Ντρέπομαι. Ντρέπομαι κάθε χρόνο πιο πολύ. Ντρέπομαι τόσο που δεν βρίσκω τις λέξεις να το αποτυπώσω. Φτωχό, το πιο πλούσιο λεξιλόγιο στον κόσμο μπροστά σου και εγώ πολύ μικρός για να σου απευθύνω τον λόγο. Ντρέπομαι. Θα ξεσπάσεις πάνω μου και θα έχεις το δίκαιο όλου του κόσμου με το μέρος σου. Ντρέπομαι. Μόνο άνθρωποι αντάξιοί σου θα έπρεπε να...
σου απευθύνουν τον λόγο. Και δεν υπάρχουν σήμερα. Έγινες λαμπάδα να μας φωτίσεις και εμείς σου γυρίσαμε την πλάτη. Γιατί στις 3 του Μάρτη, πολλοί σε θυμούνται, πολλοί σε μνημονεύουν, μα 58 χρόνια μετά την θυσία σου, λίγοι είναι αυτοί που σέβονται πραγματικά το καρβουνιασμένο σου σώμα και αποτίνουν τον απαιτούμενο φόρο τιμής που του αξίζει.
Λόγια να περιγράψουν τον ηρωισμό σου και την αντρειοσύνη σου σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να συλλάβει το μεγαλείο σου. Δεν μπορεί η επιστήμη του 21ου αιώνα να αναλύσει την ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο σκέψης σου. Αυτό θα το κάνουν οι επόμενες γενεές, εκατοντάδες χρόνια μετά, όταν στα σχολεία του μέλλοντος στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Ελλάδος, οι μαθητές θα μαθαίνουν για τον Λεωνίδα που το 480 π.Χ. με τους 300 σπαρτιάτες είπε το «Μολών Λαβέ» στους χιλιάδες Πέρσες, για να το επαναλάβει ο ένας-μοναχός του-, Γρηγόρης Αυξεντίου, απέναντι σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία το 1957 μ.Χ.. Είμαστε λοιπόν πολύ μικροί εμείς για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε το πραγματικό μέγεθος της ασύλληπτης ανδρείας και του ηρωισμού σου.
«Χαλάλιν της Πατρίδος μου». Έτσι σε χαιρέτησε η μάνα σου. Η Ηρωίδα, η Ελληνίδα Μάνα σου. Η Αντωνού. Που έδωσε ότι πολυτιμότερο είχε για να έχει πρότυπο η Κύπρος και ο Ελληνισμός, αλλά και η παγκόσμια ιστορία. Για να έχουν οι επόμενες γενιές σημείο αναφοράς για τους αγώνες τους Ελληνισμού της Κύπρου για Ελευθερία και Ένωση. Γιατί για να γεννηθούν τέτοιοι ήρωες, χρειάζονται ηρωίδες μάνες. Και εσύ την είχες. Και δυστυχώς οι ηρωίδες μάνες δύσκολα συναντιούνται στις μέρες μας. Πάνε μαζί τους και οι ήρωες στην εποχή μας.
Έγραψαν πολλοί για σένα. Σου αφιέρωσαν τόμους ολόκληρους. Από τον «Αποχαιρετισμό» του Γιάννη Ρίτσου, μέχρι το «Τραγούδι για τον Μεγάλο μας αδερφό» του Κώστα Μόντη. «Ένας λαός ορκίζεται αγόρι μου σε σένα» έγραψε ο Μάριος Τόκας, μα δυστυχώς αδυνατώ να τον αναγνωρίσω σήμερα αυτόν τον λαό, που ορκίστηκε σε σένα. Ένας όρκος στις στάχτες σου θα έπρεπε να είναι ότι πιο πολύτιμο και ιερό για την πατρίδα μας, μα όμως δεν είναι. Φοβάμαι να βγω στο δρόμο και να ρωτήσω 10 περαστικούς-νέους ποιος είναι ο Γρηγόρης Αυξεντίου και τι έκανε. Φοβάμαι την απάντηση τους. Γιατί είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς δεν θα ξέρουν καν σε ποια εποχή έζησε και πότε αγωνίστηκε. Ποιους πολέμησε και για ποιο σκοπό πέθανε. Φοβάμαι ότι αυτά που θα μου πούνε δεν θα σου αρέσουν.
Μα πιο πολύ φοβάμαι, ότι από εκεί που βρίσκεσαι μαζί με τους άλλους, βλέπεις το χάλι της κοινωνίας μας, το χάλι της Κύπρου μας και διερωτάσαι πως γίνεται αυτοί οι άθλιοι άνθρωποι να είναι συμπατριώτες σου. Που πήγανε, θα διερωτάσαι, οι αξίες και τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωναν οι συμπατριώτες σου τα 29 χρόνια που πρόλαβες να ζήσεις. Πως γίνεται μισό αιώνα μετά, το θρυλικό Έπος που έγραψες μαζί με τους άλλους να μοιάζει περισσότερο με παραμύθι αντί με παρακαταθήκη.
Δεν θέλω να ξέρω πως νιώθεις εκεί πάνω με τους άλλους, βλέποντας το χωριό σου, την Λύση, το σπίτι σου, σκλαβωμένο μαζί με την μισή μας Κύπρο και ο ανάξιος-άβουλος λαός να αποδέχεται συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, όταν εσύ δεν συμβιβάστηκες ποτέ και θυσιάστηκες για αυτούς. Δεν θέλω να ξέρω πως νιώθεις εκεί πάνω με τους άλλους, βλέποντας την περηφάνεια σου για την Ελλάδα και τους αγώνες που δώσατε για την Ελληνικότητα του νησιού να καταπατάται και να εξευτελίζεται με την προσπάθεια δημιουργίας «Κυπριακής» εθνικής συνείδησης από αυτούς που με πρόσχημα την «εθνικοφροσύνη» τους ανεμίζουν την ιερή γαλανόλευκη που κυμάτιζε περήφανα μέχρι πριν από λίγα χρόνια πάνω από τον τάφο σου στα φυλακισμένα μνήματα. (Η Ελληνική σημαία, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, έχει αφαιρεθεί εδώ και μερικά χρόνια χωρίς λόγο και αιτία).
Δεν θέλω να ξέρω πως νιώθεις εκεί πάνω με τους άλλους. Ντρέπομαι.
σου απευθύνουν τον λόγο. Και δεν υπάρχουν σήμερα. Έγινες λαμπάδα να μας φωτίσεις και εμείς σου γυρίσαμε την πλάτη. Γιατί στις 3 του Μάρτη, πολλοί σε θυμούνται, πολλοί σε μνημονεύουν, μα 58 χρόνια μετά την θυσία σου, λίγοι είναι αυτοί που σέβονται πραγματικά το καρβουνιασμένο σου σώμα και αποτίνουν τον απαιτούμενο φόρο τιμής που του αξίζει.
Λόγια να περιγράψουν τον ηρωισμό σου και την αντρειοσύνη σου σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να συλλάβει το μεγαλείο σου. Δεν μπορεί η επιστήμη του 21ου αιώνα να αναλύσει την ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο σκέψης σου. Αυτό θα το κάνουν οι επόμενες γενεές, εκατοντάδες χρόνια μετά, όταν στα σχολεία του μέλλοντος στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Ελλάδος, οι μαθητές θα μαθαίνουν για τον Λεωνίδα που το 480 π.Χ. με τους 300 σπαρτιάτες είπε το «Μολών Λαβέ» στους χιλιάδες Πέρσες, για να το επαναλάβει ο ένας-μοναχός του-, Γρηγόρης Αυξεντίου, απέναντι σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία το 1957 μ.Χ.. Είμαστε λοιπόν πολύ μικροί εμείς για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε το πραγματικό μέγεθος της ασύλληπτης ανδρείας και του ηρωισμού σου.
«Χαλάλιν της Πατρίδος μου». Έτσι σε χαιρέτησε η μάνα σου. Η Ηρωίδα, η Ελληνίδα Μάνα σου. Η Αντωνού. Που έδωσε ότι πολυτιμότερο είχε για να έχει πρότυπο η Κύπρος και ο Ελληνισμός, αλλά και η παγκόσμια ιστορία. Για να έχουν οι επόμενες γενιές σημείο αναφοράς για τους αγώνες τους Ελληνισμού της Κύπρου για Ελευθερία και Ένωση. Γιατί για να γεννηθούν τέτοιοι ήρωες, χρειάζονται ηρωίδες μάνες. Και εσύ την είχες. Και δυστυχώς οι ηρωίδες μάνες δύσκολα συναντιούνται στις μέρες μας. Πάνε μαζί τους και οι ήρωες στην εποχή μας.
Έγραψαν πολλοί για σένα. Σου αφιέρωσαν τόμους ολόκληρους. Από τον «Αποχαιρετισμό» του Γιάννη Ρίτσου, μέχρι το «Τραγούδι για τον Μεγάλο μας αδερφό» του Κώστα Μόντη. «Ένας λαός ορκίζεται αγόρι μου σε σένα» έγραψε ο Μάριος Τόκας, μα δυστυχώς αδυνατώ να τον αναγνωρίσω σήμερα αυτόν τον λαό, που ορκίστηκε σε σένα. Ένας όρκος στις στάχτες σου θα έπρεπε να είναι ότι πιο πολύτιμο και ιερό για την πατρίδα μας, μα όμως δεν είναι. Φοβάμαι να βγω στο δρόμο και να ρωτήσω 10 περαστικούς-νέους ποιος είναι ο Γρηγόρης Αυξεντίου και τι έκανε. Φοβάμαι την απάντηση τους. Γιατί είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς δεν θα ξέρουν καν σε ποια εποχή έζησε και πότε αγωνίστηκε. Ποιους πολέμησε και για ποιο σκοπό πέθανε. Φοβάμαι ότι αυτά που θα μου πούνε δεν θα σου αρέσουν.
Μα πιο πολύ φοβάμαι, ότι από εκεί που βρίσκεσαι μαζί με τους άλλους, βλέπεις το χάλι της κοινωνίας μας, το χάλι της Κύπρου μας και διερωτάσαι πως γίνεται αυτοί οι άθλιοι άνθρωποι να είναι συμπατριώτες σου. Που πήγανε, θα διερωτάσαι, οι αξίες και τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωναν οι συμπατριώτες σου τα 29 χρόνια που πρόλαβες να ζήσεις. Πως γίνεται μισό αιώνα μετά, το θρυλικό Έπος που έγραψες μαζί με τους άλλους να μοιάζει περισσότερο με παραμύθι αντί με παρακαταθήκη.
Δεν θέλω να ξέρω πως νιώθεις εκεί πάνω με τους άλλους, βλέποντας το χωριό σου, την Λύση, το σπίτι σου, σκλαβωμένο μαζί με την μισή μας Κύπρο και ο ανάξιος-άβουλος λαός να αποδέχεται συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, όταν εσύ δεν συμβιβάστηκες ποτέ και θυσιάστηκες για αυτούς. Δεν θέλω να ξέρω πως νιώθεις εκεί πάνω με τους άλλους, βλέποντας την περηφάνεια σου για την Ελλάδα και τους αγώνες που δώσατε για την Ελληνικότητα του νησιού να καταπατάται και να εξευτελίζεται με την προσπάθεια δημιουργίας «Κυπριακής» εθνικής συνείδησης από αυτούς που με πρόσχημα την «εθνικοφροσύνη» τους ανεμίζουν την ιερή γαλανόλευκη που κυμάτιζε περήφανα μέχρι πριν από λίγα χρόνια πάνω από τον τάφο σου στα φυλακισμένα μνήματα. (Η Ελληνική σημαία, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, έχει αφαιρεθεί εδώ και μερικά χρόνια χωρίς λόγο και αιτία).
Δεν θέλω να ξέρω πως νιώθεις εκεί πάνω με τους άλλους. Ντρέπομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου