ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΔΙΧΑΣΜΟΣ – ΜΕΡΟΣ Β

Σαράντης Μιχαλόπουλος Κάτοικος Ιτέας

Στην προηγούμενη τοποθέτησή μου για το θέμα της αστυνομικής βίας, αναφέρθηκα κυρίως σε μία ανάρτηση ενός καλού φίλου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. 

Ο φίλος αυτός απάντησε σε αυτά που έγραψα, με ανάρτηση που παραθέτω στη συνέχεια και στην οποία  με τη σειρά μου απάντησα και εγώ, στα πλαίσια ενός διαλόγου που είναι συνηθισμένος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και που κατά την άποψή μου είναι κάτι πολύ θετικό και χρήσιμο.

Ο λόγος που αναφέρομαι σε τέτοιες αναρτήσεις είναι διότι πρόκειται για πραγματικές εκφράσεις απλών ανθρώπων, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, όπως θα έλεγε κάποιος. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, έχουν όνομα, είμαστε εμείς οι ίδιοι που αγανακτούμε, που θυμώνουμε, που σχολιάζουμε, που συντασσόμαστε με άλλους που νοιώθουμε ότι πιστεύουν τα ίδια με εμάς, ή εναντιωνόμαστε με όσους θεωρούμε ότι έχουν άδικο ή ότι επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή μας. 

Έγραψε λοιπόν ο φίλος μου :

Είναι όμορφο και εποικοδομητικό να ακούω ή να διαβάζω αντίθετες απόψεις από ανθρώπους που εκτιμώ, όπως εσάς.

Εξακολουθώ, όμως,

να υποστηρίζω και να υπερθεματίζω ότι το αναδημοσιευμένο κείμενο του φίλου Δημήτρη είναι υπέροχο γιατί μέσα από αυτό με απλά λόγια και αυθόρμητα εκφράζεται ένας άνθρωπος λέγοντας ότι εκπαιδεύτηκε σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από τους αστυνομικούς και είπε το αυτονόητο για το αγαθό της ελευθερίας και προστασίας της αξιοπρέπειας του πολίτη από τους έχοντες την εξουσία να τον προστατεύουν. 

Είναι προφανές ότι οι απόψεις μας κάπου συγκλίνουν και κάπου αποκλίνουν. Το κάθε γεγονός ως περίπτωση είναι μοναδικό και οι συνθήκες αντιμετώπισής του ιδιαίτερες, μη συγκρίσιμες και πιστεύω έτσι πρέπει να κρίνεται.

Ο λαός λέει ότι το ψάρι αν είναι να βρωμίσει θα βρωμίσει από το κεφάλι και πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό ισχύει. Επειδή σας γνωρίζω και γνωρίζω τη δουλειά σας στις συγκοινωνίες μπορώ να σας πω ότι αλλάξατε πράγματα επειδή ως επικεφαλής δύο οργανισμών, στον ένα διοικήσατε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, δεν ακολουθήσατε κατά γράμμα τις άνωθεν εντολές των γραφειοκρατών του lobbies και των γραφειοκρατών του τότε Υπουργείου Συγκοινωνιών.

Η διαχείριση κάθε κρίσης εξαρτάται από το πως οι διαχειριστές της θα χρησιμοποιήσουν εργαλειακά την εξουσία τους ώστε οι εντολές που συνήθως δίνονται από ένα γραφείο, να μην οδηγήσουν σε ολέθρια αποτελέσματα. Γιατί άλλο το γραφείο και άλλο το πεδίο. Μη ξεχνάμε λοιπόν ότι τότε οι εντολές ήταν άλλες και εσείς με σωστή διαχείριση πετύχατε μια αναίμακτη μετάβαση. 

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω με το χέρι στην καρδιά. Μετά και το θανατηφόρο τροχαίο που προκάλεσε, προχτές, ο αστυνομικός φρουρός της Ντόρας, η διαχείρισή του από την ίδια, από την αστυνομία και από την φρουρά της Βουλής αλλά και η συγκάλυψή του μέχρι το OPEN TV να το φέρει στο φως της δημοσιότητας, σάς κάνει να πιστεύετε ακόμα ότι οι πολίτες και οι καταστολείς της εξουσίας, αντιμετωπίζονται σήμερα ισότιμα από την κυβέρνηση και τους διαχειριστές της εξουσίας που εξαρτώνται από την κυβέρνηση; 

Υ.Γ. Επιτρέψτε μου επίσης να διαφωνήσω με τον παραλληλισμό που κάνετε στο σημερινό σχόλιο του ιστολογίου σας μεταξύ της δική μου ανάρτησης (αναπαραγωγή ανάρτησης του φίλου Δημήτρη …………..) και της ανάρτησης κάποιου άλλου στον οποίο αναφέρεστε και που καταλήγει ως εξής «δεν θα στεναχωρηθώ αν τον σακατέψουν και τον στείλουν στο νοσοκομείο και ακόμη παραπέρα». Δεν είναι καθόλου οι ίδιες αναρτήσεις και θεωρώ ατυχή και άστοχο, τον παραλληλισμό αυτό.

Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε τη μακροσκελή απάντησή μου.

 

Με τη σειρά μου, εγώ απάντησα :

Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη για την ευκαιρία του διαλόγου που μου δίνεις. Εγώ, όπως ξέρεις, για το θέμα της αστυνομικής βίας έχω τοποθετηθεί με την ανάρτησή μου «Αστυνομική βία και Δημοκρατία». Και τι έχω γράψει εκεί ; Ότι για ένα σοβαρό θέμα πρέπει να βλέπουμε το δάσος και όχι μόνο το δένδρο. Και τι σημαίνει αυτό ; Ότι για κάθε θέμα, δεν στεκόμαστε στο φαινόμενο, αλλά διερευνούμε το αίτιο που το προκαλεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τι διαφορετικό από τον φίλο σου σημείωσα ; Δεν αναρωτήθηκα και εγώ τι εκπαίδευση παίρνουν οι αστυνομικοί ; Δεν εστίασα στο «δόγμα» πάνω στο οποίο στηρίζεται αυτή η εκπαίδευση ; Δεν έγραψα για την αναζήτηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που πρέπει να έχει ένας αστυνομικός, αλλά και για τον συνεχή έλεγχο αυτών με αναφορά σε ψυχρομετρικά τεστ, αλλά και διαρκή ψυχολογική υποστήριξη ; Δεν άσκησα κριτική στο σύνολο του πολιτικού συστήματος που όλοι, μα όλοι στέκονται στα συνθήματα και δεν αναζητούν την ουσία ; Δεν αναρωτήθηκα αν κάποιος από τους πολιτικούς μας γνωρίζει έστω και στο περίπου την εκπαίδευση που παίρνουν οι αστυνομικοί ; Δεν στηλίτευσα το ότι κανείς δεν έχει κάνει ούτε μία σχετική ερώτηση στη Βουλή ;  

Και τι είπα για το σχόλιο που χαρακτήρισες εξαιρετικό. Ότι μπορεί να είναι μία αυθόρμητη και άδολη τοποθέτηση, αλλά δεν συνεισφέρει στο ζητούμενο, δηλαδή τη βελτίωση αυτού του πράγματος που ο ίδιος σωστά χαρακτηρίζει σαν απαράδεκτο. Και δεν συνεισφέρει, διότι δείχνει μονομέρεια και, αντί να συσπειρώσει ανθρώπους, προκαλεί το αντίθετο, δηλαδή κάνει κάποιους άλλους να οχυρώνονται πίσω από επίσης μονομερείς απόψεις, όπως ότι, εκτός από την αστυνομική βία, υπάρχει και η επίσης καταδικαστέα βία κάποιων αναρχικών, κάποιων «αντιεξουσιαστών», κάποιων «αγανακτισμένων πολιτών». Και δυστυχώς έχουν και αυτοί δίκαιο να μη ξεχνούν πράγματα σαν αυτά που ανέφερα (φωτιές, βανδαλισμοί, θύματα ΜΑΡΦΙΝ, κλπ.).

Εκείνο λοιπόν που είπα είναι ότι προσωπικά δεν επιλέγω τον «εύκολο» δρόμο της κριτικής και του αναθέματος. Ανάμεσα στην «καρέκλα ή τον καναπέ», επιλέγω τη συμμετοχή και την «θετική συμβολή» με προτάσεις που, αν εισακουστούν, μπορούν να προσθέσουν κάποιο μικρό πετραδάκι. Η αναφορά στα δικά μου πεπραγμένα δεν έχει σκοπό να ικανοποιήσουν αυτά κάποιον προσωπικό «ναρκισσισμό», αλλά να ενισχύσουν με παραδείγματα την άποψη ότι αρκετά πράγματα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το θέλουμε.

Αναφερόμενος στα περιστατικά που μαζί ζήσαμε στην ΟΣΥ, ξέρεις τι δυσκολίες συνάντησα να πείσω τον Πρόεδρο της ΣΤΑΣΥ (εσύ ξέρεις ποιος ήταν) να δεχθεί να μοιραστεί την υπάλληλό του με την ΟΣΥ ; Ξέρεις τι δυσκολίες συνάντησα να πείσω τον Πρόεδρο της ΟΣΥ να δεχθεί να κληθεί ο επικεφαλής των Γιατρών Εργασίας να κάνει παρουσίαση στο Δ.Σ. για τα θέματά του ; Ήταν αυτά θέματα που ήθελαν συζήτηση ; Δεν ήταν αυτονόητες υποχρεώσεις των Διοικήσεων ; Ποιος όμως είπε σε αυτές τις Διοικήσεις τι ήταν αυτονόητο ; Ποιος πολιτικός προϊστάμενος καθόρισε ποτέ το «δόγμα» λειτουργίας των οργανισμών μας ; Γιατί εσύ και εγώ να έπρεπε να καταφύγουμε σε «τέχνασμα» για την περίφημη ενοποίηση των μηχανογραφικών συστημάτων ; Γιατί η πρόταση που είχα κάνει το 2010 στον Γ.Γ. του Υπουργείου σαν επικεφαλής της ΑΜΕΛ για ενοποίηση των μηχανογραφικών συστημάτων των Οργανισμών Αστικών Συγκοινωνιών να γίνει από εκείνον δεχτή σαν κάτι αυτονόητο και να μη προχωρήσει διότι ήταν αρνητικός ο επικεφαλής του ΤΡΑΜ ;

Αναφέρεσαι στο χθεσινό περιστατικό του ατυχήματος με τον μοτοσικλετιστή και αναρωτιέσαι για το «αν  οι πολίτες και οι καταστολείς της εξουσίας, αντιμετωπίζονται σήμερα ισότιμα από την κυβέρνηση και τους διαχειριστές της εξουσίας που εξαρτώνται από την κυβέρνηση».  Υπάρχει άραγε ερώτημα γι’ αυτό ; Ή, μήπως το ερώτημα είναι «πως πολεμάμε» αυτή την αντίληψη της «συγκάλυψης» ; Την πολεμάμε δίνοντας επιχειρήματα στην άλλη πλευρά ; Την πολεμάμε συσπειρώνοντας κάποιους εναντίον μας ; Την πολεμάμε με ακραίες τοποθετήσεις σαν αυτού του, με όνομα μεν αλλά μη ευρύτερα γνωστού, Βασίλη Φακή (αν είναι υπαρκτό πρόσωπο, καθώς δεν αποκλείεται να είναι προβοκάτσια) αλλά και του επώνυμου και υπαρκτού πρώην βουλευτή Κυρίτση ;

Και γιατί εσύ θεώρησες «παραλληλισμό» την αναφορά μου σε εκείνη την ανάρτηση που μόνο σκοπό είχε να δείξει πόσο εύκολα από τη «μονομέρεια» μπορούμε να φθάσουμε στην ακραία αντικοινωνική έκφραση «δεν θα στεναχωρηθώ αν τον σακατέψουν και τον στείλουν νοσοκομείο ή ακόμη παραπέρα» ; Θέλεις να σου θυμίσω τι έγραψα ;  Αν όμως αυτή η ανάρτηση είναι κατά επιεική κρίση μονόπλευρη, τι θα πει κάποιος για την παρακάτω ανάρτηση που ξεκινά με το ίδιο μοτίβο, τη βία της αστυνομίας, αλλά καταλήγει με την δήλωση ότι «δεν θα στεναχωρηθώ αν τον σακατέψουν και τον στείλουν στο νοσοκομείο και ακόμη παραπέρα».

 

Και αν αυτή η ανάρτηση έχει άγνωστο σε μένα συντάκτη, η αναπαραγωγή της έγινε από γνωστό μου φίλο, που προφανώς τη βρήκε «εύστοχη» ή έστω να τον εκφράζει. Και το ερώτημα είναι, γιατί κάτι τέτοιο να τον εκφράζει ; Γιατί να συντάσσεται με το «δεν θα στεναχωρηθώ αν τον σακατέψουν και τον στείλουν νοσοκομείο ή ακόμη παραπέρα» ; Και πόσοι άλλοι άραγε συντάσσονται με τέτοιες απόψεις ; Μήπως όμως αυτή η «σύνταξη» προεκτείνεται και σε άλλα θέματα, π.χ. να θεωρούμε τον Κουφοντίνα «αγωνιστή» που έκανε αυτά που έκανε για να πολεμήσει το «αυταρχικό κράτος» ; Μήπως λοιπόν, αντί να πολεμήσουμε το «αυταρχικό κράτος», ενισχύουμε άλλες τάσεις της κοινωνίας, από τις οποίες μπορεί να ξεπηδήσουν νέα φαινόμενα Χρυσής Αυγής ; Τι λέει άραγε η «οργανωμένη απειθαρχία» που διακηρύσσει το ΚΚΕ ; Τι λέει η ουσιαστική προτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για «αντίσταση» στους δρόμους και στις πλατείες απέναντι στα αυταρχικά μέτρα της Κυβέρνησης ; Καταπολεμούν όλα αυτά τον αυταρχισμό ή μήπως ρίχνουν νερό στον μήλο του διχασμού και της διαιώνισης της «πάλης των τάξεων» ; Πως αντιμετωπίζεται η απαράδεκτη νομιμοποίηση αστυνομικής παρουσίας στα πανεπιστήμια ; Με καταλήψεις και βανδαλισμούς ή με συστράτευση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, για την απαλλαγή των πανεπιστημίων από όλα εκείνα τα φαινόμενα που αμαυρώνουν κάθε έννοια ελευθερίας της σκέψης και πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας στην υπηρεσία του Πολίτη και του Λαού ; Χρειάζονται τα Πανεπιστήμια την αστυνομία για να αντιμετωπίσουν τις παραβατικές συμπεριφορές της διακίνησης ναρκωτικών ή της «φιλοξενίας» ακτιβιστικών ομάδων όπως ο Ρουβίκωνας ; Ή, μπορούν και πρέπει να τα αντιμετωπίζουν μόνα τους ; Και αν οι Πρυτανικές Αρχές των αυτοδιοικούμενων πανεπιστημίων είναι ανίκανες να διαχειριστούν τέτοια θέματα, ας μπουν στη θέση τους διοικητικά στελέχη με γνώσεις και ικανότητες αντίστοιχες με αυτές στελεχών διοίκησης επιχειρήσεων, όχι όμως με διορισμούς αλλά με επιλογές αντίστοιχες με αυτές των ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Για όλα λοιπόν υπάρχουν λύσεις και στην κατεύθυνση αυτών πρέπει να κινούνται όσοι πραγματικά είναι προοδευτικοί και νοιάζονται για την κοινωνία. Διότι διαφορετικά το μόνο που θα γίνεται είναι να μας κυβερνούν οι «νεοφιλελεύθεροι» εκφραστές μίας κοινωνίας – ζούγκλας, όπου θα επικρατούν οι «άριστοι» και όλοι οι υπόλοιποι θα αρκούνται στο να περνούν «καλά» με τις μικροαπολαύσεις και με τις μικροκομπίνες, με την ταβέρνα και την εκδρομή, με τα μπουζούκια και το γήπεδο και όλα όσα θεωρούνται «κατακτήσεις» του σημερινού νεοέλληνα. Την ίδια στιγμή όμως, αυτός ο νεοέλληνας θα είναι ευάλωτος σε κάθε απόκλιση από την κανονικότητα, θα αγωνίζεται να σπουδάσει τα παιδιά του, θα αγωνιά για τη σοδιά του σαν αγρότης, θα προσπαθεί να βολευτεί στο δημόσιο για να διεκδικήσει εκεί, μέσα από εκμετάλλευση προνομιακών συνθηκών εργασίας κάτι καλύτερο, που σε κάποιες περιπτώσεις θα είναι και «σκανδαλώδες» για όλους τους άλλους πολίτες και γενικά θα παραμένει ουσιαστικά το «θύμα» και θα πρέπει να λέει και ευχαριστώ που «απολαμβάνει» αυτές τις «μικροαπολαύσεις»  που ανέφερα προηγουμένως.

Τελικά όμως και εγώ μπαίνω αναπόφευκτα στη λογική της «πάλης των τάξεων». Εμείς οι «δημοκράτες» και «προοδευτικοί» και οι άλλοι που γράφουν στα παπούτσια τους κάθε έννοια «κοινωνισμού», ανθρωπισμού και συνύπαρξης.

Μήπως λοιπόν και εγώ είμαι σαν και αυτούς που κριτικάρω ; Μήπως τελικά το μόνο που πετυχαίνω είναι σπέρνω τον διχασμό ;