'Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει...'', έγραφε στα χρόνια της δικτατορίας ο Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του ''Με τον τρόπο του Γ.Σ''. Κι αυτόν τον στίχο του συνηθίζω όλο και πιο συχνά να χρησιμοποιώ τελευταία στις αναφορές μου στο θαυμάσιο λογοτεχνικό σχήμα της ''συνεκδοχής'', όπου ένας όρος αντικαθιστά κάποιον άλλο: η Ελλάδα τους Έλληνες, για παράδειγμα...
Μόνο που δεν είναι η Ελλάδα αυτή καθαυτή που μας πληγώνει, για να ερμηνεύσω τον στίχο του ποιητή προσαρμόζοντάς τον στη σύγχρονη πραγματικότητα. Είναι οι Έλληνες που τη διασύρουν με τις επιλογές και τις αποφάσεις τους...
Οι Έλληνες πολιτικοί - λ.χ - των μεταπολιτευτικών τελευταίων δεκαετιών, που ως πρωθυπουργοί δεν ύψωσαν ανάστημα ανάλογο με τη μεγαλοσύνη και την Ιστορία της, παρά ''φρόντισαν'' - με τις ραγιαδίστικες πολιτικές τους - να την έχουν οι σύμμαχοί της περιθωριοποιημένη και υποτιμημένη.
Έτσι κατάφεραν να την εντάξουν, στις σχέσεις της με τα άλλα κράτη, στην κατηγορία των ανίσχυρων χωρών που ''δίνουν'' μονίμως εθνική κυριαρχία στους ισχυρούς οι οποίοι λαμβάνουν,
απ' τη μεριά τους, μονίμως - στο πλαίσιο της ασύμμετρης αμοιβαιότητας - χωρίς να αναπτύσσουν μαζί της το συναίσθημα της ειλικρινούς φιλίας που να τους δεσμεύει. Και όλα αυτά για έναν και μόνο λόγο: γιατί τη θεωρούν δεδομένη...
Θα μου πείτε - και με το δίκιο σας - πως σκέφτομαι ρομαντικά, ενώ η Ιστορία έχει αποδείξει πως ''τα κράτη δεν έχουν φίλους, παρά μόνο συμφέροντα'' κι αυτό το βιώνουμε στο πετσί μας εδώ και χρόνια, από τότε που η δύσμοιρη πατρίδα μας - εγκαταλελειμμένη από συμμάχους και φίλους - σηκώθηκε πάλι στα πόδια της όλο αίματα, με τον σταυρό της Μικρασιατικής Καταστροφής στους ώμους.
Τα εκατομμύρια των Ελλήνων προσφύγων που ήρθαν τότε κυνηγημένοι στην Ελλάδα για να σωθούν απ' το μαχαίρι των Τούρκου, ήταν γεμάτοι πληγές. Πληγές που δεν επουλώθηκαν ποτέ και έγιναν εφιάλτες στον ύπνο τους σμίγοντας με τις τραγικές εικόνες του ξεκληρίσματος απ' τις χαμένες πατρίδες, απ' όπου έφυγαν αλαλιασμένοι κρύβοντας κάτω απ' τα κουρέλια της παλιάς αρχοντιάς τους τα εικονίσματα των προγόνων τους.
Με πόνους και οδύνες τοκετού άρχισε να ξαναστήνεται έκτοτε το διαλυμένο απ' τις επιπτώσεις της Εθνικής Καταστροφής ελληνικό κράτος απ' τους ντόπιους και τους πρόσφυγες πατριώτες. Οι φταίχτες εκείνης της τραγικής περιόδου της Σύγχρονης Ιστορίας μας δεν τουφεκίστηκαν όλοι στο Γουδί, αλλά έζησαν κι άφησαν πίσω τους απογόνους, που αυγάτισαν τον φόβο και την ηττοπάθεια από κοινού στην πολιτική μας σκηνή.
Έτσι έμαθαν οι τωρινοί να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο, που κρύβει παγίδες και εθνικά δράματα. Έφτασαν να προβάλλουν σαν σώφρονα πολιτική στο λαό, αντί την ανασύνταξη δυνάμεων, τη σύνεση και την ετοιμότητα, την καταφυγή μας σε αφερέγγυους Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ, Ε.Ε, Δικαστήριο Χάγης και λοιπούς ποδηγετούμενους), που αποφασίζουν καθ' υπόδειξη των ''Μεγάλων'' της παγκοσμιοποιημένης Οικουμένης.
Των ''Μεγάλων'' οι οποίοι ενεργούν άδικα, ανιστόρητα και υπολογιστικά σε βάρος των ανίσχυρων ''φίλων'' και ''συμμάχων'' τους, που φοβούνται να ορθώσουν το ανάστημά τους με το πρόσχημα ότι διαφυλάσσουν την Ειρήνη...
Με την τακτική αυτή, δυστυχώς, βγαίνουμε οι Έλληνες μονίμως χαμένοικαι απειλούμενοι από γείτονες-τρομοκράτες, όπως η Τουρκία του Ερντογάν, που επιβουλεύεται τα πάτρια εδάφη μας και θέλει να τα υφαρπάξει με τεχνάσματα διπλωματικά υπό την απειλή της ισχύος της η οποία ισοδυναμεί με ''casus belli''' .
Σε τέτοιες περιπτώσεις ωστόσο, όσο δείχνεις αναποφάσιστος και χαμένος σε φιλειρηνικές τακτικές άνευ όρων, γίνεσαι όργανο προς εκμετάλλευση από τους ισχυρούς ''φίλους'', που ξαναγράφουν ετσιθελικά τη δοξασμένη ιστορία σου με αποφάσεις ντροπής, οι οποίες είτε έχουν παρθεί (Πρέσπες) είτε ετοιμάζονται να παρθούν (Αιγαίο), με την καταφυγή σου στη Χάγη.
Έτσι φτάσαμε οι Έλληνες, παρασυρμένοι από λαοπλάνους πολιτικούς, να νιώθουμε αποστρατευμένοι απ' το ύψιστο καθήκον μας, που είναι η υπεράσπιση της πατρίδας, αφού κρίνονται πια στα χαρτιά και ερήμην μας η διασφάλιση των συνόρων της και ο ακρωτηριασμός της.
Κι αναρωτιέμαι μελαγχολικά: Άραγε έχει σταματημό αυτή η κατρακύλα για την δόλια πατρίδα; Άραγε θα βρεθεί ένας ''Περικλής'' στο τιμόνι της, που να διαθέτει τα τρία προσόντα που ζητούσα στο άρθρο μου ''Αναζητώντας τον ''Περικλή'', που θέλει να γράψει ιστορία'' (24 Αυγ 2019); Να διαθέτει, δηλαδή, την στρατιωτική ιδιοφυΐα και τη διορατικότητα ενός Μεταξά, τη δημοκρατικότητα ενός Περικλή και τη διπλωματική ικανότητα ενός Ελευθέριου Βενιζέλου;
Θα φανεί κανείς στον ορίζοντα της σύγχρονης, ντροπιαστικής πολιτικής της Ελλάδας ένας ηγέτης με στόφα παλιά, ένα παλικάρι με ''γαλανόλευκο λόγο'' που να εμπνεύσει τον κόσμο και να τον ξεσηκώσει σαν άλλος Κολοκοτρώνης, για να του δώσει όχι υποσχέσεις για ψηφοθηρικά επιδόματα και ανεφάρμοστα οράματα, αλλά τη γενναία κατάθεση της ψυχής του ότι - αν χρειαστεί να ξαναπολεμήσουν - θα μπει πρώτος αυτός στη φωτιά για να πολεμήσει μαζί τους και να τη σώσει ή να πεθάνει μ' αυτούς;
Γιατί τέτοιο αληθινό πατριώτη έχει να δει Ελλάδα μας από χρόνια και ξεστράτισε μέσα σ' αυτά απ' την πορεία που χάραξαν γι' αυτήν οι Πατέρες της. Έτσι έφτασε να κυβερνιέται από λαοπλάνους εθνομηδενιστές και εκπροσώπους της Νέας Τάξης Πραγμάτων που στέκονται ''Προσοχή'' μπροστά στους κυρίαρχους της Γης, οι οποίοι την αντιμετωπίζουν σαν ''προβλέψιμη σύμμαχο'' με παράδοση στην ξενοδουλεία, την υποτέλεια και την υπακοή.
Έφτασε η Ελλάδα να κυβερνιέται από ψοφοδεείς πολιτικούς, που χάνουν τα ελληνικά και τα αγγλικά τους μπροστά στους πανίσχυρους ξένους ή στρογγυλεύουν με κυβιστήσεις τις υποσχέσεις τους στο λαό και ετοιμάζουν ερήμην του τον ακρωτηριασμό της προσαρμόζοντας τα συμφέροντα της στα συμφέροντα των ''συμμάχων'' και ''φίλων'' της, που κλίνουν το γόνυ στον προαιώνιο εχθρό της...
Έφτασε να κυβερνιέται από τραγικούς θιασώτες της εθνικής μειοδοσίας, της ορθοδοξοφοβίας και της λαθρομεταναστολαγνείας, που σκάβουν τον λάκκο της υπογράφοντας συμφωνίες ντροπής για τις οποίες ύστερα πανηγυρίζουν μαζί με τους εχθρούς της.
Και όλα αυτά τη στιγμή που δεχόμαστε απροκάλυπτα απειλές επί των εδαφών μας απ' τον Τούρκο άρπαγα γείτονα. Τη στιγμή που θωρακίζουμε το Πολεμικό Ναυτικό μας με ''αόρατες'' γαλλικές φρεγάτες, για να καταλαγιάσουμε την αγωνία του κόσμου και να παραστήσουμε ότι κινητοποιούμαστε. Τη στιγμή που διαλαλούμε σε όλους τους τόνους τις... προσεχείς δυνατότητές μας στο πεδίο της ''μάχης'', την ώρα που είμαστε έτοιμοι να τα δώσουμε όλα στο διπλωματικό...
- Στον τόπο που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια..., συνήθιζε να λέει ο άξιος της πατρίδας μας στρατηγός και πολιτικός Νικόλαος Πλαστήρας, ο δαφνοστεφανωμένος και μπαρουτοκαπνισμένος ''Μαύρος Καβαλάρης'' του 20ου αιώνα.
Κι αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει τώρα στη σύγχρονη εθνική μας ζωή, όπου έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στους ξένους (Αμερική-ΕΕ) ελπίζοντας ότι σε ώρα πολέμου, αν κάνουν απόβαση - φερ' ειπείν - οι Τούρκοι στο Καστελόριζο, δε θα 'μαστε μόνοι μας, γιατί θα σπεύσουν να μας συνδράμουν οι σύμμαχοί μας.
Θα σπεύσουν να μας υπερασπισθούν με τις φρεγάτες, τα υποβρύχια και τ' αεροπλάνα τους στο Αιγαίο. Έτσι νομίζουμε και με την ελπίδα αυτή, που για τους αφελείς αγγίζει τη βεβαιότητα, βγάζουν ο πρωθυπουργός και ο ΥΠΕΞ μας κορώνες ενθάρρυνσης και στρατιωτικής ετοιμότητας, που κρύβουν όμως στην πραγματικότητα την δειλ-ανδρεία της εκτελεστικής εξουσίας.
Γιατί αυτή ξέρει κατά βάθος πως θα είμαστε μόνοι αν μας επιτεθούν οι ''Αγαρηνοί'' εξ Ανατολών, παρά τα όσα υπόσχονται οι Ευρωπαίοι και οι υπερατλαντιστές ''φίλοι'' μας, που τους είδαμε πώς προστάτεψαν τα κεκτημένα μας στην Μακεδονία ωθώντας μας να υπογράψουμε μια ''συμφωνία'' ταπεινωτική (''συμφωνία Πρεσπών''), σαν να ήμασταν ηττημένοι στο πεδίο της μάχης.
Την ίδια ''άψογη στάση'' είχαν κρατήσει στην Κύπρο το 1974 και στη Συρία το 2019, έστω κι αν αναγνώριζαν ως ''βαρβάρους'' τους Τούρκους, αφήνοντας τον Αττίλα του χθες να συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του δήμιου ατιμώρητος σε βάρος Κυπρίων και Κούρδων επιδεικνύοντας τις ωμότητες και την βανδαλιστική απανθρωπιά του.
Το ίδιο θα κάνουν και στο Αιγαίο, αν οι Τούρκοι χτυπήσουν το Καστελόριζο ορμώμενοι απ' την απληστία τους και από την πίστη και διορατικότητα του Ταγίπ Ερντογάν, που ξέρει να ζυγιάζει τους αντιπάλους του.
Κι αυτοί εζυγίσθηκαν, εμετρήθηκαν και ευρέθηκαν ελλιπείς στα μάτια του τα τελευταία χρόνια, γιατί έμαθαν να ζουν εφησυχασμένοι στη σκιά της Δύσης και βιάστηκαν να αντικαταστήσουν την φιλοπατρία τους με την υπακοή στους ''συμμάχους''.
''Αυτό'', σκέπτεται ο νεο-σουλτάνος απέναντι, ''θα τους βγει σε κακό τους Έλληνες. Θα το πληρώσουν''...
Όπως το πλήρωσαν, πράγματι, και οι Κούρδοι ''φίλοι'' και ''σύμμαχοι'' των Αμερικανών, που ένιωσαν στο πετσί τους τη δύναμη της πυγμής του Τούρκου Προέδρου και στην καρδιά τους την προδοσία των ''συμμάχων'' τους ...
Έτσι διαλογίζεται ο Τούρκος κυρίαρχος στην απέναντι όχθη του Αιγαίου και γελάει σαρδόνια, σίγουρος πως την κρίσιμη ώρα θα βγει και πάλι κερδισμένος με τους αντιπάλους που θα 'χει μπροστά του και που είναι έτοιμοι να υποχωρήσουν και να πέσουν ξανά στην παγίδα του καταλήγοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου έμαθαν πάντα να χάνουν...
Οι ύαινες εφορμούν όταν οσμίζονται ψόφιο αίμα κι εκείνος - σαν ύαινα της Α. Μεσογείου - μυρίζει ''ψοφίμια'' απέναντι, πολιτικές μετριότητες που τις περνάει για ξενόδουλες και διχασμένες. Αυτό γιγαντώνει την πίστη του πως θα μας αλώσει σαν νέος Μωάμεθ ξεπερνώντας σε φήμη τον αντίζηλο ''Πατέρα'' του και ''Πατέρα όλων των Τούρκων'' (Κεμάλ Ατατούρκ), που είχε τους Έλληνες για ήρωες, αλλά και ικανούς για κάθε αθλιότητα και προδοσία...
Αφιονισμένος απ' τις σκέψεις αυτές ο μεγαλοϊδεάτης Ταγίπ Ερντογάν τρίβει τα χέρια του έτοιμος να συνυπογράψει στη Χάγη τις νέες συμφωνίες των ''συμμάχων'', που τους περνούν οι Έλληνες για Φιλέλληνες.
''Ας τους να πιστεύουν ακόμα στον θείο Σαμ'', σκέπτεται, και καγχάζει φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα του Ντόναλντ Τραμπ, του φίλου του, και του Έλληνα πρωθυπουργού, του κατατρομαγμένου αντιπάλου του, τη στιγμή που εκλιπαρούσε - όπως του είπαν - τον... ''σύμμαχο'' Πλανητάρχη να μεσολαβήσει σ' αυτόν, για να τον καθησυχάσει. Να τον κάνει να πάψει να βρυχάται αγριεμένος διεκδικώντας να μοιραστεί το Αιγαίο τους...‟
” Μύθοι... Ελληνικοί μύθοι, που τους πιστεύουν μόνο οι Έλληνες...'', σκέπτεται καγχάζοντας από μέσα του. ''Ας τους να πιστεύουν στο παραμύθι του Φιλελληνισμού, παρά τις πικρές τους απογοητεύσεις. Ας τους να πιστεύουν πως τα κράτη έχουν φίλους, ενώ δεν έχουν. Τα κράτη έχουν μόνο συμφέροντα... ‟
” Γι' αυτό έχω τον Ντόναλντ να εκλιπαρεί τη φιλία μου και τον Πούτιν να είναι έτοιμος να αναγνωρίσει τη Βόρεια Κύπρο με αντάλλαγμα στρατιωτική βάση για υλικοτεχνική υποστήριξη με σκοπό την ανοικοδόμηση της Συρίας''...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου