Την Παρασκευή 9/7/2021 το βράδυ οργανώθηκε από το Επιμελητήριο Φωκίδας στον μόλο της Ιτέας ημερίδα με θέμα το νέο νομικό πλαίσιο για τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους. Ομιλητές ήταν ο Υπουργός Οικονομικών κ. Χ.Σταϊκούρας και άλλα κυβερνητικά στελέχη του οικονομικού επιτελείου.
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το νέο «εργαλείο» ρύθμισης των χρεών των πολιτών προς όλους τους φορείς (Εφορεία, Ασφαλιστικά Ταμεία, Τράπεζες) με ένα ενιαίο και «αυτοματοποιημένο» τρόπο.
Όμως για μένα, το εντυπωσιακό της όλης ιστορίας είναι το ύψος στο οποίο έχει ανέλθει το ιδιωτικό χρέος και το οποίο βρίσκεται πλέον στα επίπεδα των 240 δισεκατομμυρίων € (140 δις προς Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία, 80 δις προς τράπεζες, 20 δις προς funds),
δηλαδή περίπου 140 % του ΑΕΠ (το τελευταίο υπολογίζεται σε 170 δις για το 2021).Το νούμερο αυτό τρομάζει ακόμη και τους πιο αδαείς. Όσο και να μιλάμε για «ανάπτυξη» τα επόμενα χρόνια, τα βάρη που έχουν συσσωρευτεί τα προηγούμενα χρόνια στους πολίτες είναι βέβαιο ότι εξανεμίζουν το όποιο όφελος αναμένεται από την ανάπτυξη της οικονομίας. Όποιο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού και αν αφορά το εν λόγω ιδιωτικό χρέος, και με όποιο τρόπο και αν ρυθμιστεί (π.χ. 20 χρόνια), το βέβαιο είναι ότι πολύ λίγοι θα δουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται.
Αν θελήσουμε να αναγάγουμε το παραπάνω χρέος στον κάθε ένα Έλληνα πολίτη, θα δούμε ότι αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 40.000 € (αν θεωρήσουμε τους φορολογικά ενεργούς πολίτες σε 6 εκατομμύρια), το οποίο σε ετήσια βάση σημαίνει 2.000 € αφαίρεση από το διαθέσιμο εισόδημα, μετά την πληρωμή και των τρεχόντων φόρων, για αποπληρωμή χρέους.
Βέβαια, η προσέγγιση αυτή είναι τελείως απλουστευτική, διότι στο ιδιωτικό χρέος περιλαμβάνονται και τα χρέη των επιχειρήσεων, όμως, ακόμη και έτσι, αυτό το τεράστιο χρέος δεν παύει να δίνει μία εικόνα του που βρισκόμαστε.
Στη συζήτηση που έγινε, υπήρξε αναφορά και στον ΕΝΦΙΑ, το οποίο ο Υπουργός Οικονομικών χαρακτήρισε τον πλέον «δίκαιο – άδικο» φόρο, εννοώντας ότι, είναι μεν δίκαιος διότι αφορά τη συμμετοχή στα φορολογικά έσοδα της λεγόμενης ακίνητης περιουσίας, μπορεί όμως να μετατρέπεται σε άδικο φόρο, αν δεν επιβάλλεται με σωστά κριτήρια (π.χ. αντικειμενικές αξίες που να προσεγγίζουν τις εμπορικές).
Για μένα όμως το θέμα είναι ευρύτερο και αφορά κάθε φόρο, ο οποίος μπορεί να είναι δίκαιος, όταν επιβάλλεται με σωστούς όρους, αλλά μπορεί να είναι και απολύτως άδικος, αν δεν χρησιμοποιείται σωστά για την κάλυψη των αναγκών του Κράτους. Με άλλα λόγια, οι φόροι που επιβάλλονται σε πολίτες και επιχειρήσεις είναι δίκαιοι, όταν τα χρήματα που μαζεύονται δαπανώνται για πραγματικές ανάγκες των πολιτών και όχι για άσκοπες και περιττές δαπάνες.
Και όταν αναφέρομαι σε «άσκοπες και περιττές» δαπάνες, δεν εννοώ τις λεγόμενες «σπατάλες» του Κράτους, αλλά κάθε τι που μπορούσε και έπρεπε να έχει περιοριστεί ή και εξαλειφθεί από το κόστος λειτουργίας του Κράτους.
Η λόγω μνημονίων αλλά και κορωνοϊού θεαματική βελτίωση σε ορισμένους τομείς της λειτουργίας του Κράτους (π.χ. ηλεκτρονική συνταγογράφηση, taxisnet, ενοποίηση ασφαλιστικών ταμείων, κλπ.) δεν αναιρεί σε τίποτε την ανάγκη εξέτασης της λειτουργίας όλου του μηχανισμού του Κράτους, ώστε να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία που κοστίζει πολύ αλλά και που ταλαιπωρεί τους πολίτες σε βαθμό που να αναρωτιούνται γιατί πρέπει να πληρώνουν τόσους φόρους και να μην έχουν τις υπηρεσίες που περιμένουν.
Έχω αναφερθεί στο παρελθόν σε χαρακτηριστικά παραδείγματα αναποτελεσματικής λειτουργίας του Κράτους. Να θυμίσω εδώ την επιβάρυνση ενός φίλου μου από λανθασμένη λειτουργία της δικαιοσύνης, χωρίς να προβλέπεται θεραπεία τέτοιων φαινομένων, ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον, ή την ουσιαστική αδυναμία των πολιτών να βρουν συμπαράσταση από Αρχές όπως ο Συνήγορος του Πολίτη, ή ο Συνήγορος του Καταναλωτή ή η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος αλλά και τόσες άλλες, που κοστίζουν στον Έλληνα φορολογούμενο, χωρίς όμως ουσιαστική αξιολόγηση του έργου των φορέων αυτών.
Εγώ, θα δεχόμουν σαν «δίκαιους» όλους τους φόρους, αν, παράλληλα με την επιβολή τους, υπήρχε και μία διαδικασία αντικειμενικής και διαρκούς αξιολόγησης της «παραγωγικότητας» του Δημοσίου, σε όλες του τις εκφάνσεις.
Και θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα αναποτελεσματικής λειτουργίας. Ήδη από το 1991 υπάρχει Νόμος ο οποίος προβλέπει ότι «οι υποθέσεις των πολιτών πρέπει να διεκπεραιώνονται μέσα σε διάστημα 60 ημερών». Παρότι λοιπόν ο ίδιος Νόμος προβλέπει ότι, «σε περίπτωση υπέρβασης της προθεσμίας παρέχεται η δυνατότητα αποζημίωσης του πολίτη», η μηχανισμός αυτός δεν ενεργοποιείται αυτόματα, αλλά χρειάζεται να γίνει καταγγελία και διεκδίκηση από τον ίδιο τον πολίτη.
Αυτό το γνωρίζουν οι πολίτες και για να αποφύγουν το μπλέξιμό τους με ατέρμονες διαδικασίες, αν δεν καταφεύγουν οι ίδιοι, σίγουρα κάποιοι σκέφτονται να χρησιμοποιήσουν «άλλα μέσα» (το περίφημο «γρηγορόσημο» των παλαιών εποχών).
Να λοιπόν πεδίο δράσης τεράστιο για το Κράτος, ώστε να πείσει τον πολίτη ότι πράγματι νοιάζεται γι’ αυτόν και διαχειρίζεται τον όποιο φόρο προς όφελός του και όχι προς όφελος κάποιων άλλων παραγόντων. Και το πεδίο δράσης γίνεται σημαντικότερο και επιτακτικότερο, όταν, από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν, το μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού χρέους οφείλεται προς το Δημόσιο (140 δις από το σύνολο των 240 δις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου