Της Π. Μ.
Δεν είναι ο παραλογισμός, ούτε η κατάντια, ούτε η φτώχεια, ούτε η βαριά ατμόσφαιρα που μας ακολουθεί πια από καλοκαίρι σε χειμώνα.
Δεν είναι η απώλεια του φυσικού αυτονόητου.
Δεν είναι η νεότητα που χάνεται στην συνήθεια, ούτε ο έρωτας που έδωσε έδαφος στην πλήξη.
Δεν είναι η ατονία, ούτε η ηλιθιότητα της απραξίας που την ακολουθεί.
Δεν είναι οι χιλιάδες παραφράσεις της πραγματικότητας, ούτε η άγνοια που σκοτώνει.
Είναι που οι άνθρωποι έκοψαν κάθε σκοινί που ενώνει την εμπειρία με το συναίσθημα και αντικατέστησαν τη γνώση με έναν τυφλό εγωισμό, την δημιουργία με το φτηνό κέρδος, τον πόνο με το μίσος, την δύναμη με τη σκληρότητα, τον ανθρωπισμό με την ματαιοδοξία, την ουσία με την επίφαση και θυσίασαν την ομορφιά του λάθους στο βωμό της εικόνας επαναλαμβάνοντας στην χειρότερη του μορφή τον φασισμό που πηγάζει από άδειες ψυχές.
Το χειρότερο, το πιο επίπονο και το πιο ψυχοφθόρο στην ροή της ζωής μας δεν είναι ό,τι κανείς καταλαβαίνει, μα ό,τι νομίζει πως καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου