Η ΨΗΛΗ ΚΑΙ Ο ΨΙΛΟΣ...

ΣΤΑΘΗΣ

Αλήθεια, τι αξία έχει η προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας (διά των ΜΜΕ που ελέγχει και την ελέγχουν) να εμφανίσει τη μονόλεπτη συνάντηση Ομπάμα - Τσίπρα ως τρίλεπτη; Πόσο μεγαλύτερη
αξία έχουν τα τρία λεπτά απ’ το ένα;
Τρία ολόκληρα λεπτά που συγκλόνισαν τι;

Πάλι το κυνήγι της πρώτης εντύπωσης; Πάλι σαν Βαλκάνιοι βλαχοσυμπέθεροι όπως επί δεξιάς; Πάλι τι φορούσε η δείνα, τι έφαγαν οι τάδε και πώς μισοχαχάνιζε ο άλλος;

Τα τρία λεπτά της συνάντησης με την Υψηλότητα της πολύ ψηλής κυρίας Ομπάμα είναι που μετράνε, ή το ηχηρό χαστούκι που έφαγε η χώρα μας με τη FYROM να εμφανίζεται για «πρώτη φορά Μακεδονία» στα φόρα του ΟΗΕ; Πρόκειται για ένα βαρύ διπλωματικό προηγούμενο.
Ποιος φταίει γι’ αυτό; ποιος άλλος απ’ τον Ελληνα Υπουργό Εξωτερικών κ. Νίκο Κοτζιά. Οι άλλοι τη δουλειά τους κάνουν,
ο κ. Κοτζιάς είναι που πιάστηκε στον ύπνο. Τα δε υπόλοιπα, οι «αποχωρήσεις» και τα «κατεβασμένα μούτρα», δεν μετράνε. Μάλιστα κι εν προκειμένω, η σβερκάδα που βρήκαν την ευκαιρία να ρίξουν οι Αμερικανοί στην «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση είχε για αυτούς ιδιαίτερη (και συμβολική) αξία. Ασε που το διασκέδασαν. Δυστυχώς...
Κατά τα άλλα, ο κ. Τσίπρας «εξήρε τον ρόλο των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις» και την καθοδήγησή τους σε αυτές - πρώτη φορά αριστερά επίσης. Πλην όμως, για ποιο πράγμα πανηγυρίζει ακριβώς η ελληνική αντιπροσωπεία στη Σούσα; Η μόνη κουβέντα (ούτε καν υπόσχεση) που εξασφάλισε ο κ. Σταθάκης από την κυρία Λαγκάρντ ήταν ακριβώς η ίδια που είχε εξασφαλίσει και η κυβέρνηση Σαμαρά το 2012: εκτελέστε πρώτα τις υποχρεώσεις που σας επιβάλλει το Μνημόνιο και ύστερα συζητάμε για το χρέος.
Οσο για το ποιες είναι αυτές οι υποχρεώσεις, όλοι τις γνωρίζουμε, όλοι τις φοβόμαστε και μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, που οδήγησαν στην πιο μνημονιακή Βουλή, έχουμε φθάσει στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» χωρίς «κανένας να γλιτώνει». Αλλωστε
το μνημόνιο δεν βγαίνει. Η για πρώτη φορά αριστερή(!) λιτότητα θα οδηγήσει σε περαιτέρω ύφεση την οικονομία, σε μεγαλύτερη πενία τους φτωχούς και σε μεγαλύτερο αριθμό φτωχών στην κοινωνία. Η Ελλάδα θα γίνει ακόμα πιο αδύναμη,
την ίδια στιγμή που η κυρία Μέρκελ αλλά -αλίμονο- και ο κ. Τσίπρας διαπιστώνουν ότι τα θαλάσσια σύνορα φυλάσσονται δύσκολα, με το Βερολίνο να καλεί την Τουρκία να μας... συνδράμει, ενώ ταυτοχρόνως η Ουάσινγκτον μας κλείνει το μάτι για ένα νέο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, μας τρίζει τα δόντια για τις ελληνορωσικές σχέσεις και σπρώχνει πάνω στη σκακιέρα τη FYROM μπροστά στη μύτη μας. Κι εμείς ακκιζόμαστε
με τα τρία λεπτά σέλφι με τον Ομπάμα, στην ίδια εκείνη πεπατημένη με τον κ. Σημίτη, όταν ο εναρμονισμένος Τύπος πανηγύριζε τότε για μεγάλες «νίκες» του καταλληλότερου, κάθε φορά που εκείνος κάτι έδινε, κάτι έχανε, κάτι του έπαιρναν.
Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει την πορεία της κυβέρνησης Σαμαρά: κατασκευάζει μια χώρα φτωχών και απελπισμένων ανθρώπων, μια νεολαία δίχως μέλλον, μια κοινωνία περίλυπη, δίχως ελπίδα, που στο τέλος δεν θα έχει τους πόρους (ακόμα κι αν έχει το σθένος) για να υπερασπισθεί τον εαυτόν της, δηλαδή την πατρίδα της.
Τα μέτρα που παίρνονται σπάνε κεφάλια κι όμως περνούν δίχως να ανοίξει μύτη. Με καρότο τη συζήτηση για το χρέος και μαστίγιο την ψήφιση των προαπαιτούμενων, η Ελλάδα βαδίζει προς την εξουθένωση και, πιθανόν, τον διαμελισμό της.
Από την εποχή της ψευδούς ευμάρειας, που όμως θα μπορούσε να αναστραφεί, μέσα σε πέντε χρόνια και τώρα έξι, φθάσαμε σε μια Ελλάδα με ανήκεστον βλάβη. Ποια είναι η εικόνα της χώρας που με εργαλείο την κρίση δημιουργήθηκε απ’ όσους εξακολουθούν να πλουτίζουν απ’ αυτές (και τη χώρα και την κρίση); Η εξής (και πιθανόν μη αναστρέψιμη): Διαθέτουμε μειωμένη εθνική κυριαρχία και Μνημόνιο αντί για Σύνταγμα. Η Αμυνα επαφίεται στο φιλότιμο των Ελλήνων, που ταυτοχρόνως καταρρακώνεται η ζωή τους διαρκώς. Με μειούμενο διαρκώς ΑΕΠ, με αύξον διαρκώς χρέος, με ενδημούσα τη λιτότητα, κυρίαρχη τη διαπλοκή και την υποτέλεια, με συνεχή ανασκολοπισμό της παραγωγής, πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς, με μια ατελεύτητη κι ατελέσφορη φορολογική καταιγίδα που δυναμώνει από επίπεδο τυφώνα σε επίπεδο Αρμαγεδδώνα, με το ξεπούλημα των εθνικών υποδομών και πόρων, με το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού ιστού, με την παθολογία του κράτους να συναγωνίζεται την παθογένεια των «νταβατζήδων», με το πολιτικό σύστημα σε εντροπία - η κυβέρνηση
φορολογεί τα βαρκάκια, χαριεντίζεται με τα τρίλεπτα και μηχανεύεται χίλιους δυο τρόπους για να ληστέψει κι άλλο τα νοικοκυριά των 12.000 ευρώ, των 20.000 ευρώ και των 30.000 ευρώ...
Στην οικονομία συσσωρεύονται οι αντιθέσεις και στην πολιτική οι αντιφάσεις - δεν είναι πρώτη φορά Αριστερά το ξανά Δεξιά. Ούτε ο φόβος και η απογοήτευση έχουν μακρύτερα πόδια απ’ το ψέμα που τα εξέθρεψε. Αλλά
ούτε και η οργή ούτε η ελπίδα χαμπαριάζουν για πολύ τον φόβο και την απογοήτευση...