Όσοι έχουν γνωρίσει τον Γιάννη Μώραλη σε
κοινωνικές συναναστροφές, τον χαρακτηρίζουν ευγενή, σοβαρό, αξιοπρεπή. Δεν τον έχω γνωρίσει και δεν έχω κανένα λόγο να μην τους πιστέψω.
Η ζωή μας κύκλους κάνει. Είχα τη μεγάλη χαρά να γνωρίσω και να συνεργαστώ απροσδόκητα με τον πατέρα του τον Πέτρο Μώραλη, έναν εξαιρετικό φιλόλογο, συνιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, στο περιβάλλον του Γιώργου Γεννηματά.
Ο Πέτρος υπήρξε βουλευτής,
υφυπουργός Παιδείας, καθηγητής φιλολογίας και άλλα πολλά. Στις εκλογές του 1990, που ηττάται το ΠΑΣΟΚ, αποτυγχάνει να επανεκλεγεί και μένει χωρίς δουλειά. Δεν ήταν το υπάκουο κομματόσκυλο που κολακεύει τους εκάστοτε ισχυρούς προϊσταμένους, δεν είχε άλλους πόρους. Ήταν από εκείνα τα σπάνια πουλιά της πολιτικής μας ζωής που τερμάτισαν την πολιτική τους καριέρα πιο φτωχοί από ό,τι την άρχισαν. Έπρεπε ωστόσο να ζήσει την οικογένειά του. Μαζεύω την αφήγηση: Ένα πρωί με φωνάζει ο διευθυντής των ΝΕΩΝ,
ο αξέχαστος Λέων Καραπαναγιώτης, στο γραφείο του και μου συστήνει τον Πέτρο Μώραλη που «από δω και πέρα θα επιμελείται τα κείμενα των ερευνών της εφημερίδας και όποια άλλα χρειαστούμε. Καλή δουλειά, κύριε Μώραλη…». Δουλεύουμε στο ίδιο γραφείο και γνωρίζω έναν ευγενή, αξιοπρεπή άνθρωπο που μου έκανε την τιμή να γίνει φίλος μου. Μου εξομολογήθηκε πόσο τυχερός ήταν που σκέφθηκε αυτή τη δουλειά και τον δέχθηκε αμέσως η εφημερίδα.
Πίναμε τα ουισκάκια μας τα βράδια και καπνίζαμε ασταμάτητα. Περνούν οι μήνες και μια μέρα ο Πέτρος δεν έρχεται στη δουλειά. Νοσοκομείο, κακές διαγνώσεις, βαριά αρρώστια και το 1992 ο θάνατος. Τα θυμήθηκα όλα αυτά προχθές, όταν ο γιός του, ο Γιάννης Μώραλης, ανακοίνωσε την απόφασή του να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος της γενέθλιας πόλης μου, του Πειραιά. Η πορεία του, ωστόσο, δεν προϊδέαζε για εμπλοκή στην πολιτική όπως του πατέρα του, πέρα από μια υποψηφιότητα νομαρχιακού συμβούλου το 1988 με τον Κατριβάνο. Τον γνωρίσαμε εδώ και χρόνια από την εμπλοκή του στα διοικητικά του Ολυμπιακού, ως έμπιστο του Σωκράτη Κόκκαλη και του Μαρινάκη, ως αντιπρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός και πρόεδρο της Σούπερ Λιγκ. Είχε αναλάβει επίσης την πιο λεπτή αποστολή: συντονισμό των Συνδέσμων οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όσοι έχουν γνωρίσει τον Γιάννη Μώραλη σε κοινωνικές συναναστροφές, τον χαρακτηρίζουν ευγενή, σοβαρό, αξιοπρεπή.
Δεν τον έχω γνωρίσει και δεν έχω κανένα λόγο να μην τους πιστέψω. Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι αν μπορούν να μεταφερθούν αυτά τα χαρακτηριστικά σε έναν χώρο που βρωμάει και ζέχνει.Κακά τα ψέματα: ο Γιάννης Μώραλης ήταν και είναι ο πλέον έμπιστος των αφεντικών του Ολυμπιακού. Ακολούθησε την αθλητική πολιτική τους σε έναν κόσμο που το παρασκήνιο έχει τον πρώτο λόγο. Και δεν εννοώ μόνο τον κόσμο του Ολυμπιακού. Ακολούθησε τώρα και την εντολή του Μαρινάκη να εμπλακεί στην πολιτική με όχημα τους οπαδούς της ομάδας, αν και πριν λίγο καιρό είχε δηλώσει: «Ο Ολυμπιακός είναι το κοινωνικό φαινόμενο που αγαπώ και πιστεύω. Και τελικά θεωρώ το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό πολύ πιο γοητευτικό από την πολιτική»… Κάτι συνέβη και ξαφνικά η πυξίδα έδειξε άλλη ρότα. Υποθέτω ότι η στόχευση του Μαρινάκη είναι η απόκτηση κάποιου είδους πολιτικής εξουσίας. Δεν φαίνεται να είναι ακόμα η περίπτωση Μπερλουσκόνι-Μίλαν, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που ιδιοκτήτες μεγάλων συλλόγων στηρίζονται και ποδηγετούν δυνάμεις φανατικών οπαδών για πολιτική, οικονομική ή κοινωνική ανέλιξη. Και ο γιος του φίλου μου Πέτρου, ο Γιάννης; Υποθέτω ότι ουδείς νοήμων θα αρχίσει τις συγκρίσεις. Κάθε ενήλικος έχει την προσωπική του ευθύνη. Δεν υπάρχουν αντίγραφα, αλλά αυτόνομα άτομα με προσωπικές αξίες. Ούτε ο πατέρας θα δώσει προστιθέμενη αξία στο γιο, ούτε ο γιος, ό,τι κι αν κάνει, θα απαξιώσει τη λαμπρή μνήμη του πατέρα. Ο καθείς και τα όπλα του. text Για της Μυρσίνης την ποδιά μια λαμογιά
Κώστας Ρεσβάνης
ΣΥΝΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Ο Πέτρος υπήρξε βουλευτής,
ο αξέχαστος Λέων Καραπαναγιώτης, στο γραφείο του και μου συστήνει τον Πέτρο Μώραλη που «από δω και πέρα θα επιμελείται τα κείμενα των ερευνών της εφημερίδας και όποια άλλα χρειαστούμε. Καλή δουλειά, κύριε Μώραλη…». Δουλεύουμε στο ίδιο γραφείο και γνωρίζω έναν ευγενή, αξιοπρεπή άνθρωπο που μου έκανε την τιμή να γίνει φίλος μου. Μου εξομολογήθηκε πόσο τυχερός ήταν που σκέφθηκε αυτή τη δουλειά και τον δέχθηκε αμέσως η εφημερίδα.
Δεν τον έχω γνωρίσει και δεν έχω κανένα λόγο να μην τους πιστέψω. Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι αν μπορούν να μεταφερθούν αυτά τα χαρακτηριστικά σε έναν χώρο που βρωμάει και ζέχνει.Κακά τα ψέματα: ο Γιάννης Μώραλης ήταν και είναι ο πλέον έμπιστος των αφεντικών του Ολυμπιακού. Ακολούθησε την αθλητική πολιτική τους σε έναν κόσμο που το παρασκήνιο έχει τον πρώτο λόγο. Και δεν εννοώ μόνο τον κόσμο του Ολυμπιακού. Ακολούθησε τώρα και την εντολή του Μαρινάκη να εμπλακεί στην πολιτική με όχημα τους οπαδούς της ομάδας, αν και πριν λίγο καιρό είχε δηλώσει: «Ο Ολυμπιακός είναι το κοινωνικό φαινόμενο που αγαπώ και πιστεύω. Και τελικά θεωρώ το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό πολύ πιο γοητευτικό από την πολιτική»… Κάτι συνέβη και ξαφνικά η πυξίδα έδειξε άλλη ρότα. Υποθέτω ότι η στόχευση του Μαρινάκη είναι η απόκτηση κάποιου είδους πολιτικής εξουσίας. Δεν φαίνεται να είναι ακόμα η περίπτωση Μπερλουσκόνι-Μίλαν, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που ιδιοκτήτες μεγάλων συλλόγων στηρίζονται και ποδηγετούν δυνάμεις φανατικών οπαδών για πολιτική, οικονομική ή κοινωνική ανέλιξη. Και ο γιος του φίλου μου Πέτρου, ο Γιάννης; Υποθέτω ότι ουδείς νοήμων θα αρχίσει τις συγκρίσεις. Κάθε ενήλικος έχει την προσωπική του ευθύνη. Δεν υπάρχουν αντίγραφα, αλλά αυτόνομα άτομα με προσωπικές αξίες. Ούτε ο πατέρας θα δώσει προστιθέμενη αξία στο γιο, ούτε ο γιος, ό,τι κι αν κάνει, θα απαξιώσει τη λαμπρή μνήμη του πατέρα. Ο καθείς και τα όπλα του. text Για της Μυρσίνης την ποδιά μια λαμογιά
Κώστας Ρεσβάνης
ΣΥΝΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ, ΠΕΤΡΟΣ ΜΩΡΑΛΗΣ, ΑΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου