KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: ΈΤΣΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΞΑΝΘΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΥΡΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

*Η φωτογραφία είναι από την ταινία
«Ο καιρός των τσιγγάνων» του Εμίλ Κουστουρίτσα.

Στην ανάδυση «αστικών μύθων» και απειλών για τον «γύφτο που κλέβει ανυπάκουα παιδιά και μπουγάδες» αναφέρεται στο άρθρο του σήμερα ο Νίκος Ξυδάκης, με αφορμή τα σχόλια που έχει ξεσηκώσει η περίπτωση της μικρής κατάξανθης γαλανομάτας Μαρίας που βρέθηκε σε καταυλισμό τσιγγάνων.

Τα σχόλια γύρω ακόμα και μέσα στα ρεπορτάζ εστιάζουν σε στερεότυπα για τους τσιγγάνους όπως επισημαίνει ο αθρογράφος στην Καθημερινή: «Ενα ξανθόμαλο γαλανομάτικο παιδί παίζει μαζί με σκούρα παιδιά στον γυφτομαχαλά. Τι σκάνδαλο! Απ' όλα τα σενάρια τρόμου για αγοραπωλησίες βρεφών, για τράφικινγκ, εμπόριο νεφρών, Ολιβερ Τουίστ που πέφτουν στα νύχια Εβραίων Φέιγκιν, από όλη τη φρίκη,

υπαρκτή και επινοημένη, κρατάω τη συγκεκριμένη φρίκη, ίσως όχι την αγριότερη, αλλά σίγουρα την πιο φανερή, την ευκολότερα εκδηλωνόμενη: τον βαθύτατα στερεοτυπικό ρατσισμό εναντίον του Ρομ, του αθίγγανου, του γύφτου. Του γύφτου που κλέβει τα παιδιά τα ανυπάκουα, που ξεμακραίνουν απ' το σπίτι τους, που δεν τρώνε όλο το φαΐ τους. Του γύφτου που κλέβει μπουγάδες, της γύφτισσας που ξεμυαλίζει και ξαφρίζει γέρους λέγοντάς τους τη μοίρα. Αυτό είναι το στερεότυπο: κλέφτες και απατεώνες, αλητόβιοι· απομεινάρια άλλων πολιτισμικών προσχώσεων, νομάδες, παλιατζήδες, γυρολόγοι, πλάνητες, φερέοικοι.»

Ο αθρογράφος επισημαίνει βέβαια πως ψάχνοντας θα βρούμε και άλλα χαρακτηριστικά που έχουν σχέση με το αδάμαστο του χαρακτήρα τους, την αγάπη τους για το τραγούδι και την παραδοσιακή μουσική που κρατούν ζωντανή, την προσφορά τους στα χωριά στα χωράφια. Ιδιάιτερη έμφαση δίνεται στο γεγονός ότι πριν καν αποσαφηνιστεί πως κατέληξε η Μαρία στα χέρια των τσιγγάνων είχαν ήδη καταδικαστεί υπό τον προϊδεασμό ότι οι γύφτοι κλέβουν παιδιά.

Σημειώνει το άρθρο μεταξύ άλλων: «Πρωτοσέλιδα εγχώρια και διεθνή, amber alert, συγκίνηση και κατακραυγή, παλιές περιπτώσεις εξαφανίσεων. Εως και τον προ 22ετίας χαμένο Μπεν είδαν να κυκλοφορεί στον μαχαλά των Φαρσάλων.

Μια γεννήτρια συγκίνησης. Συγκίνηση στοχευμένη στο ξανθό παιδάκι, εξατομικευμένη και αποκομμένη από κάθε ιστορική-κοινωνική σύμφραση, προορισμένη να παράγει λυγμό, φοβική ταύτιση, εντοπισμό του επικίνδυνου Αλλου, του εισβολέα, του επήλυδος. Συγκίνηση σαν λησμονόχορτο για τη δημογραφική φθίση, την επελαύνουσα φτώχεια, τη γενικευμένη επισφάλεια. Τα παιδιά κινδυνεύουν από τους γύφτους, και μόνον. Στη Γαλλία, πήγαν πιο μακριά: τα παιδιά κινδυνεύουν επειδή είναι γύφτοι. Το είπαν σχεδόν έτσι, ωμά, στο δεκαπεντάχρονο παιδί από το Κόσοβο. Ετσι περίπου σκέφτονται οι ξανθοί Ευρωπαίοι για τους σκούρους που ζουν επί αιώνες ανάμεσά τους, στα διάκενα της αιωνίας προόδου: με τα στερεότυπα των Σκοτεινών Χρόνων, απαράλλαχτα. »

*Η φωτογραφία είναι από την ταινία «Ο καιρός των τσιγγάνων» του Εμίλ Κουστουρίτσα.

Πηγή: iefimerida