Η ΜΠΑΧΑΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ενας πόλεμος μαίνεται εδώ και καιρό στο κέντρο της πόλης με λάφυρα λεωφορεία, τρόλεϊ, αγάλματα, ακυρωτικά μηχανήματα, δημόσια περιουσία δηλαδή.

Προχθές το βράδυ, πάλι, έξω από Πολυτεχνείο (βάση, ορμητήριο και άβατο παραβατικότητας και ανομίας) μια ομάδα 40 ατόμων «έκλεισε με κάδους απορριμμάτων τον δρόμο την ώρα που περνούσε το τρόλεϊ με τον αριθμό 18 που εκτελούσε το δρομολόγιο Μουσείο-Χαλάνδρι», όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της «Κ».

Τα «άτομα», αφού είχαν την ευγένεια να «αναγκάσουν τον οδηγό να αποβιβαστεί», έβαλαν φωτιά στο όχημα.

Το ίδιο συνέβη και με λεωφορείο της γραμμής Στουρνάρη-Κηφισιά, το οποίο είχε εκτός από τον οδηγό και επιβάτες. Η προχθεσινή υπερπαραγωγή διανθίστηκε και με τους απαραίτητους, καιόμενους, κάδους απορριμμάτων.

Υπήρξαν συλλήψεις και αλλοδαπών. Οπως φαίνεται,
η «διεθνής του μπάχαλου» έχει βρει φιλόξενη στέγη διαρκείας στην πρωτεύουσα. 

Σύμφωνα πάντα με ρεπορτάζ της χθεσινής «Κ», «οι επιθέσεις σε λεωφορεία των ΟΣΥ που σημειώνονται σε διάφορες περιοχές του λεκανοπεδίου, αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο».

Επικίνδυνα δρομολόγια θεωρούνται αυτά που εκτελούνται σε περιοχές όπως η Ελευσίνα, το Ανω Πέραμα, το Μενίδι, η Ζωφριά, τα Ανω Λιόσια και ο Ασπρόπυργος. 

Η σκέψη να συνοδεύονται τα λεωφορεία από περιπολικά δεν μπορεί να γίνει πράξη. Οι βανδαλισμοί πλήττουν έναν ήδη απαξιωμένο στόλο, ο οποίος έχει ξεπεράσει τα όρια των αντοχών του. Οπως και οι οδηγοί, που γίνονται συχνά-πυκνά στόχος.

«Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αποσύνθεσης, η διόγκωση της λαθρεπιβίβασης, ως αποτέλεσμα απουσίας ελέγχων των εισιτηρίων, κοστίζει στις παραπαίουσες εταιρείες πάνω από 50 εκατ. ευρώ ετησίως από διαφυγόντα κέρδη» (επισημαίνει η Αλεξάνδρα Κασσίμη, «Κ» 16/06).

Τα γεγονότα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στρουθοκαμηλισμού. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κοινωνία από την «κανονικοποίηση» της παραβατικότητας. 

Να θεωρείται, δηλαδή, σχεδόν δεδομένο ότι θα υπάρχουν απώλειες στις αστικές συγκοινωνίες, ότι η λαθρεπιβίβαση θα συμπεριλαμβάνεται αναπόφευκτα στα διαφυγόντα κέρδη, ότι οι οδηγοί λεωφορείων θα πρέπει να... φορούν ειδική στολή για τα επικίνδυνα δρομολόγια, ότι θα πρέπει να  επινοηθεί ειδική υπηρεσία της αστυνομίας με το όνομα: «συνοδοί των ΜΜΜ». Θα πείτε, νέες θέσεις εργασίας θα προκύψουν και θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την ανάπτυξη α λα ελληνικά...

Το χιούμορ δεν είναι όμως πανάκεια, ιδίως όταν υποκαθιστά κρατικές δομές και θεσμούς. Εάν τεθεί το ερώτημα «μπορούμε ή όχι να αντιμετωπίσουμε την παραβατικότητα» σημαίνει ότι έχουμε ήδη αποδεχθεί την αδυναμία μας να το επιτύχουμε. Σημαίνει ότι οι «άλλοι» είναι πιο ισχυροί. Ποιοι είναι, εν τέλει, αυτοί οι «άλλοι» που δρουν ανενόχλητα βανδαλίζοντας και καταστρέφοντας δημόσια περιουσία, υποβαθμίζοντας την ήδη υποβαθμισμένη καθημερινότητα αυτής της πόλης και τρομοκρατώντας έναν κόσμο ήδη εξουθενωμένο ψυχικά; 

Οι επιβάτες του προχθεσινού λεωφορείου της γραμμής που έγινε στάχτη, είχαν άραγε την οικονομική δυνατότητα να πάρουν ταξί για να πάνε στον προορισμό τους; Για να μη μιλήσουμε για τους κατοίκους της περιοχής (και όμως υπάρχουν ακόμη) που ζουν υπό ομηρία.

Αυτοί οι «άλλοι», λοιπόν, που αποδεικνύονται είδος εξαιρετικά ανθεκτικό και... αναπαραγόμενο (κάνουμε και εισαγωγή απ’ ό,τι φαίνεται) κρατούν τα κλειδιά της πόλης. Ο δήμος, εν προκειμένω, είναι απολύτως ανίσχυρος, όλη η ευθύνη βαρύνει τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος εμφανίζεται εντυπωσιακά απρόθυμος να παρέμβει αποτελεσματικά.

Στις απώλειες δεν αθροίζονται μόνο τρόλεϊ και λεωφορεία.

Η μπαχαλοποίηση της καθημερινότητας, το αίσθημα ότι μπορεί να ξεκινήσεις αλλά ενδέχεται και να μη φτάσεις στον προορισμό σου, είναι συστατικό στοιχείο εμπόλεμης ζώνης.

Εάν το αποδεχτούμε, έχουμε ήδη ηττηθεί.

Μ.Κατσουνάκη

kathimerini