ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑ; ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΜΟΝΑΧΙΑΣΕΙ ΜΕΣ΄ΤΗ ΝΥΧΤΑ

 (οι υποστηριχτές ενός άθλιου συστήματος)

Είναι ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος ή όποιος άλλος θέλετε «κακοί» άνθρωποι που θέλουν το κακό μας; Είναι κλέφτες ή απατεώνες με την έννοια του κοινού ποινικού δικαίου; Όχι!

Στο μυαλό πολλών από εμάς στριφογυρίζει η ιδέα ότι τα πρόσωπα ευθύνονται για το κακό μας το χάλι, μα δεν είναι καθόλου έτσι.

Σκεφτείτε, όσο «κακός» και να είναι κάποιος πολιτικός, γιατί να τα «σπάσει» με όλες τις κοινωνικές ομάδες όπου βρίσκονται οι μέλλοντες ψηφοφόροι του; Από χαζομάρα; Και ποιος χαζός θα έπειθε τόσους πολλούς ώστε να τον ψηφίσουν;

Είναι λοιπόν τόσο ισχυρή η αντίληψή μας ότι τα πρόσωπα κινούν την ιστορία; Είναι και όχι τυχαία! Αυτή η αντίληψη λειτουργεί ως κουρτίνα που από πίσω της κρύβει τις πραγματικές αιτίες των όποιων αποφάσεων.

Τι παίζει λοιπόν; Πού βασίζονται οι αποφάσεις που παίρνονται;

(ο στρατηγός μαμωνάς επί τω έργω)

Κάποια συγκλονιστικά στοιχεία,

• 50 τραπεζικές επιχειρήσεις ελέγχουν 3.500.000 μικρότερες επιχειρήσεις και διαθέτουν 1.300.000.000.000.000 $ (τετράκις).

• Οι τράπεζες ξεφορτώνονται το €.

• Η καταθετική βάση των εργαζομένων στις τράπεζες είναι 160.000.000.000 $ (δις) παγκόσμια και απέσυραν απ’ αυτές 360.000.000.000 $ (δις). Να πώς παράγονται τα δημόσια ελλείμματα.

• Η πραγματική οικονομία αντιπροσωπεύει το 2% του συνόλου των χρηματικών συναλλαγών και τα παράγωγα του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι 1.600% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

• Κάθε δευτερόλεπτο διακινούνται στην ηλεκτρονική αγορά 320.000.000.000 $ (δις).

Υπάρχουν και άλλα πολλά στοιχεία που πιστεύω ότι δεν χρειάζεται μετά από τα προηγούμενα, να αναφερθούν.

Χρηματικά ποσά που βαριέσαι να μετράς τα μηδενικά, σουλατσάρουν σε μια παγκόσμια οικονομία που η ετήσια παραγωγικότητα είναι γύρω στα 60.000.000.000.000 $ (τρις).

Τι τεράστια ψαλίδα άραγε ανάμεσα στο παραγωγικό και χρηματιστικό κεφάλαιο;

Όλοι το ψυχανεμιζόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά. Άλλοι μπορούν και το βλέπουν, ενώ άλλοι όχι.

Ο καπιταλισμός σαπίζει και βρωμάει πολύ. Αυτοί που ωφελούνται απ’ αυτόν θέλουν να τον κρατήσουν στα πόδια του και κάνουν ό,τι μπορούν.

(ψήγματα από τη θεωρία της αξίας)

Υπάρχει ένα οικονομικό μέγεθος που ονομάζεται μέσο ποσοστό κέρδους.

Το απλό ποσοστό κέρδους μας δείχνει πόσα παραπάνω χρήματα βγάζει ο επιχειρηματίας σε σχέση με αυτά που έδωσε ώστε να παραχθεί το προϊόν.

Ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων μεταξύ τους, επειδή θέλουν να υπάρξουν στην αγορά, τις οδηγεί να κάνουν το προϊόν καλύτερο και φθηνότερο. Έτσι ρίχνουν το ποσοστό κέρδους του προϊόντος τους, γεγονός που τις καθιστά κυρίαρχες στην αγορά. Άθελά τους όμως βάζουν ένα μικρό λιθαράκι στην παγκόσμια μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους.

Όταν αυτή η μείωση φτάσει στο σημείο να γίνεται ασύμφορη στον επιχειρηματία η παραγωγή, τότε ή σταματάει την επιχειρηματική διαδικασία ή στρέφεται για κέρδη στο χρηματιστήριο. Μόνο που αυτά είναι φούσκες και περιμένει να πάρει τα κέρδη του στο μέλλον, από την παραγωγή που θα υπάρξει. Ναι, αυτή που ο ίδιος καταδίκασε ως ασύμφορη.

(η έφοδος του κράτους στα χειμερινά ανάκτορα του … κράτους)

Σε τέτοια κατάσταση (μειωμένης παραγωγής, μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους κλπ) πρέπει να υπάρξουν νέα κεφάλαια για να κινηθεί η παραγωγική διαδικασία. Πώς τα βρίσκουν; Μα από τα ταμεία του κράτους βεβαίως, βεβαίως, δημιουργώντας τα γνωστά δημόσια ελλείμματα .

50.000.000.000 € (δις) για παράδειγμα έδωσαν από τον κρατικό προϋπολογισμό στην ιδιωτική πρωτοβουλία των Ελληνικών τραπεζών, χώρια πόσα πήραν από την ΕΕ.

Και αν δεν φτάσουν; Που δεν έφτασαν. Τότε τι κάνουμε;

Ψάχνουμε για νέα θύματα εκμετάλλευσης.

Έτσι αξίες και δικαιώματα μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Δεν θα έχουμε το δικαίωμα να μορφωνόμαστε, να αναρρώνουμε, να μετακινούμαστε να…..να…

Όλα θα υπάρχουν μόνο και μόνο για την παραγωγή νέων κερδών. Να αυξηθεί το μέσο ποσοστό κέρδους για να κινηθεί η οικονομία.

Δεν θα σταματήσουν να ιδιωτικοποιούν ούτε το ίδιο το κράτος και τους μηχανισμούς του. Π.χ. στρατό, αστυνομία κλπ. Ναι, ναι αυτό που μας λένε ότι είναι για όλους μας.

Γι’ αυτό και κατασυκοφαντείται και διασύρεται το δημόσιο. Και δεν πουλιέται. Χαρίζεται. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι κατασυκοφαντούνται και διασύρονται το ίδιο. Για να καταλήξουν στην ίδια μοίρα με αυτούς του ιδιωτικού τομέα.

Και βεβαίως, βεβαίως ποτέ δεν πρόκειται να μας μιλήσουν για το ιδιωτικό χρέος. Γι’ αυτό άκρα του τάφου σιωπή, αν και είναι φοβερά μεγαλύτερο από το … δημόσιο έλλειμμα.

(η σιωπή των εργαζόμενων αμνών)

Αυτή την πολιτική ακολουθούν Σαμαράς, Βενιζέλος, Μέρκελ, Ολάντ και γενικά όλοι οι πολιτικοί παγκοσμίως. Την πολιτική βαλσαμώματος του σάπιου πτώματος του καπιταλισμού.

Επειδή όλοι απομακρύνονται από την έντονη βρώμα των πτωμάτων, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να δούμε το σάπιο πτώμα ζωντανό και μυρωδάτο. Και υπάρχουν πολλοί.

Κατ’ αρχήν ότι ο καρπός της επανάστασης του 1789 είναι απέθαντος. Απλόχερα μοιράζει όλες τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου που χαιρόμαστε. Όλες τις κακοτοπιές της ζωής του τις ξεπερνά, εύκολα ή δύσκολα. Κανένας νέος Δίας δεν θα βρεθεί να σκοτώσει τον πατέρα του. Ιδεολογικοί και πολιτικοί Τάλοι τον θωρακίζουν.

Για εσάς που δεν πείθεστε από την ιστορία σας λέμε όχι, δεν είναι νεκρό το σύστημα. Σήμερα το λέει όλο το κύρος της οικονομικής πνευματικής και πολιτιστικής ελίτ του πλανήτη. Οι κυβερνήσεις που εσείς ψηφίζετε, η παγκόσμια τράπεζα, οι εθνικές τράπεζες, οι γραφιάδες υποστηρικτές αυτής της επανάστασης και αυτοί που παίνεψαν και τραγούδησαν τις κατακτήσεις της.

Αλλά κι αν όσοι από εσάς πιστεύετε ότι είναι τόσο γερασμένος ο καπιταλισμός δεν κοιτάτε τον καθρέφτη. Το αίμα που νομίζατε ότι έπινε τόσα χρόνια για να ζήσει σαν βαμπίρ το πίνατε εσείς. Μαχαιριές του δίνατε για να πεθάνει μα σεις γίνατε γέροι. Μαζί τα τρώγατε τόσον καιρό, και συνυπεύθυνοι είστε.

Σκασμός λοιπόν!

(η σιωπή της παντόφλας…)

Σαν επίλογο θα διασκευάσω ένα σύνθημα που κυκλοφορεί … στους τοίχους. Χιλιάδες φορές πιο ανατριχιαστική από τον ήχο της αρβύλας είναι η σιωπή της παντόφλας.  Και ο νοών νοείτω.

Γράφει ο Θεόφιλος Ψωμιάδης