Ο ΠΕΠΕ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ.

Ο Πέπε ήταν ένα διαολεμένο παιδάκι, κάπου σε ένα μικρό χωριό στο Μεξικό. Ήταν περήφανος για τον πατέρα του που επαγγέλετο κυνηγός δράκων και είχε περίοπτη θέση στο χωριό. Βέβαια, οι κάτοικοι δεν είχαν δει ποτέ τους ζωντανά κάποιον δράκο, ούτε και ο πατέρας του Πέπε, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία και δεν έβλαπτε διόλου την περηφάνια του μικρού Πέπε. Ο πατέρας του, είχε φτιάξει ένα τεράστιο τόξο και ένα χοντρό καλά σχηματισμένο ξύλινο βέλος για να σκοτώσει το δράκο που θα απειλούσε το χωριό και έκανε κάθε μέρα προπόνηση στην πλατεία σε ένα ξύλινο ομοίωμα δράκου...

Κάποιο πρωί, ο δράκος εμφανίστηκε και άρχισε να σκοτώνει τους κατοίκους του χωριού και να καίει τα σπίτια. Ο πατέρας του Πέπε βγήκε στην πλατεία, έριξε το ξύλινο βέλος στην καρδιά του δράκου, εκείνο έσπασε και ο δράκος επιτέθηκε και σκότωσε τον πατέρα του Πέπε. Έκτοτε, ο δράκος ερχόταν κάθε μέρα, προκαλούσε ζημίες, έτρωγε από τα αποθέματα των χωρικών και έφευγε.

Τότε, οι χωρικοί σκέφτηκαν να παγιδέψουν τον δράκο. Έτσι, κουβάλησαν πρόβατα στη σπηλιά στο βουνό και κάλεσαν τον δράκο. Όταν εκείνος μπήκε μέσα στη σπηλιά, οι χωρικοί έσπρωξαν μία τεράστια πέτρα και έκλεισαν με αυτή την είσοδο της σπηλιάς. 

Από εκείνη την ημέρα, το χωριό γιόρταζε κάθε χρόνο τη φυλάκιση του δράκου και έκαναν ένα θεατρικό σκετσάκι με τον πατέρα του Πέπε, ο οποίος είχε γίνει ο περίγελως του χωριού. Ο Πέπε αισθανόταν ατιμωμένος και είχε περιθωριοποιηθεί από τους υπόλοιπους φίλους του. Μεγαλώνοντας, έψαχνε τρόπο να αποκαταστήσει τ᾽ όνομα του πατέρα του αλλά και τη δική του υπόληψη. Οπότε, έκανε το εξής: Έφτιαξε ένα βέλος, ασημένιο αυτή τη φορά και προπονιόταν κρυφά στο δάσος. Όταν αισθάνθηκε έτοιμος, πήγε στη σπηλιά και έσπρωξε την πελώρια πέτρα, απελευθερώνοντας το δράκο. Τότε, ο δράκος ξεκίνησε τις επιδρομές στο χωριό, σκορπίζοντας τον πανικό. Ώσπου, ένα πρωί, ο Πέπε βγήκε στην πλατεία μόλις εμφανίστηκε ο δράκος, τον προκάλεσε και κατόπιν τον σημάδεψε με το ασημένιο βέλος στην καρδιά. Ο δράκος έπεσε νεκρός και ο Πέπε έγινε ο ήρωας του χωριού, ένας πραγματικός κυνηγός δράκων. 

Θα μπορούσε να είναι ένα παλιό μεξικάνικο παραμύθι, που θα είχε ως δίδαγμα τη δημιουργία παραπάνω δεδομένων, ακόμη και αν εκείνα περιέχουν ρίσκο, για την επίτευξη ενός στόχου. Εν προκειμένω, ο Πέπε απελευθέρωσε τον δράκο, προσθέτοντας ένα δεδομένο στην ιστορία και κατόπιν τον σκότωσε για να υπάρξει ως πρωταγωνιστής στο παραμύθι. Αν δεν τον είχε απελευθερώσει, θα έπρεπε να εφεύρει έναν -ειδάλλως, ως άλλη επιλογή θα ήταν να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Και αν ερχόταν ένας δράκος απ' τα ξένα; Καλώς. Αν όχι; Θα ήταν ένα ακόμη θύμα της μοιρολατρίας.

Βέβαια, το μεξικάνικο παραμύθι είναι απλά μία ιστορία που σκαρφίστηκα για να κάνω μία μεταφορά, σε μία πολιτική συζήτηση με έναν έξυπνο τύπο, ο οποίος τελικά έλεγε άλλα από αυτά που εννοούσε, και αυτά που δεν έλεγε ήταν τα ίδια που πίστευα, οπότε βρεθήκαμε κάπου, σε μία τέταρτη διάσταση και δώσαμε νοερά τα χέρια. Πήγε στράφι και το παραμύθι ρε γαμώτο αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Ας πάμε όμως στην ουσία της συζήτησης, η οποία αφορούσε το τάιμινγκ επιστροφής μίας πολιτικής άποψης,  μέσω από κάποιο πρόσωπο ή πρόσωπα. Και αυτή η πολιτική άποψη είναι η προοδευτική ατζέντα του 2009, αναδιαμορφωμένη από τα δεδομένα της κρίσης και πιο εύληπτη ως προς την παράθεσή της στην κοινωνία.

Περιγράφοντας παλαιότερα τα βήματα εξόδου της χώρας από την κρίση, είχα αναφερθεί στην αυτογνωσία [Έξοδος από την κρίση σε 4 βήματα]. Να κατανοήσουμε τι έγινε, πού φταίξαμε, να δούμε τα λάθη μας, να βρούμε τα λάθη μας και να ξεκινήσουμε σε μία νέα διαφορετική βάση. Μόνο που, 5 χρόνια μετά, εξακολουθούν να συγκρούονται 2 κόσμοι, αυτός των greek statistics και του αντιμνημονίου, ένας ψεύτικος κόσμος, ένας κόσμος που δεν υπάρχει μα είναι υπαρκτός, με αυτόν του ορθολογισμού, που θα μπορούσε να γίνει προοδευτικός, αφού πρώτα αποκαταστήσει την αλήθεια και γίνει επικυρίαρχη η αυτογνωσία. Δυστυχώς, ο κόσμος των greek statistics κέρδισε την πρώτη μάχη, υποστηριζόμενος με συνέπεια από το σύστημα της διαπλοκής και του πελατειασμού που έχει ριζώσει στη χώρα μας. Και ξανακαλούμαστε να δώσουμε μία μάχη, μία πραγματική μάχη ανατροπής, όχι για να φύγουν τα πρόσωπα αλλά να συνθλιβεί αυτός ο κόσμος, ως άποψη και μόνο. 

Τι χρειαζόμαστε για να πετύχουμε; Καταρχήν, πολιτικό περιεχόμενο, αυτό που κάποιοι προσπαθούν να αποκτήσουν με πασαλείμματα. Ναι, το έχουμε, υπάρχει σε άξονες, θα πρέπει να γίνει μία νέα επεξεργασία, οι συσχετισμοί του ιδεολογικού μας χώρου με το κοινωνικό κράτος, την επιχειρηματικότητα, μία νέα σύγχρονη κομματική δομή, τρόποι ενίσχυσης των θεσμών κτλ κτλ.. Για να μη μακρηγορώ, εδώ ακουμπάς ένα μικρό ποσοστό των έντονα πολιτικοποιημένων ανθρώπων. Όμως δημιουργείς μία κυψέλη, ένα κέντρο υποδοχής ανθρώπων που ψάχνουν να ξοδέψουν πολιτική ενέργεια και μεταφέρονται ατυχώς και ασκόπως από πολιτικό σε πολιτικό σχηματισμό. Το πολιτικό περιεχόμενο είναι η καρδιά μίας πολιτικής άποψης, είναι αυτό που θα δώσει το ρυθμό. Φτάνει όμως αυτό σε μία κοινωνία εξαθλιωμένη που δυσκολεύεται να ακούσει και έχει απαξιώσει τον πολιτικό λόγο; 

Σίγουρα όχι. 

Όσα και αν πεις, όσους δράκους και αν περιγράψεις ότι μπορείς να σκοτώσεις, ακόμη και αν ο κόσμος θέλει να σε πιστέψει, δεν του το επιτρέπει το τάιμινγκ της κρίσης. Και ως αντίβαρο, υπάρχουν δράκοι που μπορείς να απελευθερώσεις, όσο είναι ακόμη στη σπηλιά ζωντανοί.

Ένας δράκος είναι το έλλειμμα. 4 χρόνια μετά, ο κόσμος των greek statistics κυριαρχεί με προπαγανδιστικές μεθόδους και έχει πείσει την πλειοψηφία του κόσμου ότι το έλλειμμα φουσκώθηκε επίτηδες το 2009 για να μπούμε στο μνημόνιο. Μάλιστα, απειλεί με εξεταστικές και στοχοποιεί πρόσωπα και πολιτικές να σωπάσουν. Το έλλειμμα είναι ο ένας δράκος που πρέπει να ελευθερώσουμε, να ξαναπετάξει στον αέρα, να το δουν από κοντά οι χωρικοί. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά· το 2010 ο κόσμος δε γνώριζε καν τους οικονομικούς όρους, βομβαρδισμένος από σπρεντς, σι ντι ες, ελλείμματα, χρέη, παραπάταγε στα χέρια του κόσμου της (παρα)πληροφορίας. Σήμερα, όλα αυτά μπορούν να γίνουν πιο εύκολα αντιληπτά. Υπάρχει η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, οι συμμαχίες του εξωτερικού, η ανάδειξη του θέματος σε κάθε γωνιά της γης, ο πνευματικός κόσμος της χώρας -που σήμερα κατά πλειοψηφία σιωπά- θα αναγκαστεί να πάρει θέση. Είναι μία μάχη που όσο ανοίγει, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες να κερδίσει η αλήθεια. Είναι ένα θέμα που όσο το κρατούν περιχαρακωμένο και το πλαισιώνουν με απειλές και εκβιασμούς, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες να κερδίσει η προπαγάνδα. Να το πω συνθηματικά; Να κάνουμε το έλλειμμα ευκαιρία, τώρα, που μας το επιτρέπει το τάιμινγκ.

Ένας δεύτερος δράκος είναι αυτός της διαπλοκής. Ναι, θα πρέπει να ονοματίσουμε τα συμφέροντα, όσους κρύβονται πίσω αυτά και κυρίως τις πρακτικές που χρησιμοποιούν. Τώρα είναι η ώρα, περισσότερο από ποτέ. Όχι όμως με τον απολιτίκ τρόπο που το κάνουν τα άκρα. Με παράλληλη πρόταση ενίσχυσης της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, επικράτησης των θεσμών έναντι των συμφερόντων αυτών που ασκούν εξουσία. 

Ένας άλλος δράκος είναι αυτός του πελατειασμού. Διότι αυτός που χρεοκόπησε την Ελλάδα είναι ο πελατειασμός. Και θα πρέπει να μιλήσουμε σε σκληρή γλώσσα, όσο κι αν αυτό ακουμπά τα οργανωμένα συμφέροντα που διαπραγματεύονται με τη μαζική ψήφο. Είναι ο δράκος που πρέπει να σκοτώσουμε για να αλλάξουμε και όχι να βουλιάξουμε.

Μόνο τότε θα  ακολουθήσει μαζικά ο κόσμος, όχι επειδή απλώς παράγουμε πολιτκή (που είναι το μείζον), αλλά επειδή θα τον πείσουμε για μια πραγματική ανατροπή συμφερόντων που του ρουφούν, μέρα με τη μέρα, σταγόνα με τη σταγόνα, κάθε ελπίδα για ένα αύριο με προοπτική.