ΣΥΡΙΖΑ: ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕ

Σε ένα μπουζουξίδικο έμελλε να γραφτεί μια ακόμη από τις τελευταίες σελίδες του κεφαλαίου «ΣΥΡΙΖΑ». Σε λίγο καιρό δεν θα θυμόμαστε καν την ύπαρξη αυτού του κόμματος. Ευτυχώς δεν είναι στη ζωή πολιτικοί όπως ο Κύρκος, ο Παπαγιαννάκης, ο Φαράκος κ.α. για να δουν αυτή την κατάντια.

Απαρνημένος από την κοινωνία, αυτογελοιοποιούμενος, με σπρωξίματα και ύβρεις έξω από το μπουζουξίδικο που έγινε το δήθεν έκτακτο συνέδριο, με καταγγελίες περί offshore εταιρειών του Κασσελάκη, με ταυτόχρονη προσφυγή στη δικαιοσύνη του πρώην προέδρου του κόμματος και των νυν ηγητόρων του, με αποχωρήσεις βουλευτών και με λευκή απεργία άλλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το τέλος που του άξιζε. 

Μπορεί τυπικά να μην έχει βάλει λουκέτο ως κόμμα, εντούτοις το όνομα που κουβαλάει δεν έχει καμία σχέση με τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ επί εποχής Μνημονίων και φυσικά απολύτως καμία σχέση με εκείνο το μικρό σε μέγεθος κόμμα που πάλευε να μπει στη Βουλή, αλλά πρέσβευε μια αριστερή ιδεολογία, μακριά από συμφέροντα, ίντριγκες και εξουσιομανείς ασθένειες. Αυτό που έχει μείνει, πλέον, να φέρει το όνομα «ΣΥΡΙΖΑ» είναι ένα κακέπτυπο που μόνο θυμηδία προκαλεί. 

Αυτό που δημιούργησε ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του ήταν μια τερατογέννεση που ταύτισε την αριστερά με τον άκρατο λαϊκισμό.

Φαίνεται, όμως, πως όλα εδώ πληρώνονται. Αυτό που δημιούργησε ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του ήταν μια τερατογέννεση που ταύτισε την αριστερά με τον άκρατο λαϊκισμό και την άνευ όρων επιθετική ρητορική που οδηγούσε τα πράγματα στον γκρεμό. Το ότι δεν πέσαμε ή δεν μας έριξαν αποδεικνύεται πως ήταν καθαρά θέμα τύχης. Τελικά, αυτοί που έκαναν άλμα στο κενό ήταν τα ίδια τα στελέχη του κόμματος. Μέσα σε λίγα χρόνια το πρώην κραταιό κόμμα της αριστεράς, το μόνο που κατάφερε ως τώρα να αναλάβει τα ηνία της χώρας, απέκτησε τρύπες σαν ελβετικό τυρί. Πρώτα έφυγαν οι Λαφαζανικοί, στη συνέχεια οι Βαρουφακικοί, για να ακολουθήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πρόσφατα έφυγε η πρώην αντιπολίτευση του Τσίπρα (Τσακαλώτος και σια) και τώρα αποχωρούν οι Kaselistas. Τι μένει; Αυτοί που κάποια στιγμή θα διασπαστούν σε καινούργια γκρουπούσκουλα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα από τα κόμματα που βγήκαν μέσα από την κοιλιά του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να δελεάσει το εκλογικό σώμα. Με μικρή εξαίρεση το κόμμα της Κωνσταντοπούλου που μπήκε στη Βουλή (Κύριος οίδε γιατί…), όλα τα άλλα μοιάζουν με μαραμένα νόθα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί με το επικείμενο κόμμα του Κασσελάκη. Φυσικά και υπάρχει εξήγηση: όλα αυτά τα κομματίδια είναι αποτέλεσμα προσωπικών βλέψεων. Δεν προήρθαν από την ανάγκη της κοινωνίας να εκπροσωπηθεί από κάποιους νέους αριστερούς σχηματισμούς. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ άνδρωσε αρχηγίσκους που θέλουν δικό τους ένα μικρό τιμάριο, γνωρίζοντας πως αυτό στην πολιτική αγορά δεν έχει καμία αξία. 

Δεν τους πειράζει, όμως, καθώς η μόνη τους έγνοια είναι να αναδείξουν την προσωπική τους ατζέντα, η οποία βέβαια περιέχει ελάχιστους Έλληνες. Όσους, δηλαδή, εξακολουθούν να πείθονται από ιδεολογικές πομφόλυγες και οράματα που έχουν από καιρό χάσει την αξία τους στην κοινωνία. 

Είναι πραγματικά κρίμα που η αριστερά ευτελίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο χάνοντας, πλέον, κάθε έρεισμα στην κοινωνία. Ειδικά τώρα που η μονοκρατορία του Κυριάκου Μητσοτάκη μόνο κακό μπορεί να κάνει στη δημοκρατία, αλλά και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το πολιτικό σύστημα αυτή τη στιγμή μοιάζει ολότελα ξεδοντιασμένο και το μόνο κόμμα που δείχνει να είναι ενωμένο είναι η Νέα Δημοκρατία. Τι καλό μπορεί να προκύψει από κάτι τέτοιο; Απολύτως κανένα. 

Πολιτικοί με μικρό μέγεθος και αυτοπεποίθηση μεγαλύτερη από το μπόι τους, κατάφεραν (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να μετατρέψουν αγώνες δεκαετιών από την πλευρά της αριστεράς σε κενό γράμμα. 

Τελικά, είναι τυχεροί που δεν ζουν πολιτικοί όπως ο Κύρκος, ο Φαράκος, ο Παπαγιαννάκης, ο Μπανιάς κ.α. να δουν αυτή την κατάντια που μόνο λύπηση προκαλεί. Κοιτώντας τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (όσα έχουν μείνει) καταλαβαίνεις πόσο κάτω έπεσε αυτό το κόμμα, πόση σχέση έχει με την αριστερά και πόσα ακόμη φαιδρά επεισόδια μένει να μας προσφέρει στο άμεσο μέλλον. Έως τη στιγμή που θα διαλυθεί εντελώς και θα το ξεχάσουμε. Ναι, όλα εδώ πληρώνονται.