(Ανανεωμένο) Φίλους γνήσιους, αδελφικούς - πλην των ομογάλακτών μας Κυπρίων - είχαμε σπάνια εμείς οι Έλληνες, αν εξαιρέσουμε τις ιστορικούς συμμάχους που κάναμε αδελφοποιητούς σε περιόδους πολέμων. Πολέμων Παγκόσμιων που επέδρασαν καταλυτικά στην ατομική και συλλογική μνήμη μας, έτσι που να πηγαίνουμε αβίαστα εκεί όπου θέλει αυτή και όταν το θέλει.
- [...] Άτιμο πράγμα η Ιστορία. Πέφτει πάνω στη ζωή και την πλακώνει..., λέει σ' ένα βιβλίο της η Σοφία Νικολαΐδου.
Κι εμάς τους Έλληνες μάς πλάκωσε για τα καλά η ιστορική μνήμη του Ιουλίου, γιατί στους μεν παλιούς (τους παππούδες μας) ξυπνάει κατ' έτος την''Ημέρα της Αποστασίας'', γνωστή και ως ''Ημέρα των Ιουλιανών'' (15 Ιουλίου 1965), στους δε νεότερους (τους πατέρες ή εμάς τους ίδιους μέσα από προφορικές και γραπτές μαρτυρίες της εποχής) το κίνημα της 15ης Ιουλίου του 1974 κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο.
Κίνημα που συνδέεται άμεσα - ως πρόσχημα, αφορμή - με την απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων στην Μεγαλόνησο (''Αττίλας 1'', 20 Ιουλίου 1974). Με την ευκαιρία δηλαδή που δώσαμε εμείς οι Έλληνες (στρατιωτική δικτατορία 1967-'74) στην Τουρκία για να κάνει την εισβολή προφασιζόμενη (πίσω απ' τον φερετζέ της υποκρισίας) την ανάγκη να εφαρμόσει το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων για να προστατέψει - δήθεν,
- απ' τους Ελληνοκύπριους τους Τουρκοκύπριους...Σαράντα Έξι χρόνια μετά την πιο μαύρη σελίδα στην νεότερη ιστορία της Κύπρου (και 200 χρόνια απ' τον Ιούλιο του 1821 όπουη Μεγαλόνησος πρόσφερε τον δικό της ''φόρο αίματος'' στην επαναστατημένη Ελλάδα με την μαρτυρική θυσία του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, όλων των Επισκόπων, των ηγουμένων και 400 προκρίτων), ο χρόνος σκάλισε άλλον ένα σκοτεινό στίγμα στην ιουλιανή λίστα.
Τη λίστα που αποδείχθηκε μακάβρια γιατί είναι γεμάτη από περιστατικά που συγκλόνισαν τον Ελληνισμό, όπως η πτώση του μοιραίου ελικοπτέρου Βell-206 της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου το 2002, το οποίο είχε απογειωθεί απ' το αεροδρόμιο Λακατάμιας της Λευκωσίας για νυχτερινή εκπαιδευτική άσκηση με κατεύθυνση την αεροπορική βάση της Πάφου, για να μη φτάσει ποτέ εκεί.
Και δεν έφτασε ποτέ εκεί γιατί κατέπεσε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες κοντά στο χωριό Κούκλια (δύο χιλιόμετρα απ' την αεροπορική βάση της Πάφου) παρασύροντας στο θάνατο τον Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς Αντιστράτηγο Ευάγγελο Φλωράκη, τον Ταξίαρχο Στυλιανό Δεμέναγα, τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Γεωργίου, και τα μέλη του πληρώματος, Σμηναγό Πάρη Αθανασιάδη και Υποσμηναγό Μιχάλη Σιακαλλή...
Δεκαοχτώ χρόνια μετά από τότε και ογδόντα έξι απ' την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Μουσείο από τον Κεμάλ (1934), ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν μετέτρεψε το σύμβολο της Ορθοδοξίας και πνευματικό σύμβολο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας σε τζαμί (Ιούλιος 2020) ανοίγοντας στους μουσουλμάνους τις πύλες της, παρά τις παγκόσμιες αντιδράσεις.
Και τώρα, Ιούλιο του 2021 (47 χρόνια απ' την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο), ο Νεο Oθωμανός ''σουλτάνος'' ετοιμάζει θριαμβική κάθοδο στα Κατεχόμενα, έτοιμος να δρομολογήσει νέες καταστάσεις με προσχεδιασμένα κατά γράμμα τα βήματα επικυριαρχίας του.
Και τα βήματα ξεκινούν, όπως όλα δείχνουν, με τονχαρακτηρισμό της περιοχής των Βαρωσίων από στρατιωτική σε κατοικημένη. Κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα αλλαγή καθεστώτος, ώστε να αναλάβει επίσημα τη διοίκησή της το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος υπό τον Ερσίν Τατάρ, το ανδρείκελο του Ταγίπ Ερντογάν στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο.
Ήδη απ' τον περασμένο Νοέμβριο (με αφορμή την επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους) ο Ερντογάν είχε μπει στην ''περίκλειστη πόλη'' της Αμμοχώστου και έκανε λόγο για το άνοιγμα και τον εποικισμό της. Σχέδια που άρχισαν ήδη να υλοποιούνται ταχύτατα πιστοποιώντας την... εμβάθυνση της τουρκικής κατοχής, την οποία ετοιμάζεται να πανηγυρίσει κατά την επίσκεψή του στις 20 Ιουλίου στη Μεγαλόνησο.
Όσο δρομολογούνται αυτά, εντωμεταξύ, Ελλάδα και Κύπρος - προσδεδεμένες θανάσιμα στο άρμα του ξένου παράγοντα (ΗΠΑ-Γερμανία) και μυημένες ως το μεδούλι στην πολιτική του κατευνασμού που πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων το ''Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα'' (ομφάλιο στρατηγικό λώρο μεταξύ των δύο χωρών) - ελπίζουν ακόμα στη λύση του Κυπριακού μέσω των διαπραγματεύσεων οι οποίες έχουν προγραμματιστεί, με προκαθορισμένο τον ρόλο του ''καλού παιδιού'' για αμφότερες τις αδελφές χώρες.
''Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις'', θα μου πείτε, γιατί ''σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει'' είτε πρόκειται για την Ελλάδα είτε για την Κύπρο.
Ωστόσο αυτήν τη φορά με έχουν ζώσει τα φίδια, το ομολογώ, όσο βλέπω την τουρκική στρατηγική περικύκλωσης Ελλάδας και Κύπρου να εξελίσσεται μεθοδικά φτάνοντας στο σημείο της εγκατάστασης βάσεωνdronesένα γύρω.
Με έχουν ζώσει τα φίδια και γιατί είναι περισσότερο από ποτέ ευδιάκριτο ότι αμφότερες οι αδελφές χώρες δεν έχουν ηγεσίες ικανές - τα πολλά τελευταία χρόνια έως και σήμερα - να αποτρέψουν την προέλαση των Τούρκων στα Βαρώσια και τον εποικισμό τους.
Για να μην πω ότι η Ευρώπη συλλήβδην δεν έχει ικανές ηγεσίες, για να αποτρέψουν τα τουρκικά σχέδια. Γι' αυτό και ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ περιορίστηκε σε εκφράσεις ανησυχίας εσχάτως για τις κυοφορούμενες εξελίξεις στα Βαρώσια μετά την ολοκλήρωση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων στις Βρυξέλλες.
Πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές ηγεσίες για να ματαιώσουν την τουρκική πρόταση-λύση για δύο κράτη στην Κύπρο (που έχει ήδη την έγκριση της Βρετανίας, αν και την απέρριψε η ΕΕ). Πρόταση η οποία άρχισε να διακινείται απ' τον Νοέμβριο του '20 από την Τουρκία και ωρίμασε σταδιακά μέχρι την Άνοιξη του '21.
Τότε που προτάθηκε εκ μέρους της η εν λόγω λύση (με την ανοχή της Λευκωσίας, η οποία σύρθηκε στη Γενεύη υπό δυσμενείς συνθήκες) στην Πενταμερή Διάσκεψη η οποία συγκλήθηκε εκεί, για να απορριφθεί τελικά απ' την ελληνοκυπριακή αντιπροσωπεία.
- Είστε απαισιόδοξη και πολύ καχύποπτη, ακούω να μου λέτε κάποιοι.
Ίσως γιατί δε βλέπετε τα ''φίδια'' που βλέπω εγώ και τις παγίδες που μας στήνουν, θα σας έλεγα, παρά μόνο ερμηνεύετε καλοπροαίρετα (και καθαρά κομματικά) ως ατυχείς συγκυρίες τα εμπόδια στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη-Αναστασιάδη με θέμα τη λύση του Κυπριακού.
Του Κυπριακού που έχει καταντήσει πιο δυσεπίλυτος Γόρδιος Δεσμός κι από εκείνον του Μ. Αλεξάνδρου και γι' αυτό φορτίζει δικαιολογημένα την ελληνική πολιτική σκηνή. Πολύ περισσότερο, όταν δημιουργούνται ερωτηματικά γύρω από την περίεργη πρόταση του Ταγίπ Ερντογάν στον Κυριάκο Μητσοτάκη (κατά την τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ, 14 Ιουνίου '21)''να επιλύουν τις διαφορές τους Ελλάδα-Τουρκία, χωρίς την παρέμβαση τρίτων''.
Κάτι που προσπέρασε αδικαιολόγητα γρήγορα ο ελληνικός Τύπος, αν και φάνηκε εξαρχής ότι ήταν θετικά διακείμενος σε αυτήν ο Έλληνας πρωθυπουργός. Όπερ σημαίνει ''αντίο'' στο κοινό αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου, πέραν του ότι έχουμε καταστήσει τον εαυτό μας μοναδικό συνομιλητή-αντίπαλο του Ταγίπ Ερντογάν, τη στιγμή που θα μπορούσε να έχει απέναντί του όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. έστω και κάτω από την επιρροή της φιλότουρκης Γερμανίας.
Κι αυτό κάθε άλλο παρά εθνικά περήφανους θα έπρεπε να μας έχει κάνει, γιατί ισοδυναμεί με γκάφα ολκής της Εξωτερικής μας πολιτικής, στο κρίσιμο θέμα της οποίας δείχνει να μην παίρνει θέση ο κ. Δένδιας προτιμώντας να παρακολουθεί υπό σκιάν την δεινή εξέλιξη στο Κυπριακό των διπλωματικών τεκταινόμενων.
Αυτό και μόνο πιστοποιεί όμως την παταγώδη διπλωματική αποτυχία μας, αν δεν το έχουν καταλάβει ακόμα εκεί στο Μαξίμου, που είναι αυστηρά προσανατολισμένοι στα υγειονομικής φύσεως θέματα, με αποτέλεσμα να αφήνουν ανενόχλητη την Τουρκία να κάνει παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο με τη δικαιολογία ότι διασφαλίζουμε έτσι ''ήσυχο καλοκαίρι'' μεταξύ μας.
Αφήνουν την Τουρκία να κόβει και να ράβει, ουσιαστικά, τα συμφέροντα του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους στα μέτρα της, κάτι που εξυπηρετεί θαυμάσια τα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν για τον επίσημο εποικισμό των Βαρωσίων/Αμμοχώστου (με βάση τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της κατοχικής δύναμης) την 20η Ιουλίου, ημέρα συμπλήρωσης 47 χρόνων από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.
Και ημέρα - πολύ φοβάμαι - οριστικής ματαίωσης των ονείρων των κατοίκων της περιοχής για επιστροφή στις εστίες τους, αν η κυπριακή πλευρά πέσει στην παγίδα του παμπόνηρου Ερντογάν και απαντήσει θετικά στο κάλεσμα που αναμένεται να κάνει στους Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες δίνοντάς τους τη δυνατότητανα κάνουν ''αίτηση αποκατάστασης, ανταλλαγής ή αποζημίωσης'' στη λεγόμενη επιτροπή του κατοχικού καθεστώτος, για να... αποκατασταθούν μερικώς σε οικονομικό επίπεδο από την απώλεια των ιδιοκτησιών τους.
Δόλια παγίδα του δόλιου Τούρκου Προέδρου, που θέλει απ' την μια να δείξει ''ανθρώπινο'' πρόσωπο στη διεθνή κοινή γνώμη κάνοντας ''μνημόσυνο'' με τα ''κόλλυβα'' των Ελληνοκυπρίων προσφύγων, κι από την άλλη να επισφραγίσει με την υπογραφή τους την αναγνώριση πλήρους δικαιοδοσίας του κατοχικού ψευδοκράτους στη Βόρεια Κύπρο, ώστε να προχωρήσει με αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας στο σχέδιό του για διχοτόμηση του νησιού και προσάρτησή του (βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα) στην τουρκική κυριαρχία...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου