στην Ανατολική Μεσόγεια, ενώ το ίδιο βρίσκεται μόνο 2 χιλιόμετρα από τις ακτές της Τουρκίας ; Μήπως το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζει ότι και τα άλλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Σάμος, κλπ.) τυχαίνει απλώς να «κάθονται» επάνω στην υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας ; Μήπως το Διεθνές Δίκαιο δέχεται ότι μία χώρα σαν την Τουρκία, που έχει τεράστια ακτογραμμή στη Μεσόγειο, δεν μπορεί να αποκλείεται από οικονομικές ζώνες ή από δικαιώματα εκμετάλλευσης ενεργειακών αποθεμάτων που βρίσκονται στην Ανατολική Μεσόγειο ;

Πέρα όμως από αυτό, μήπως και τα Ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν πρέπει να είναι στρατιωτικοποιημένα, όπως αναφέρουν οι διεθνείς συνθήκες που επικαλείται η Τουρκία ;  Μήπως αυτές οι συνθήκες που προβλέπουν την «αποστρατιωτικοποίηση» των νησιών αυτών, δεν έχουν προβλέψει την αντίστοιχη «μη στρατιωτικοποίηση» της απέναντι πλευράς, ώστε να διασφαλίζεται ότι δεν πρόκειται να επιδιωχθεί από την πλευρά της Τουρκίας αλλαγή του status kvo των ελληνικών νησιών δια των όπλων, όπως έγινε με την Κύπρο ;

Αν όμως η Τουρκία επικαλείται διεθνείς συνθήκες, γιατί δεν συμμορφώνεται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ως προς την Κύπρο ; Μήπως και εδώ υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε ή που δεν διαβάζουμε σωστά ; Μήπως και εδώ η Τουρκία δεν έχει «τόσο άδικο», όσο της καταλογίζουμε εμείς ; Ή, μήπως το «δίκαιο» προκύπτει από την διαιώνιση μίας κατάστασης, όπως π.χ. την «χρησικτησία», που οδηγεί σε δικαίωμα επί της περιουσίας ενός άλλου μόνο και μόνο επειδή διατηρήθηκε για πολλά χρόνια μία παράνομη κατάσταση, η οποία στο τέλος μετατρέπεται σε νόμιμη ;

Μήπως λοιπόν όλα αυτά είναι το κλίμα και το πνεύμα που επικρατεί μεταξύ των «εταίρων» στην Ε.Ε. ή το ΝΑΤΟ και τους κάνουν να μη προχωρούν σε μέτρα εναντίον της Τουρκίας ; Μήπως μάλιστα στο τέλος τους οδηγήσουν να μας ζητήσουν να αναγνωρίσουμε και τουρκική μειονότητα στην Θράκη, όπως μας οδήγησαν να αναγνωρίσουμε Μακεδονική Γλώσσα και Μακεδονική «Ιθαγένεια» (αμφιλεγόμενη μετάφραση του αγγλικού όρου που είναι nationality) στη γείτονα χώρα ; Ή, μήπως, αποτελούν και ένα «προάγγελο» για την διχοτόμηση της Κύπρου ;

Εγώ από την πλευρά μου αδυνατώ να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα. Ούτε διεθνολόγος είμαι, ούτε καμία πρόσβαση στα κέντρα που γίνονται αυτές οι συζητήσεις έχω. Έχω όμως την κοινή λογική να λέω ότι δεν μπορεί τόσο αυταπόδεικτα πράγματα να μην γίνονται αντιληπτά από τους «εταίρους» μας. Και αποκλείεται να μην γίνονται αντιληπτά, διότι η ίδια «παράλογη» στάση έχει τηρηθεί από σχεδόν το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας σε μία μεγάλη σειρά θεμάτων που έχουν οδηγήσει λαούς ολόκληρους σε αφανισμό ή δυστυχία.

Ο ναζισμός, για παράδειγμα, καταδικάστηκε και τα όργανά του πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους, όμως το πνεύμα του εξακολουθεί να υπάρχει και πολλά δικτατορικά καθεστώτα ζουν και βασιλεύουν με την ανοχή των λεγόμενων «δημοκρατικών» κυβερνήσεων. Οι γενοκτονίες που έγιναν στο παρελθόν, καταδικάστηκαν και αυτές, αλλά κάποιες νέες συμβαίνουν σήμερα, πάλι με την ανοχή κυβερνήσεων που εμφανίζουν σαν προμετωπίδα τους τον ανθρωπισμό και τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η δική μου λοιπόν κοινή λογική λέει ότι, πάνω από τις αξίες και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, υπερισχύει και επικρατεί το «συμφέρον». Αν, για παράδειγμα, κάποια χώρα πουλά όπλα στην Τουρκία, σε καμία περίπτωση δεν θα δεχθεί να την «τιμωρήσει» για μία στάση της τελευταίας που αντιβαίνει τους τυπικούς κανόνες «δικαίου». Και η ίδια αυτή κοινή λογική λέει ότι δεν πρέπει να στηριζόμαστε σε κανένα «φίλο» ή «σύμμαχο», αλλά πρέπει να προσπαθούμε να αποκτήσουμε μόνοι μας όλα εκείνα τα εχέγγυα που θα διασφαλίσουν την εθνική και κοινωνική μας υπόσταση.

Και δεν μπορώ στο σημείο αυτό να μη θυμηθώ ένα παλιό κείμενο που, μεταξύ άλλων, έγραφε :

Η υπόθεση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας πέρασε από σκληρούς εθνικοαπελευθερωτικούς και αμυντικούς αγώνες του Λαού, που πέτυχαν την εθνική απελευθέρωση και την κατοχυρωμένη με διεθνείς συνθήκες χάραξη των συνόρων της χώρας. Ποτέ όμως η χώρα μας δεν μπόρεσε να αποτινάξει τα δεσμά της εξάρτησης. Η πολιτική της άρχουσας τάξης δεν θέλησε και φυσικά δεν μπόρεσε να απαγκιστρωθεί από την πρόσδεση σε ξένα κέντρα, ούτε και όταν έγινε κοινή συνείδηση ότι από αυτή την πολιτική κινδυνεύει η ίδια η εδαφική μας ακεραιότητα.

Η χώρα μας δεν έχει διεκδικήσεις ή απαιτήσεις εναντίον καμιάς άλλης χώρας και φυσικά κανενός Λαού. Η ίδια όμως αντιμετωπίζει σοβαρούς εξωτερικούς κινδύνους, οι οποίοι πρέπει και να υπαγορεύουν τους προσανατολισμούς της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας. Οι κίνδυνοι είναι τόσο ξεκάθαροι, ώστε, αντίθετα με ό, τι μπορεί να συνέβαινε σε άλλες περιόδους της ιστορίας μας, τα περιθώρια αγνόησης ή έστω λαθεμένης εκτίμησης των συμφερόντων της χώρας έχουν εξαντληθεί.

Υπάρχει η συγκεκριμένη καθοδηγούμενη απειλή της Τουρκίας εναντίον της εθνικής μας ακεραιότητας και ασφάλειας. Οι διεκδικήσεις, οι [προκλήσεις, οι ενέργειες της Τουρκίας δεν αφήνουν αμφιβολίες για τους στόχους της. Τα κρίσιμα εθνικά αδιέξοδα απαιτούν μία ριζικά διαφορετική πολιτική για την αντιμετώπισή τους.

Αυτή η πολιτική θα στηρίζεται στην αμυντική θωράκιση της χώρας και σε μία γνήσια ανεξάρτητη, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Τα επιμέρους βήματα για την κατάκτηση των ανυποχώρητων στρατηγικών στόχων θα παίρνουν υπόψη τις εξοπλιστικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας καθώς και την εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων στον διεθνή χώρο και ειδικότερα στην περιοχή μας.

Βασικός στρατηγικός προσανατολισμός μας είναι η διάλυση και των δύο ψυχροπολεμικών μπλοκ, του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Σ’ αυτή τη στρατηγική εντάσσεται και η αποχώρηση της χώρας μας από την Ατλαντική Συμμαχία, καθώς, πέρα από το θέμα αρχής, υπάρχει η φύση της Ατλαντικής Συμμαχίας και η ιδιότυπη σχέση της χώρας μας με αυτήν.

Είμαστε η μόνη χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ που απειλείται από χώρα – μέλος της Συμμαχίας. Η Συμμαχία είναι ανήμπορη (γιατί δεν θέλει) να εγγυηθεί τα σύνορά μας από την Τουρκική απειλή. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εξοπλίζονται και εκσυγχρονίζονται, ενώ, τόσο οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, όσο και οι παραβιάσεις της κλιμακώνονται επικίνδυνα.

Ημερομηνία κειμένου : Ιούλιος 1981. Προέλευση : Κάποιοι παλιοί θα το θυμούνται !

Είναι τραγικό να έχουν περάσει από τότε περίπου 40 χρόνια και σήμερα να βρισκόμαστε ακόμη στο ίδιο ακριβώς σημείο. Ή, μάλλον, σε πολύ χειρότερο.

Και τώρα , τι κάνουμε ;

Διαβάζω στο capital.gr μία σύνοψη της αποτίμησης του πρωθυπουργού για τα Συμπεράσματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.         

«Η Ευρώπη έκανε ένα βήμα το οποίο αποτελεί την πιο ισχυρή μέχρι σήμερα προειδοποίηση προς την Τουρκία να αλλάξει συμπεριφορά, ανέφερε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κάνοντας μια αποτίμηση των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες. 

Για την Ελλάδα, διευκρίνισε, οι κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας δεν είναι αυτοσκοπός. Η απειλή, όμως, των κυρώσεων σε περίπτωση που η Τουρκία συνεχίσει τις προκλητικές ενέργειες είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που έχει η Ελλάδα για να πείσει την Τουρκία να αλλάξει συμπεριφορά.

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, η καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας στην ανατολική Μεσόγειο υπήρξε απολύτως σαφής και επικαλούμενος την πρώτη παράγραφος του λήμματος που αφορά την Τουρκία στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου σημείωσε ότι η γείτονα χώρα καλείται να επιδείξει συνέπεια και συνέχεια στην κατεύθυνση της αποκλιμάκωσης μετά την αποχώρηση του Ορούτς Ρέις από την ελληνική υφαλοκρηπίδα προκειμένου να καταστεί εφικτή η επανέναρξη των επαφών.

Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ δημιουργείται η άποψη ότι η Τουρκία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει, ανέφερε ξεχωριστά ο κ. Μητσοτάκης.

Οι επόμενες κινήσεις

Για τις αποφάσεις που ελήφθησαν, ο κ. Μητσοτάκης υπενθύμισε πως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, διευρύνοντας τη λίστα των προσώπων και οντοτήτων που εμπλέκονται σε παράνομες γεωτρήσεις στην ανατολική Μεσόγειο. Μια κίνηση για την οποία δεν υπήρχε ομοφωνία δύο μήνες πριν, διευκρίνισε. Πλέον αυτού, δόθηκε εντολή στον Ύπατο Εκπρόσωπο της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, Τζοζέπ Μπορέλ και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να υποβάλουν το αργότερο μέχρι την επόμενη Σύνοδο του Μαρτίου μια γραπτή έκθεση η οποία θα αφορά ολοκληρωμένα όλο το φάσμα των ευρωτουρκικών σχέσεων, την πολιτική, την οικονομική αλλά και την εμπορική (τελωνειακή ένωση). Στην έκθεση, όπως είπε, θα περιλαμβάνονται όλα τα εργαλεία και οι επιλογές της ΕΕ όπως είχαν ήδη προσδιοριστεί στην απόφαση του Οκτωβρίου, ενώ συμπεριλαμβάνεται ρητά η επέκταση του πεδίου των κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας.

Στο κείμενο των συμπερασμάτων εντάσσεται ως προϋπόθεση επανεκκίνησης των διαπραγματεύσεων η αποχή της Τουρκίας από παράνομη δραστηριότητα, ένας όρος που είχε θέσει η Ελλάδα για να ξεκινήσει ή να συνεχίσει οποιαδήποτε συζήτηση.

Ρητή αναφορά έγινε και στο ζήτημα του προσφυγικού όπου η Ευρώπη εξέφρασε τη βούληση να στηρίξει την Τουρκία αλλά από την άλλη έγινε σαφής επισήμανση ότι η Τουρκία πρέπει να συνεργαστεί για να αντιμετωπίσει τα δίκτυα των παράνομων διακινητών ώστε να περιοριστούν οι ροές στο Αιγαίο».

Κρίμα !

Κρίμα που ο πρωθυπουργός χάνει την ευκαιρία, αντί να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να αναχθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συνεγείρει τον ελληνικό λαό στην κατεύθυνση ενός διαρκούς αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία.