Το πραξικόπημα στην Ιταλία, από τους εγκάθετους της ευρώ-χούντας και του υπέρ-εθνικού κεφαλαίου, έχει πολλές ομοιότητες με το βασιλικό πραξικόπημα του 1965 στη χώρα μας.
Και τότε η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου που ανέδειξε ο λαός με ποσοστό 53%, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, διότι ο Βασιλιάς αρνιότανε στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Η αντισυνταγματική αυθαιρεσία του Βασιλιά συνοψιζόταν στην απαίτηση:το υπουργείο Εθνικής Άμυνας να το κρατήσει το βασιλικό ανδρείκελο, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς…
Το βασιλικό πραξικόπημα κλιμακώθηκε με τη συστηματική κατάτμηση του κυβερνώντος κόμματος, μέσω εξαγορών κ.λπ: Η διαβόητη περίοδος των Αποστασιών…
Είναι χρήσιμο να προβούμε σε μια σύγκριση των δύο αυτών ιστορικών γεγονότων: Του σημερινού πραξικοπήματος στην Ιταλία και του βασιλικού πραξικοπήματος του ’65…
Αυτή η ιστορική σύγκριση αποδεικνύει, κατά τρόπο σαφή και τελεσίδικο, τη μετάλλαξη της παραδοσιακής αριστεράς και τη σημερινή ενσωμάτωσή της στους στρατηγικούς προσανατολισμούς του πλανητικού ιμπεριαλισμού και του 4ου Ράιχ…
Σημείωση: Φυσικά η νεοταξική ενσωμάτωση της παραδοσιακής αριστεράς έχει συντελεστεί με ανισόμετρους ρυθμούς. Με άλλες δυνάμεις να είναι ολοκληρωτικά ενσωματωμένες και άλλες ατελώς,
λόγω του νόμου της αδράνειας και της αντιπολιτευτικής …πολυτέλειας…
Στο σημερινό πραξικόπημα στην Ιταλία, η ολοκληρωτικά ενσωματωμένη «αριστερά» στηρίζει αφηνιασμένα το πραξικόπημα: Αποτελεί την «Πέμπτη Φάλαγγα» του 4ου Ράιχ…
Η ατελώς ενσωματωμένη, ιδιαίτερα αυτή η «κομμουνιστική» που αποδέχεται την καθεστωτική «νομιμότητα» και δίνει άλλοθι στο κατοχικό μας καθεστώς, υποβαθμίζει δραματικά το ιταλικό πραξικόπημα…
Είτε το παρασιωπά, οπορτουνιστικά, εντελώς, είτε αγνοεί ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΑ τις ριζοσπαστικές και μαζικές διαθέσεις και ροπές του ιταλικού λαού εναντίον της ΕΕ και του ευρώ, που εκφράστηκαν με την ισχυρότατη και καταλυτική βούλησή του (70% περίπου), ΚΑΙ επικεντρώνει, δολίως, στους εκφραστές και «συμπυκνωτές» της λαϊκής βούλησης: τους οποίους χαρακτηρίζει «ακροδεξιούς», «γραφικούς» κ.λπ…
Με αυτό το δόλιο τέχνασμα (κατέφυγε και ο φίλος Στάθης) δεν πετιούνται, απλώς περιφρονητικά, στον κάλαθο των αχρήστων οι ΜΑΖΙΚΕΣ ζυμώσεις και οι εκρηκτικές λαϊκές διεργασίες και ΡΟΠΕΣ που συντελούνται στα σπλάχνα της ιταλικής κοινωνίας (το αλφάβητο για κάθε πραγματικό αριστερό επαναστάτη), αλλά και στιγματίζονται αφοριστικά, σαν «ακροδεξιές», «γραφικές» κ.λπ.
Είναι το καινούργιο τέχνασμα του πλανητικού ιμπεριαλισμού που προωθούν αποτελεσματικά, οι νέοι χρήσιμοι «αριστεροί μπράβοι» του 4ου Ράιχ: η κατασυκοφάντηση και ο στιγματισμός των λαϊκών ζυμώσεων και κινήσεων με τις ιδεολογικές ταμπέλες («σκιάχτρα») της «ακροδεξιάς» και του «φασισμού»…
Αυτό που έχει σημασία για τους σύγχρονους «κομμουνιστές»,τους «γενναίους της υποταγής» στη «νομιμότητα» της Νέας Τάξης, δεν είναι οι ριζοσπαστικές κινήσεις και εκρηκτικές διεργασίες που συντελούνται καταλυτικά στα σπλάχνα μιας κοινωνίας και εκφράζονται εκλογικά στο ιστορικό ρεκόρ του 70% (που σημαίνει ότι μέσα στην κοινωνία είναι ακόμα υψηλότερο), αλλά στο πώς θα υποβαθμίσουν αυτές τις ζυμώσεις, με πρόσχημα το «χαρακτήρα» των πολιτικών εκφραστών τους και τα δικά τους ιδεολογικά κλισέ…
Ούτε φυσικά αναρωτιούνται αυτοί οι «κομμουνιστές» των κλισέ, των τσιτάτων και αφορισμών, γιατί οι λαϊκές ΡΟΠΕΣ και ΖΥΜΩΣΕΙΣ στρέφονται ΕΝΑΝΤΙΟΝ τους: Δηλαδή εναντίον των «αριστερών» κάθε χρώματος…
Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ενσωματωμένους στο σύστημα: Ολοσχερώς ή ατελώς…
Οι Αριστεροί και οι Κομμουνιστές, όμως, το 1965, δεν κάθισαν να ασχοληθούνε με τον αστικό, καθεστωτικό χαρακτήρα της Ενώσεως Κέντρου και το ρόλο του Γ. Παπανδρεου…
Τάχθηκαν χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς δικολαβίες ΕΝΑΝΤΙΟΝ του βασιλικού πραξικοπήματος και ΥΠΕΡ της Λαϊκής Βούλησης: Της κυβέρνησης της Λαϊκής Βούλησης.
Το πρωταρχικό και το στρατηγικό καθήκον για τους αριστερούς και προοδευτικούς της εποχής εκείνης ήταν η Λαϊκή Βούληση, οι λαϊκές ζυμώσεις, κινήσεις και ΡΟΠΕΣ της ελληνικής κοινωνίας.
Λαϊκές ζυμώσεις και εκρηκτικές διεργασίες που γέννησαν το παλιρροϊκό κύμα των «Ιουλιανών»: Μια γιγάντια κοινωνική έκρηξη…
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
http://resaltomag.blogspot.com/2017/07/blog-post_15.html
Με τη λογική των σημερινών «αριστερών» και «κομμουνιστών», που βλέπουν μόνο μέσα από τους φακούς των ΥΠΕΡ-εθνικών ελίτ, κυνηγώντας τα φαντάσματα της «ακροδεξιάς» και του «φασισμού», το πραξικόπημα του ’65 στη χώρα μας, θα έπρεπε να υποβαθμιστεί και να στιγματιστεί η Λαϊκή Θέληση, σαν αστική και «παπατσίδικη» (η Ε.Κ. αποτελούσε το πλέον καθαρόαιμο κόμμα της αστικής τάξης).
Τότε οι ρεφορμιστές της αριστεράς δεν περιφρονούσαν τις λαϊκές διεργασίες…
Σήμερα οι πολυχρωμίες της «αριστεράς» δεν είναι ούτε καν ρεφορμιστικές. Αποτελούν τα χρήσιμα γρανάζια της Νέας Τάξης: του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού…
Γι αυτό, ΟΧΙ μόνο περιφρονούν τις λαϊκές διεργασίες, αλλά και τις συκοφαντούν, στιγματίζοντάς αυτές σαν «ακροδεξιές», «γραφικές», «φασιστικές» και CIA…
Και τότε η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου που ανέδειξε ο λαός με ποσοστό 53%, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, διότι ο Βασιλιάς αρνιότανε στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Η αντισυνταγματική αυθαιρεσία του Βασιλιά συνοψιζόταν στην απαίτηση:το υπουργείο Εθνικής Άμυνας να το κρατήσει το βασιλικό ανδρείκελο, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς…
Είναι χρήσιμο να προβούμε σε μια σύγκριση των δύο αυτών ιστορικών γεγονότων: Του σημερινού πραξικοπήματος στην Ιταλία και του βασιλικού πραξικοπήματος του ’65…
Αυτή η ιστορική σύγκριση αποδεικνύει, κατά τρόπο σαφή και τελεσίδικο, τη μετάλλαξη της παραδοσιακής αριστεράς και τη σημερινή ενσωμάτωσή της στους στρατηγικούς προσανατολισμούς του πλανητικού ιμπεριαλισμού και του 4ου Ράιχ…
Σημείωση: Φυσικά η νεοταξική ενσωμάτωση της παραδοσιακής αριστεράς έχει συντελεστεί με ανισόμετρους ρυθμούς. Με άλλες δυνάμεις να είναι ολοκληρωτικά ενσωματωμένες και άλλες ατελώς,
λόγω του νόμου της αδράνειας και της αντιπολιτευτικής …πολυτέλειας…
Στο σημερινό πραξικόπημα στην Ιταλία, η ολοκληρωτικά ενσωματωμένη «αριστερά» στηρίζει αφηνιασμένα το πραξικόπημα: Αποτελεί την «Πέμπτη Φάλαγγα» του 4ου Ράιχ…
Η ατελώς ενσωματωμένη, ιδιαίτερα αυτή η «κομμουνιστική» που αποδέχεται την καθεστωτική «νομιμότητα» και δίνει άλλοθι στο κατοχικό μας καθεστώς, υποβαθμίζει δραματικά το ιταλικό πραξικόπημα…
Είτε το παρασιωπά, οπορτουνιστικά, εντελώς, είτε αγνοεί ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΑ τις ριζοσπαστικές και μαζικές διαθέσεις και ροπές του ιταλικού λαού εναντίον της ΕΕ και του ευρώ, που εκφράστηκαν με την ισχυρότατη και καταλυτική βούλησή του (70% περίπου), ΚΑΙ επικεντρώνει, δολίως, στους εκφραστές και «συμπυκνωτές» της λαϊκής βούλησης: τους οποίους χαρακτηρίζει «ακροδεξιούς», «γραφικούς» κ.λπ…
Με αυτό το δόλιο τέχνασμα (κατέφυγε και ο φίλος Στάθης) δεν πετιούνται, απλώς περιφρονητικά, στον κάλαθο των αχρήστων οι ΜΑΖΙΚΕΣ ζυμώσεις και οι εκρηκτικές λαϊκές διεργασίες και ΡΟΠΕΣ που συντελούνται στα σπλάχνα της ιταλικής κοινωνίας (το αλφάβητο για κάθε πραγματικό αριστερό επαναστάτη), αλλά και στιγματίζονται αφοριστικά, σαν «ακροδεξιές», «γραφικές» κ.λπ.
Είναι το καινούργιο τέχνασμα του πλανητικού ιμπεριαλισμού που προωθούν αποτελεσματικά, οι νέοι χρήσιμοι «αριστεροί μπράβοι» του 4ου Ράιχ: η κατασυκοφάντηση και ο στιγματισμός των λαϊκών ζυμώσεων και κινήσεων με τις ιδεολογικές ταμπέλες («σκιάχτρα») της «ακροδεξιάς» και του «φασισμού»…
Αυτό που έχει σημασία για τους σύγχρονους «κομμουνιστές»,τους «γενναίους της υποταγής» στη «νομιμότητα» της Νέας Τάξης, δεν είναι οι ριζοσπαστικές κινήσεις και εκρηκτικές διεργασίες που συντελούνται καταλυτικά στα σπλάχνα μιας κοινωνίας και εκφράζονται εκλογικά στο ιστορικό ρεκόρ του 70% (που σημαίνει ότι μέσα στην κοινωνία είναι ακόμα υψηλότερο), αλλά στο πώς θα υποβαθμίσουν αυτές τις ζυμώσεις, με πρόσχημα το «χαρακτήρα» των πολιτικών εκφραστών τους και τα δικά τους ιδεολογικά κλισέ…
Ούτε φυσικά αναρωτιούνται αυτοί οι «κομμουνιστές» των κλισέ, των τσιτάτων και αφορισμών, γιατί οι λαϊκές ΡΟΠΕΣ και ΖΥΜΩΣΕΙΣ στρέφονται ΕΝΑΝΤΙΟΝ τους: Δηλαδή εναντίον των «αριστερών» κάθε χρώματος…
Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ενσωματωμένους στο σύστημα: Ολοσχερώς ή ατελώς…
Οι Αριστεροί και οι Κομμουνιστές, όμως, το 1965, δεν κάθισαν να ασχοληθούνε με τον αστικό, καθεστωτικό χαρακτήρα της Ενώσεως Κέντρου και το ρόλο του Γ. Παπανδρεου…
Τάχθηκαν χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς δικολαβίες ΕΝΑΝΤΙΟΝ του βασιλικού πραξικοπήματος και ΥΠΕΡ της Λαϊκής Βούλησης: Της κυβέρνησης της Λαϊκής Βούλησης.
Το πρωταρχικό και το στρατηγικό καθήκον για τους αριστερούς και προοδευτικούς της εποχής εκείνης ήταν η Λαϊκή Βούληση, οι λαϊκές ζυμώσεις, κινήσεις και ΡΟΠΕΣ της ελληνικής κοινωνίας.
Λαϊκές ζυμώσεις και εκρηκτικές διεργασίες που γέννησαν το παλιρροϊκό κύμα των «Ιουλιανών»: Μια γιγάντια κοινωνική έκρηξη…
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
http://resaltomag.blogspot.com/2017/07/blog-post_15.html
Με τη λογική των σημερινών «αριστερών» και «κομμουνιστών», που βλέπουν μόνο μέσα από τους φακούς των ΥΠΕΡ-εθνικών ελίτ, κυνηγώντας τα φαντάσματα της «ακροδεξιάς» και του «φασισμού», το πραξικόπημα του ’65 στη χώρα μας, θα έπρεπε να υποβαθμιστεί και να στιγματιστεί η Λαϊκή Θέληση, σαν αστική και «παπατσίδικη» (η Ε.Κ. αποτελούσε το πλέον καθαρόαιμο κόμμα της αστικής τάξης).
Τότε οι ρεφορμιστές της αριστεράς δεν περιφρονούσαν τις λαϊκές διεργασίες…
Σήμερα οι πολυχρωμίες της «αριστεράς» δεν είναι ούτε καν ρεφορμιστικές. Αποτελούν τα χρήσιμα γρανάζια της Νέας Τάξης: του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού…
Γι αυτό, ΟΧΙ μόνο περιφρονούν τις λαϊκές διεργασίες, αλλά και τις συκοφαντούν, στιγματίζοντάς αυτές σαν «ακροδεξιές», «γραφικές», «φασιστικές» και CIA…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου