Έτσι συνήθως συμβαίνει με τα θλιβερά μαντάτα! Στην αρχή… κοιτάς αλλού, κλείνεις τα αυτιά σου, δεν θες να δεις την αλήθεια κατάματα. Θες να είναι ένα ψέμα. Μια κακόγουστη φάρσα. Δεν είναι όμως. Περνάει η ώρα και είναι αλήθεια. Πικρή, σκληρή, οδυνηρή. Αυτό ήταν ο χαμός του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Η μπάλα έχασε τον… πιο αλήτη Θεό της. Τον άνθρωπο που την δόξασε και δοξάστηκε από αυτή. Τον… θεάνθρωπο που άφησε πίσω του εκατομμύρια πιστούς, που από το απόγευμα της Τετάρτης θρηνούν. Στα 60 του ο Ντιέγκο δεν μένει πια εδώ. Η φυσική παρουσία του έφυγε. Η εικόνα του, το πνεύμα του, οι μνήμες του πάντα θα μας συνοδεύουν, πάντα θα είναι παρούσες στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ο Μαραντόνα υπήρξε για πολλούς ο κορυφαίος όλων των εποχών. Για όλους αυτούς που έδωσε άλλη διάσταση στο ποδόσφαιρο, αυτός ο ένας που τα έβαλε με όλους και στο τέλος πήρε και το τρόπαιο. Είτε φορούσε την φανέλα της Αργεντινής, είτε της Νάπολι. Τα (πολλά) τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μαραντόνα δεν θύμιζε σε τίποτα τον «μεγάλο» που θαυμάζαμε μέσα στο χόρτο. Τσαλάκωσε την εικόνα, είχε μόνιμα προβλήματα υγείας λόγω των ναρκωτικών και γενικά στην πορεία κάπου… χάθηκε. Λυπήθηκαν οι πάντες με την εικόνα του στο πρόσφατο Μουντιάλ της Ρωσίας.
Κανείς όμως δεν έσβησε από μέσα του όλα όσα είδε, χάρηκε, διασκέδασε, γούσταρε απολαμβάνοντας τον Μαραντόνα σε σορτσάκι και φανέλα! Ο Ντιέγκο έφυγε. Νωρίς έφυγε. Όμως ο «αλήτης Θεός της μπάλας» θα είναι πάντα… κάπου εδώ γύρω για μας θυμίζει την βασιλεία του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου