ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΕΣ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Μία περίεργη υπόθεση με γυναίκες από σκανδιναβικές χώρες που έρχονται στην Ελλάδα, κάνουν οικογένεια με Έλληνες και στη συνέχεια παίρνουν τα παιδιά τους και γυρίζουν στην πατρίδα τους, ήρθε στο φως της δημοσιότητας.

Συγκεκριμένα, με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση της αρπαγής του μικρού Ράινερ από τον Νορβηγό πατέρα του και την πολύχρονη διαμάχη με τη μητέρα του μικρού και τη δικαστική περιπέτεια σε Ελλάδα και Νορβηγία, ο Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής έψαξε και συνομίλησε με ανθρώπους που εδώ και χρόνια ανεβαίνουν «Γολγοθά» εξαιτίας της ατυχίας που είχαν να γνωρίσουν, να ερωτευτούν και να κάνουν παιδιά με γυναίκες προερχόμενες από σκανδιναβικές χώρες, όπως Σουηδία, Δανία και Νορβηγία.

Σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία που επικαλούνται, ωστόσο, μέλη του Συλλόγου «Συνεπιμέλεια», περίπου 2.500 μπαμπάδες από την Κρήτη, τη Ρόδο και την Κω βρίσκονται σε απόγνωση, αφού οι γυναίκες που έφεραν στη ζωή τα παιδιά τους τα έχουν πάρει και επέστρεψαν στις χώρες καταγωγής τους. Αποτέλεσμα οι μπαμπάδες να χάνουν κάθε επαφή με τα παιδιά τους και να μην έχουν καθόλου επικοινωνία. Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, αναγκάζονται να ταξιδεύουν αρκετές φορές τον χρόνο στις χώρες αυτές προκειμένου να εντοπίσουν τα παιδιά τους.

Προνόμια

Σύμφωνα με όσα αναφέρουν,

στον «Ε.Τ.» της Κυριακής Ελληνες μπαμπάδες που ανεβαίνουν «Γολγοθά», με δικαστήρια σε Ελλάδα και Σκανδιναβική Χερσόνησο για την επιμέλεια ή την επικοινωνία με τα παιδιά τους, ένας από τους βασικότερους λόγους που οι γυναίκες οι οποίες γέννησαν τα παιδιά τους τα παίρνουν και εξαφανίζονται ύστερα από λίγα χρόνια αφού γεννηθούν είναι οι κοινωνικές παροχές που δίνουν τα κράτη εκεί.

«Μέσα από την περιπέτειά μου γνωρίζω ότι πολλές γυναίκες από Σουηδία, Νορβηγία και Δανία έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές, γνωρίζουν ανθρώπους, κάνουν παιδιά μαζί τους και στη συνέχεια, όταν το παιδί φθάσει από τριών έως έξι ετών, τα παίρνουν και επιστρέφουν στη χώρα τους. Αυτό γίνεται γιατί είναι γυναίκες χαμηλού εισοδήματος και αποκτώντας ένα παιδί από μια άλλη χώρα εξασφαλίζουν στη χώρα τους την οικονομική τους αποκατάσταση. Δηλαδή, τη δωρεάν παροχή σπιτιού και επιδόματα τόσο για το παιδί μέχρι την ηλικία των 18 ετών όσο και για τις ίδιες αφού θεωρούνται μονογονεϊκές οικογένειες», θα εξηγήσει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής ο κ. Νεκτάριος Κουλιζάκης, επιχειρηματίας στον χώρο της εστίασης στην Κρήτη, ο οποίος βιώνει ένα απίστευτο δράμα.

Η περίπτωση του κ. Νεκτάριου Κουλιζάκη είναι μία από τις χιλιάδες που έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων υποθέσεων στον Σύλλογο «Συνεπιμέλεια».

Ο ίδιος περιγράφει πώς η ζωή του άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη με τη γυναίκα που έφερε στη ζωή τον γιο του να εξαφανίζεται στη Σουηδία και να μην μπορεί να τους βρει.

«Έχω φτάσει μέχρι τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και τον Συνήγορο του Πολίτη της Σουηδίας. Με τη γυναίκα μου γνωρίστηκα πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν είχε έρθει για διακοπές στην Κρήτη. Καταλήξαμε να είμαστε μαζί και μέναμε στα Χανιά. Οταν γεννήθηκε ο γιος μου, σε ηλικία περίπου 6,5 ετών με την πρόφαση ότι θα πήγαινε για λίγο στη χώρα της τον πήρε και έφυγαν. Εκτοτε δεν τον έχω δει και δεν έχω καμία επικοινωνία μαζί του. Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες της Σουηδίας στις οποίες προσέφυγε η γυναίκα μου με καταδίκασαν χωρίς καν να κληθώ να καταθέσω την άποψή μου και, μάλιστα, όταν κινήθηκα νομικά για την επιμέλεια αλλά και για να έχω επικοινωνία με το παιδί μου, εκείνοι απέκρυπταν τα στοιχεία της γυναίκας μου για να μην τη βρω με την αιτιολογία ότι θα τους έκανα κακό. Ο Συνήγορος του Πολίτη στη Σουηδία καταδίκασε την Επιτροπή των Κοινωνικών Υπηρεσιών γιατί, σύμφωνα με το σκεπτικό του Συνηγόρου, εγώ και ο γιος μου, μεταχειριστήκαμε από το σουηδικό κράτος σαν να μην υπήρχαμε. Τώρα, μάλιστα, κινδυνεύει το σουηδικό κράτος με καταδίκη από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Το θέμα όμως είναι ότι εγώ 6 χρόνια τώρα έχω να δω το παιδί μου και κάθε χρόνο πηγαίνω τον χειμώνα στη Σουηδία, κάθομαι 3,5 μήνες και τον ψάχνω στα τυφλά. Πηγαίνω από πόλη σε πόλη, κάθομαι 3 με 4 ημέρες και ψάχνω σε σχολεία και γήπεδα. Το μόνο θετικό είναι ότι έχω τη βοήθεια εθελοντών που γνωρίζουν το πρόβλημά μου αλλά και άλλους γονείς με παρόμοιες περιπτώσεις».

Το σχέδιο

Μία άλλη εκδοχή του τεράστιου προβλήματος που αντιμετωπίζουν Ελληνες μπαμπάδες με τις Σκανδιναβές μητέρες των παιδιών τους είναι αυτή που αφορά τον Α.Κ. (τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας). Ο 45χρονος από την Κρήτη γνώρισε και ερωτεύτηκε τη γυναίκα του, με την οποία έζησε δέκα χρόνια στο νησί. Κάποια στιγμή χωρίζουν και εκείνη παίρνει το παιδί και πάει στη Σουηδία, ενώ ο πατέρας την ακολουθεί για να βλέπει το παιδί του. Στη Σουηδία η γυναίκα με δύο μηνύσεις για εξύβριση και απειλή έχοντας ψευδομάρτυρες φθάνει στο δικαστήριο, το οποίο καταδικάζει τον Α.Κ. και με αυτήν την καταδίκη χάνει την επιμέλεια του παιδιού του.

«Υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο με δικηγόρους και δικαστές, ώστε να αρπάξει το παιδί η μητέρα αν ο πατέρας είναι ξένος. Μετά την απώλεια της επιμέλειας του παιδιού, έχω βρει δουλειά, έχω αγοράσει σπίτι, έγινα μετανάστης, χωρίς να έχω οικονομικό πρόβλημα, για το παιδί μου. Και όλα αυτά γιατί μου έλεγαν ότι υπάρχει πιθανότητα να αρπάξω το παιδί μου και να το πάω στην Κρήτη. Υστερα από αυτά που έκανα ξεκίνησαν κάποιες συνεδρίες με κοινωνικούς λειτουργούς προκειμένου να δουν τη σχέση μου με το παιδί. Στις συνεδρίες αυτές το παιδί ερχόταν δασκαλεμένο από τη μητέρα και έλεγε ότι δεν με θέλει και ότι φοβάται ότι θα το αρπάξω να το πάω στην Ελλάδα. Πήγα στο δικαστήριο και ζήτησα να πάρω ό,τι έχουν οι Σουηδοί, δηλαδή μία εβδομάδα εγώ και μία αυτή. Αλλά τότε εκείνη το φόβισε το παιδί και εκείνο είπε στους κοινωνικούς λειτουργούς ότι δεν θέλει να με βλέπει γιατί φοβάται μήπως το πάρω στην Ελλάδα. Και το δικαστήριο πλέον δεν μου επιτρέπει να βλέπω το παιδί μου. Είναι 9 ετών ο γιος μου και έχω να τον συναντήσω από τον Αύγουστο του 2019. Και κάθομαι εδώ μήπως χρειαστεί κάτι και πρέπει να το βοηθήσω για να είμαι δίπλα του».

Οπως είπε στον «Ε.Τ.» της Κυριακής ο Α.Κ., έχει συναντήσει πολλούς άλλους Ελληνες, κυρίως, από νησιά, όπως Κω, Ρόδο και Σκιάθο, που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και βρίσκονται σε σκανδιναβικές χώρες προκειμένου να είναι κοντά στα παιδιά τους με όποιον τρόπο μπορούν και δίνοντας μάχη στα κατά τόπους δικαστήρια.