ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Του Μιχάλη Σαραντόπουλου κατοίκου Ιτέας

«Μέγα» θέμα των ημερών η είσοδος αστυνομικών σε κινηματογράφους που πρόβαλλαν ταινίες ακατάλληλες για ανηλίκους, για να ελέγξουν αν παρακολουθούσαν τις ταινίες αυτές ανήλικα παιδιά. Η συζήτηση ήταν γύρω από το αν η αστυνομία είχε αρμοδιότητα να κάνει τέτοιου είδους ελέγχους και αν αυτό «μας γύριζε πολλά χρόνια πίσω».

Στη δημόσια συζήτηση παρενέβη και ο πρώην υπουργός Γιάννης Ραγκούσης που έγραψε στο FB :

«Από την υπουργική απόφαση του 2011 (αριθμ. ΥΠΠΟΤ/∆ΟΕΠΥ/ΤΟΠΥΝΣ/75336, ΦΕΚ Β’ 1920/2011), όπως διαμορφώθηκε στο τελικό της περιεχόμενο το Δεκέμβριο του 2014 (αριθμ. ΥΠΠΟΑ/Γ∆∆ΥΗ∆/∆∆ΥΟΝΕ/ΤΝΕ/293800/2954/34/4, ΦΕΚ Β’ 3511/2014), καθίσταται αδιαμφισβήτητο ότι καμία ανάμειξη της Ελληνικής Αστυνομίας δεν είχε προβλεφθεί στα ζητήματα ελέγχου,

σχετικά με την καταλληλότητα ανά ηλικίες παρακολούθησης κινηματογραφικών έργων.

Αυτήν την αρμοδιότητα είχαν και έχουν μονάχα αρμόδιες επιτροπές του Υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίες και μπορούν να στραφούν μόνον κατά των ιδιοκτητών κινηματογράφων με επιβολή προστίμου και σε καμία περίπτωση κατά των ανηλίκων.

Ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι είναι πλέον οι ενορχηστρωτές της γκαιμπελικής διαστρέβλωσης της αλήθειας που δρουν εκ μέρους του κ.Μητσοτάκη. Με τα εκτελεστικά τους όργανα και τις ιστοσελίδες τους, προσπάθησαν να διακινήσουν την απολύτως ψεύδη πληροφορία ότι η χθεσινή-μοναδική στα χρονικά-απαράδεκτη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ μέσα στους κινηματογράφους δήθεν βασίστηκε σε νόμο του 2010 που είχα συνυπογράψει, μολονότι δεν ήταν δικής μου αρμοδιότητας.

Μέσα στον πανικό τους για να διαχειριστούν το φιάσκο που δημιούργησαν, ξέχασαν να διαβάσουν τα σχετικά ΦΕΚ. Αν είχαν τη στοιχειώδη ευθιξία κάποιος ή κάποια από όλους αυτούς θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί».

Ανατρέχοντας στους Νόμους και τις Υπουργικές Αποφάσεις που αναφέρει ο Γιάννης Ραγκούσης, διαβάζω :

Απαγορεύεται η παρακολούθηση ακατάλληλων ταινιών σε ανηλίκους που δεν έχουν συμπληρώσει την απαιτούμενη από την κατάταξη της ταινίας ηλικία. Όποιος επιτρέπει σε ανηλίκους να εισέλθουν σε αίθουσα ή υπαίθριο χώρο στους οποίους προβάλλεται ταινία ακατάλληλη για την ηλικία τους τιμωρείται με χρηματική ποινή από 1.000 έως 10.000 ευρώ. Η τέλεση από αμέλεια της πράξης αυτής τιμωρείται με χρηματική ποινή από 500 έως 5.000 ευρώ.

Τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη, καθώς και οι γραμματείς των Επιτροπών, εφοδιάζονται με ειδικό δελτίο ταυτότητας, το οποίο χορηγεί ο Γενικός Γραμματέας του ΥΠ.ΠΟ.Τ. και θεωρείται από την αρμόδια Υπηρεσία

Ελέγχου Εισπράξεως Φόρου Δημοσίων Θεαμάτων.

Οι ανωτέρω με την επίδειξη του ειδικού δελτίου δικαιούνται να εισέρχονται ελευθέρως, σε χώρους δημοσίων θεαμάτων και ακροαμάτων για άσκηση ελέγχου, αποκλειστικώς, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους.

Σωστά λοιπόν λέει ο Γιάννης Ραγκούσης ότι πουθενά δεν προβλέπεται η παρέμβαση της Αστυνομίας. Όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει απαγόρευση. Και για κάθε απαγόρευση, είναι αυτονόητο ότι κάποιοι πολίτες έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από κάποιες αρχές να ελέγξουν αυτούς που παραβιάζουν τους νόμους, αν οι ίδιοι πιστεύουν ότι αυτές οι παραβάσεις τους αφορούν.

Παραδείγματα : Ηχορύπανση (κέντρα διασκέδασης), μη έκδοση αποδείξεων, στάθμευση σε χώρους για ΑΜΕΑ, κατανάλωση αλκοόλ από ανήλικους, κλπ. Αν ένας πολίτης πάρει το 100 και καταγγείλει την παράβαση, τι πρέπει να κάνει η αστυνομία ; Και αν σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα δεν υπάρχει ρητή ανάθεση αποκλειστικής αρμοδιότητας, όπως συμβαίνει στη περίπτωση κινηματογραφικών ταινιών, η αστυνομία γνωρίζει αυτό το τελευταίο, ώστε να παραπέμψει αρμοδίως τον πολίτη ;

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην απαγόρευση που υπάρχει. Ποιος ελέγχει την εφαρμογή της σχετικής διάταξης ; Πόσους ελέγχους έχουν πραγματοποιήσει από το 2010 μέχρι σήμερα τα μέλη των εν λόγω επιτροπών και πόσα πρόστιμα έχουν επιβληθεί ; Γίνεται άραγε έλεγχος ταυτοτήτων ; Και αν γίνεται, πως δικαιολογείται ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη να δηλώνει ότι θα πάει με τον γιό του που είναι 15 ετών να παρακολουθήσει συγκεκριμένη ταινία, κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών ;

Πέρα όμως από αυτά τα ερωτήματα, υπάρχουν και πολλά άλλα που πρέπει να απαντηθούν. Πρώτο και βασικό : Πως γίνεται ένας νέος ή μία νέα 17 ετών να μπορεί να ψηφίζει και να μη μπορεί να δει μία ταινία, όσο βίαιη ή προκλητική και αν είναι ;

Το δεύτερο ερώτημα είναι τι γίνεται στα σπίτια με την τηλεόραση. Ποιος ελέγχει την εφαρμογή των ενδείξεων που σήμερα έχουν γίνει πολύ πιο σαφείς από το παρελθόν ; Σίγουρα οι γονείς, θα ήταν μία εύλογη απάντηση, που όμως θα έπρεπε να συνοδεύεται και από την παρατήρηση ότι αυτό είναι αυτονόητη  ευθύνη των γονιών που επεκτείνεται και σε όλες τις δραστηριότητες των παιδιών, είτε μέσα στο σπίτι, είτε έξω από αυτό. Τι γίνεται, αλήθεια, με το internet και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ; Τι γίνεται με τα παιδικά πάρτι που αρκετά γίνονται σε κέντρα διασκέδασης ; Τι γίνεται με αυτά τα ίδια τα κέντρα διασκέδασης, όπου υπάρχει και εκεί απαγόρευση διάθεσης αλκοόλ σε ανήλικα παιδιά ; Ποιος το ελέγχει αυτό ; Την ίδια μέρα με το περιστατικό εισόδου της αστυνομίας σε κινηματογράφους υπήρξε είδηση στην ΕΡΤ που ανέφερε ότι ένα ανήλικο κορίτσι στο Αγρίνιο κατανάλωσε τόση ποσότητα αλκοόλ που διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο.

Αλλά να ήταν μόνο αυτό ; Όλα τα παιδάκια που πάνε με τους γονείς τους στα γήπεδα για να ακούσουν εν χορώ τους "φιλάθλους" να εκφράζονται με τον τόσο "ωραίο" τρόπο, που και μεγάλους τους κάνει να ντρέπονται, πως προφυλάσσονται  ; Με τις ειδήσεις που προβάλουν σκηνές πολέμων, τρομοκρατικών ενεργειών ή εξαθλίωσης ανθρώπων, τι κάνει το ΕΣΡ ; Με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που «εξασκούν» τους παίχτες στη βία και τη χρήση όπλων, ενδιαφέρεται κάποιος ; Τι να πρωτοαναφέρει κανείς !

Τελικά, ζητούμενα όλων των εποχών είναι η κοινωνία, η παιδεία, ο πολιτισμός! Και δυστυχώς θα παραμείνουν ζητούμενα, όταν αναγάγουμε σε πρώτα θέματα συζήτησης κάποια κρούσματα παραβατικών πρακτικών, είτε των οργάνων της Πολιτείας, είτε και μεμονωμένων προσώπων και δεν συζητάμε για την ουσία, που είναι πως θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από όλα τα αρνητικά που η σύγχρονη κοινωνία συσσωρεύει επάνω τους.

Και θα κλείσω με ένα παράδειγμα. Σε εφημερίδα του τόπου που σήμερα μένω είχα στείλει επιστολή, στην οποία έγραφα :

Αγαπητέ κ. Διευθυντά

Στο φύλλο 958 (1^ης Απριλίου 2018) της εφημερίδας σας διάβασα μία αναφορά του Προέδρου της Δ.Κ. Ιτέας με τίτλο «Ένα όμορφο απόγευμα με Τελικό Κυπέλου» με θέμα τον αγώνα των δύο τοπικών ποδοσφαιρικών ομάδων, ΑΣΤΕΡΑ Ιτέας και ΦΩΚΙΚΟΥ Άμφισσας.

Επειδή παρευρέθηκα στον συγκεκριμένο αγώνα, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποια διαφορετικά συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν. Και συγκεκριμένα, η εικόνα, όχι του αγώνα, αλλά των θεατών, ήταν ένα απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών που βλέπουμε και σε μεγάλους αγώνες. Οι φωνές, οι βρισιές, οι κροτίδες, τα καπνογόνα συνέθεταν την εικόνα ενός «γνήσια αθλητικού πνεύματος», όπου, αν δεν υπήρχαν και κάποιο ψύχραιμοι, ίσως κατέληγε και σε συμπλοκές και ξυλοδαρμούς.

Με δεδομένο ότι η ομάδα των φανατικών οπαδών ενός Συλλόγου είναι τα παιδιά της «διπλανής πόρτας», κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να ελέγξει τα άτομα αυτά ως προς την κατοχή και χρήση αντικειμένων που απαγορεύονται, ή, θα έπρεπε να απαγορεύονται (κροτίδες, καπνογόνα, κλπ.). Εδώ δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς σε ένα τεράστιο πλήθος ανώνυμων οπαδών για να εντοπίσει εκείνους που έχουν παραβατική συμπεριφορά. Είναι όλοι τους γνωστοί και επώνυμοι.

Ενώ όμως ο εντοπισμός αυτών των ατόμων είναι εύκολος, στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται πολύ δύσκολος ο έλεγχος και η ενδεχόμενη επιβολή ποινών, ακριβώς διότι όλοι είναι γνωστοί και κάποιοι είναι ίσως τα δικά μας παιδιά. Εδώ θα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο, όχι η «τιμωρία», αλλά η «νουθεσία». Θα έπρεπε, είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε καλύτερα σε γενικό, να γίνονται «κηρύγματα» στα σχολεία, που θα στηλιτεύουν τις αντικοινωνικές συμπεριφορές και θα προβάλλουν τα πραγματικό νόημα της ευγενούς άμιλλας.

Αναρωτιέμαι πόσοι μαθητές γνωρίζουν τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο Αγνέ Πατέρα, του μεγάλου, του ωραίου και τ’ αληθινού, κατέβα φανερώσου και άστραψε εδώ πέρα…». Δεν θα έπρεπε να διδάσκονται τα νέα παιδιά τέτοιες αρχές και αξίες ; Δεν θα έπρεπε να οργανώνονται εκδηλώσεις, που θα έκαναν κάποια στιγμή αυτά τα παιδιά να ξεφύγουν από τον «οπαδισμό» και να ενστερνιστούν την ομαδικότητα και κατ’ επέκταση την κοινωνικότητα ;

Ιδέες για το πώς μπορούν να εφαρμοστούν τα παραπάνω υπάρχουν. Εύχομαι κάποιοι αρμόδιοι να ευαισθητοποιηθούν και να κάνουν κάτι.

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.

Δυστυχώς, κανείς δεν με άκουσε !