Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΗΜΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΗΜΕΡΩΜΕΝΟΥΣ

Από το Δημήτρη Μπελαντή

 

Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά και πολλά άλλα ζητήματα, σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλά να μπορούσαμε να μην ετεροκαθοριζόμαστε καθόλου και να έχουμε ως ριζοσπαστικός, δημοκρατικός και αντικεφαλαιοκρατικός χώρος,  αυτοτελές σχέδιο και εσωτερικό και διεθνές και πλήρη αυτοτέλεια από όλους τους κυρίαρχους παράγοντες του διεθνούς παιχνιδιού είτε είναι δύο είτε τρεις είτε πέντε, όπως λένε κάποιοι. Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι αυτό το συλλογικό «εμείς» δεν υπάρχει ακόμη καθόλου ούτε καν ως έμβρυο και μπορεί να αργήσει πολύ να υπάρξει -αφήστε που μπορεί αυτό να πάρει και γενιές ολόκληρες.

 

 

 

 

Ως τότε, ο ακόμη ηγετικός και ηγεμονικός πυρήνας του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, που μπορεί αύριο η μεθαύριο να είναι στο Πεκίνο η στην δυνητική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας, αλλά σήμερα είναι ακόμη στην Δύση, στις ΗΠΑ, τις Βρυξέλλες το Λονδίνο, το Παρίσι, το Σίντνεϊ, την Ταϊβάν, την Οτάβα και το Βερολίνο, πρέπει να αλωνίζει πολιτικά και στρατιωτικά χωρίς αντίσταση, να καταστρέφει τις χώρες κοινωνικοοικονομικά (Ελλάδα των μνημονίων) ή στρατιωτικά (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, εδώ και οκτώ χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη) και να κάνει ό,τι θέλει;

 

 

 

 

Είναι αυτό όντως μια λογική πρόταση,

ακόμη και αν δεχτούμε -πράγμα που θέλει πολλή έρευνα και επιδέχεται αμφισβήτησης- ότι και ο άλλος πόλος δηλαδή εν προκειμένω η Ρωσία, είναι μια κλασσική ιμπεριαλιστική χώρα; Ή μήπως είναι μια πρόταση που στο όνομα των «λαών» και της κυριαρχίας τους στηρίζει πρακτικά το μονοπώλιο ισχύος της Δύσης; Βεβαίως, το δεύτερο συμβαίνει.

 

 

 

 

Ως τότε λοιπόν, σε κάποιον βαθμό, προσωπικά τουλάχιστον θα είμαι με τον εχθρό του βασικού εχθρού μου ούτως ώστε ο βασικός εχθρός μου να αντιμετωπίσει μια κάποια οριοθέτηση και να μπλοκάρει το σχέδιό του. Μόνο αν ο βασικός αντίπαλος μπλοκάρει, θα ανοίξει ο δρόμος για ριζοσπαστικά και αντιιμπεριαλιστικά σχέδια.

 

 

 

 

Δεν θα είμαι, λοιπόν, με αυτό το «πολιτισμένο» στρατόπεδο που στηρίζουν ο Έλληνας πρωθυπουργός, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ουσιαστικά όλες οι οργανώσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς με έμμεσο υποκριτικό τρόπο, και διεθνώς όλο το πολιτικό σύστημα της Δύσης, Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά. Το ίδιο σύστημα εξουσίας που αν όχι αποκλειστικά (βλ ιδίως την Κίνα) πάντως κατά κύριο λόγο μας φόρεσε και την ανελευθερία των υποχρεωτικών εμβολιασμών.

 

 

 

 

Δεν θα είμαι με την μονοφωνία στην πληροφόρηση και την show bizz, με τον αντιρωσισμό του «έρχονται οι ορδές των Μογγόλων», με τον ευαίσθητο Πάπα και τον ακόμη πιο ευαίσθητο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, με τον ΣΚΑΙ, το cnn, την microsoft, την big pharma και την κυρία Φον Ντερ Λαυεν -θυμηθείτε ότι στις χώρες της «δημοκρατικής Δύσης» έχουν ακόμη τίτλους ευγενείας.

 

 

 

 

Ωσότου ξαναεμφανιστούν οι λαοί αυτοτελώς στο προσκήνιο, και ακριβώς προκειμένου να μπορέσουν να ξαναεμφανιστούν, και να μην τα πλακώσει όλα ο φασισμός του ΝΑΤΟ, θα είμαι με τον εχθρό του βασικού εχθρού μου και τα όπλα του. Είτε τον λένε Μιλόσεβιτς είτε Καντάφι είτε Σαντάμ είτε Πούτιν. Τα λοιπά είναι κροκοδείλια δάκρυα. Αυτοί που πριν ήτανε -με τα εμβόλια- ρινόκεροι, τώρα με τον πόλεμο γίνανε κροκόδειλοι. Κλαίνε για τους αμάχους στην Ουκρανία, όπου ως το 2022 υπήρχε δημοκρατία, ειρήνη, αγάπη, ευημερία, ανεξαρτησία. Από ρινόκεροι γίνανε κροκόδειλοι στηρίζοντας πάντα τις ύαινες.

 

 

 

 

από τη σελίδα του αρθρογράφου στο facebook

 

 

 

 

 Το αλιεύσαμε εδώ