Ο "ΘΗΣΑΥΡΟΣ" ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Του Σαράντη Μιχαλόπουλου Κάτοικου Ιτέας

Στην ιστοσελίδα του Σταύρου Λυγερού www.slpress.gr διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αντώνη Φώσκολου, με τίτλο «Ένας αμύθητος θησαυρός περιμένει να τον εξορύξουμε από τον ελληνικό βυθό».

Ολόκληρο το άρθρο μπορεί να διαβάσει κανείς στον σύνδεσμο https://slpress.gr/oikonomia/enas-amythitos-thisayros-perimenei-na-ton-exoryxoyme-apo-ton-elliniko-vytho/?fbclid=IwAR3CxZPnWMn8Xo_26fw_jzEc6RZ8vnYDOjiQebEpBkM6D9q5mK1GDaI8QPs#.X16XqtGOV5k.facebook

Το άρθρο αυτό ξεκινά ως εξής : 

Στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει έκταση το 1/3 της Σαουδικής Αραβίας (εικόνα 1), σύμφωνα με βάσιμες εκτιμήσεις κρύβεται ένας αμύθητος θησαυρός. Γεωγραφικά διαιρείται σε τρία διαμερίσματα: Το πρώτο διαμέρισμα είναι η λεκάνη της Λεβαντίνης και περιλαμβάνει τις ΑΟΖ Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ και το ανατολικό τμήμα της Κυπριακής ΑΟΖ (οικόπεδα 2, 3, 9, 12 και 13),

Σε αυτή την λεκάνη, κυρίως στην ισραηλινή ΑΟΖ, έγιναν 460 γεωτρήσεις και βρέθηκαν κοιτάσματα φυσικού αερίου που περιέχουν 1,5 τρισ. Μ3 (κυβικά μέτρα) φυσικού αερίου και 3 δισ. βαρέλια πετρελαίου. Σε αυτό το διαμέρισμα η μεν Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ εκτιμά ότι υπάρχουν αλλά 3,5 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου. Αντιστοίχως, η Γεωλογική Υπηρεσία του Ισραήλ εκτιμά ότι υπάρχουν άλλα 8 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου και 26 δισ. βαρέλια αργού πετρελαίου.

 Γενικά, κατά το άρθρο, η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου είναι η μεγαλύτερη φυσική λεκάνη φυσικού αερίου στον κόσμο. Δεν γνωρίζω πόσο τα νούμερα που αναφέρονται στο άρθρο είναι κοντά στην πραγματικότητα, όμως τα όσα συμβαίνουν στην περιοχή δεν μπορεί να μη σχετίζονται με ένα πιθανό "θησαυρό" που υπάρχει και που όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν όσο μπορούν περισσότερο.

 Και αναφέρομαι κυρίως στην Τουρκία, η οποία ασφυκτιά λόγω του γεγονότος ότι , με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, η ίδια ουσιαστικά «αποκλείεται» από την εκμετάλλευση αυτού του πλούτου. Και εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό το Δίκαιο της Θάλασσας δεν είναι εφεύρημα της Ελλάδας, αλλά διεθνής συμφωνία που αφορά όλο τον πλανήτη. Και βέβαια, επειδή ακριβώς δεν «συμφέρει» την Τουρκία, η τελευταία δεν το έχει αποδεχθεί.

 

Ένα πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό ενός απλού ανθρώπου είναι, όταν μία χώρα όπως η Τουρκία δεν αποδέχεται το Δίκαιο της Θάλασσας, τότε ποιο είναι το «Διεθνές Δίκαιο» που η ίδια επικαλείται.

 

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι σε ποιον ανήκει ο οποιοσδήποτε πλούτος βρίσκεται στο έδαφος ή το υπέδαφος και κατ’ επέκταση στον υποθαλάσσιο χώρο, στον οποίο εκτείνεται η κυριαρχία μίας χώρας.

 

Χώρες όπως το Ιράν, το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία κλπ. «ευτύχησαν» να έχουν στο υπέδαφός τους τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, τα οποία κάποια στιγμή απέκτησαν μεγάλη αξία, λόγω της εξέλιξης της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι η ίδια ακριβώς εξέλιξη που συνέβη και με άλλα υλικά και πρώτες ύλες (άνθρακας, χρυσός, ουράνιο, πολύτιμοι λίθοι, κλπ.), τα οποία, επίσης λόγω της εξέλιξης της οικονομίας, αποτέλεσαν πλούτο για τις χώρες που τα είχαν και κανείς άλλος δεν σκέφθηκε να διεκδικήσει, παρά μόνο με τις γνωστές μεθόδους του ελέγχου κυβερνήσεων.

 

Ένα πολύ αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της προσπάθειας ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών μίας χώρας είναι και το παρακάτω.

 

Εγώ έτυχε να δουλέψω στην εταιρία ΒΡ, ο ιδρυτής της οποίας ήταν αυτός που ανακάλυψε ως ιδιώτης τα κοιτάσματα της Μεσοποταμίας και πήρε τη σχετική άδεια να τα εκμεταλλευτεί, ιδρύοντας την εταιρία Αγγλοϊράνιαν γύρω στο 1915.

 

Κάποια χρόνια αργότερα, ο Υπουργός της Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ, στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκε ο πολεμικός στόλος της χώρας, και στα πλαίσια της αντικατάστασης του άνθρακα από το πετρέλαιο ως καυσίμου για τους κινητήρες των πλοίων, εξαγόρασε ως βρετανικό δημόσιο την εταιρία Αγγλοϊράνιαν και ίδρυσε την ΒΡ (British Petroleum).

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 50, ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ, πρωθυπουργός του Ιράν, εθνικοποίησε το ιρανικό πετρέλαιο και   ήρθε σε σύγκρουση με τα οικονομικά συμφέροντα του Ηνωμένου Βασιλείου και άλλων χωρών, καθώς μετέφερε τον έλεγχο από τις πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης στη χώρα παραγωγής του πετρελαίου. Η Βρετανία αντέδρασε επιβάλλοντας οικονομικό εμπάργκο και αναλαμβάνοντας μυστικές πολιτικές δράσεις με στόχο την ανατροπή του Μοσαντέκ, οδηγώντας τελικά στο πραξικόπημα του 1953.   

 

Ξαναγυρνώντας λοιπόν στο θέμα «ιδιοκτησίας» των φυσικών πόρων μίας χώρας, είναι πασιφανές ότι μία κατάσταση που η ίδια η φύση δημιούργησε δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διεκδίκησης, υπό καθεστώς μάλιστα επίκλησης στρατιωτικής ισχύος. Οι προφάσεις της Τουρκίας περί «κακών συνθηκών» που «χάρισαν» στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από τη διεθνή κοινότητα, διότι κάτι τέτοιο, δηλαδή η αμφισβήτηση συνθηκών, θα άνοιγε τεράστια θέματα παγκοσμίως και κυρίως δεν θα είχε ούτε αρχή, ούτε τέλος (σκεφθείτε να συζητάμε για ανασύσταση οθωμανικής αυτοκρατορίας ή ανασύσταση βυζαντινής αυτοκρατορίας, ή ανασύσταση ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ή ανασύσταση του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου).

 

Εκτός όμως από την απόρριψη από τη διεθνή κοινότητα διεκδικήσεων όπως αυτών της Τουρκίας, είναι εξίσου σημαντικό να μην υιοθετείται και η πολιτική των «ίσων αποστάσεων» σε θέματα που εξόφθαλμα παραβιάζουν την διεθνή νομιμότητα και την όποια έννοια διεθνούς δικαίου, όπως π.χ. συμβαίνει με την κατοχή της Κύπρου, τη μη αναγνώρισή της, παρότι είναι επίσημο κράτος μέλος του ΟΗΕ, και τη διενέργεια γεωτρήσεων στην υφαλοκρηπίδα της, με προέκταση μάλιστα αυτών των ενεργειών στο να «λυθεί» το Κυπριακό με διχοτόμηση του νησιού και δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών.

 

Η διεθνής κοινότητα πολλές φορές έχει αποδεχθεί αποσχιστικές τάσεις στα πλαίσια αναγνώρισης της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών, όμως ποτέ κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνεται στηριζόμενο σε στρατιωτική κατοχή που έχει επιβληθεί από τρίτη χώρα, έστω και αν αυτή έχει λειτουργήσει στα πλαίσια «εγγυήτριας δύναμης».

 

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θέλω να αναφέρω ότι η ύπαρξη κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο είναι γνωστή τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν Σοβιετικοί είχαν πραγματοποιήσει έρευνες στην Κύπρο για λογαριασμό του Μακαρίου. Προσωπικά πιστεύω ότι από τότε είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται σχέδια αντίστοιχα με αυτά που ανέφερα για το Ιράν, σχέδια τα οποία υλοποιήθηκαν με την Προδοσία της Κύπρου.

 

Το ποιοι ήταν πίσω από αυτά τα σχέδια το ξέρουμε όλοι. Και δυστυχώς βρισκόμαστε σήμερα στην ανάγκη να καταφεύγουμε σε αυτούς τους ίδιους για να μας «σώσουν» από τις επεκτατικές διαθέσεις της Τουρκίας. Το ακόμη όμως χειρότερο, κατά την άποψή μου, είναι ότι τείνουμε οι περισσότεροι να πιστεύουμε ότι αυτές «οι επεκτατικές διαθέσεις» οφείλονται στην μεγαλομανία ενός προσώπου, που, αν «ελεγχθεί» (με «κυρώσεις» ή όποια άλλα μέτρα), θα μας αφήσει ήσυχους να εκμεταλλευτούμε μόνοι μας τον πλούτο που μας ανήκει (αν αληθεύουν οι εκτιμήσεις, η αξία του είναι πάνω από 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια και με αυτόν απαλλασσόμαστε οριστικά από χρέη και μνημόνια).

 

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.