ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣTHN ITEA

Σαράντης Μιχαλόπουλος Κάτοικος Ιτέας

Η ιδέα μου ήρθε όταν επισκέφθηκα εδώ στην Ιτέα κατάστημα που πουλά τοπικά προϊόντα. Είδα λοιπόν στον τοίχο πίσω από το ψυγείο με τα τυριά, τα γιαούρτια και τις κρέμες, τα ταριχευμένα κεφάλια από 4 μεγάλα αγριογούρουνα. Όταν ρώτησα πως σχετίζονται αυτά με το κατάστημα, με πληροφόρησαν ότι δύο νεαρά μέλη της οικογένειας είναι κυνηγοί και τα κεφάλια αυτά ήταν τα τρόπαια από κάποιες κυνηγετικές τους εξορμήσεις.

Εκεί γεννήθηκε η ιδέα. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει στην Ιτέα κάποιο μουσείο φυσικής ιστορίας, όπου να εκτίθενται ζώα και πουλιά από την τοπική πανίδα ; Και ο σκοπός βέβαια ενός τέτοιου μουσείου θα ήταν πολλαπλός, πρωτίστως εκπαιδευτικός αλλά εξ ίσου και τουριστικός.

Έχω επανειλημμένα αναφερθεί στο θέμα της δημιουργίας πόλων έλξης τουριστών στην περιοχή. Είναι κρίμα οι όποιοι τουρίστες να είναι απλώς περαστικοί για τους Δελφούς. Θα μπορούσαν να μένουν λίγο και στην Ιτέα, αν υπήρχαν σημεία και αντικείμενα που θα τους ενδιέφεραν.

Πριν από λίγο καιρό, είδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ένα ωραίο ντοκιμαντέρ με θέμα Classical Greece Cruises – Itea. Ενώ αυτοί που το ανάρτησαν,

είχαν σαν σκοπό την προβολή του τόπου, εμένα με γέμισε με μελαγχολικά συναισθήματα. Το μόνο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που παρουσίαζε ο συντελεστής του ντοκιμαντέρ ήταν οι πορτοκαλιές και οι λεμονιές της πόλης, όπου μία καλή κυρία Μαρία τους πρόσφερε σε μία κίτρινη πλαστική σακούλα εμπορίου μερικά λεμόνια.

Αν το σκεφθούμε όμως, τι άλλο αξιοθέατο έχει η πόλη ; Κανένα, θα έλεγα εγώ. Σίγουρα υπάρχει μία αρκετά καλά διαμορφωμένη σήμερα παραλιακή περιοχή με ωραία καφέ, αλλά πέραν αυτού, τίποτε άλλο.

Πέρυσι, σε μία ομάδα εθελοντών που είχε συσταθεί με πρόσκληση του τοπικού Συμβουλίου, συζητήθηκαν αρκετές ιδέες, όμως και η πρωτοβουλία αυτή είχε τη γνωστή κατάληξη, δηλαδή καμία συνέχεια. Και βέβαια, αυτό δεν οφείλονταν στο γεγονός ότι ο αρχικός ενθουσιασμός των ανθρώπων που αποτέλεσαν αυτή την ομάδα «ξεφούσκωσε», αλλά κυρίως στο ότι δεν αγκαλιάστηκε από τους τοπικούς παράγοντες (και δεν αναφέρομαι στο τοπικό Συμβούλιο, που, όπως είπα, ήταν αυτό που ξεκίνησε την ιστορία). Αντιθέτως, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξαν ενδείξεις ότι ενόχλησε κιόλας, με την έννοια ότι κάποιοι ξεκίνησαν κάτι για τον τόπο τους «χωρίς να τους ρωτήσουν».

Κάποιος κάπου κάποτε έγραψε ότι «συνεχίστε να χτίζετε φυλακές, ο νους όπως θα δραπετεύει». Έτσι, το να συνεχίσουν να διακινούνται δημόσια κάποιες ιδέες, όχι μόνο δεν είναι άσκοπο, αλλά αντίθετα είναι, θα έλεγα, και επιβεβλημένο. Διότι, όσο και αν πολλές από αυτές τις ιδέες μπορεί να είναι ευφάνταστες και πολύ λίγο εφαρμόσιμες, στο τέλος κάτι μπορεί να βρεθεί και να γίνει.

Ένα λοιπόν μικρό μουσείο φυσικής ιστορίας είναι, κατά τη γνώμη μου, μία τέτοια ιδέα. Μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα, με μικρό κόστος, και να αποτελέσει ένα σημείο προσέλκυσης επισκεπτών, ξεκινώντας από σχολεία που έτσι κι αλλιώς συνηθίζουν να επισκέπτονται τέτοιους χώρους. Παράδειγμα το Βαγονέτο, που ο αριθμός των μαθητών επισκεπτών κάθε χρόνο φθάνει σε νούμερα εντυπωσιακά.

Ρωτώντας κάποιους σχετικούς με το θέμα, πληροφορήθηκα ότι το κόστος εκθεμάτων, ζώων ή πτηνών, δεν είναι απαγορευτικό (100-150 € για πουλιά, 200-300 € για μικρά ζώα, αρκετά ακριβότερα για μεγαλύτερα ζώα). Επίσης, υπάρχουν δυσκολίες για σχετικές αδειοδοτήσεις, χωρίς όμως και αυτές να είναι τέτοιες που να αποτρέπουν σε όποιον αποφασίσει να προχωρήσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Αντίθετα, υπάρχουν αρκετά παραδείγματα, όπως :

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων και Μουσείο Μανιταριών στην Καλαμπάκα Τρικάλων

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Αιγαίου

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Δασολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κεφαλονιάς και Ιθάκης

·         Μουσείο Χέλμη Φυσικής Ιστορίας, Ζάκυνθος

·         Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, Δήμου Αμαρουσίου

 

Πολύ θα χαιρόμουν αν, κάποια στιγμή στο μέλλον, στον παραπάνω κατάλογο προστεθεί και η Ιτέα.