ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Του Σαράντη Μιχαλόπουλου κατοίκου Ιτέας

Δύο ειδήσεις της ίδιας μέρας. Η πρώτη αναφέρεται στη συνάντηση του Πρωθυπουργού με εκπροσώπους των συνταξιούχων. Η δεύτερη παρουσιάζει την πρώτη απόφαση εφετείου σχετικά με την προσφυγή συνταξιούχου για τα λεγόμενα αναδρομικά.

Για την πρώτη είδηση, αντιγράφω από το ΑΜΠΕ :

Εξαιρετικά εποικοδομητική χαρακτήρισε η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Έφη Αχτσιόγλου, τη συνάντηση κυβερνητικού κλιμακίου υπό τον Πρωθυπουργό, με τους εκπροσώπους των συνταξιούχων, τα αιτήματα των οποίων είναι δίκαια, όπως είπε η ίδια. Ειδικότερα, ικανοποιείται ένα σημαντικό αίτημά τους, που αφορά τη διευθέτηση των χρεών στα ασφαλιστικά ταμεία, σε 120 δόσεις καθώς και το θέμα των συντάξεων χηρείας.

Η κ. Αχτσιόγλου ανέφερε ότι,

κατά τη συνάντηση εκτέθηκε η κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος, από όταν ανέλαβε την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, όπου το έλλειμμα είχε φθάσει το 1,1 δισ. ευρώ και 400.000 συντάξεις δεν είχαν καταβληθεί και παρέμεναν στα συρτάρια. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η κατάσταση έχει ουσιωδώς διαφοροποιηθεί και έχουμε ένα δημόσιο ασφαλιστικό φορέα, πλεονασματικό για τρία συνεχόμενα έτη.

Σε ό,τι αφορά το δώρο του Πάσχα και τα επιδόματα, είπε ότι θα εξεταστούν το επόμενο διάστημα με την προοπτική να συμπεριλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2020, καθώς για το 2019 ο δημοσιονομικός χώρος έχει κατανεμηθεί. Αναφορικά με τα αναδρομικά, η υπουργός υπογράμμισε ότι μέλημα της κυβέρνησης είναι, κάθε φορά που δημιουργείται χώρος, να υποστηρίζονται οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι.

Για την δεύτερη είδηση, αντιγράφω από το newsbomb :

Απόφαση – σταθμός του Εφετείου Αθηνών για τα αναδρομικά συντάξεων ανοίγει το δρόμο για να επιστραφούν οι παράνομες μειώσεις των νόμων 4051 και 4093 σε περίπου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχους που διεκδικούν επιστροφές χρημάτων.

Η απόφαση με αριθμό 647/2019, βγήκε από το Διοικητικό Εφετείο Αθήνας στις 20 Φεβρουαρίου 2019 και είναι η πρώτη που έχει εκδοθεί, μετά τις χιλιάδες αγωγές συνταξιούχων, η οποία δικαιώνει οριστικά και αμετάκλητα και σε δεύτερο βαθμό συνταξιούχο του Ταμείου Νομικών με αναδρομικά δύο ετών (Ιούλιος 2015 – Ιούνιος 2017), ενώ βάσει του Εφετείου, δικαιούται και επιστροφή των παράνομων συντάξεων και για το 2018.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο συνδυασμός των δύο αυτών ειδήσεων λέει τα εξής :

Η περικοπή των συντάξεων, δώρων, κλπ. είναι δεδομένο ότι δεν έπρεπε να γίνει, όπως έχει αποφανθεί αμετάκλητα η δικαστική εξουσία με βάση το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους. Είναι λοιπόν υποχρέωση της Πολιτείας να επιστρέψει τα «αχρεωστήτως καταβληθέντᨻ. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να υπάρχει «δημοσιονομικός χώρος». Ο χώρος αυτός σήμερα δεν υπάρχει, παρότι έχουμε υπέρ-πλεονάσματα, διότι τα τελευταία «κατανεμήθηκαν» αλλού, με προτεραιότητα τους «χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους».

Επομένως, οι εν λόγω περικοπές που δεν έπρεπε να γίνουν, έγιναν και συνέβαλαν στη δημιουργία του όποιου «δημοσιονομικού χώρου», μαζί φυσικά και με πολλά άλλα μνημονιακά μέτρα, που τελικά χρησιμοποιήθηκε για ενίσχυση των πλέον ασθενών κοινωνικών ομάδων. Με λίγα λόγια, κάποιες κοινωνικές τάξεις ενίσχυσαν κάποιες άλλες και αυτό, που συνιστά ευθέως «αναδιανομή εισοδήματος» από τους «έχοντες» στους «μη έχοντες»,  χαρακτηρίζεται σαν προοδευτική πολιτική.

Όλα τα παραπάνω θα είχαν βάση, αν πραγματικά η Πολιτεία είχε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για μεγιστοποίηση των εσόδων της από όλες τις δραστηριότητες που συνεισφέρουν σ’ αυτά και παράλληλα είχε ελαχιστοποιήσει τα έξοδά της που απορροφούν πόρους, όχι με μείωση των παροχών προς τους πολίτες αλλά με περικοπή των άσκοπων δαπανών που ενδεχομένως γίνονται.

Ως προς το πρώτο σκέλος, τα έσοδα σίγουρα μεγάλωσαν με τις αυξήσεις των φόρων, αλλά δεν φαίνεται να εξασφαλίστηκαν εκείνα τα έσοδα που είχαν προαναγγελθεί με ηχηρό τρόπο (π.χ. λίστες Λαγκάρντ, σκάνδαλα, λαθρεμπόριο, φορολογία offshore εταιριών, κλπ.). Αντίθετα ακούσαμε επίσημα από μικροεπιχειρηματίες να λένε ότι δεν εκδίδουν αποδείξεις, για να αποφύγουν την καταβολή του ΦΠΑ (24%) και να μπορέσουν να επιβιώσουν (πρόσφατη απεργία των καφέ στην Πάτρα).

Ως προς την περικοπή των άσκοπων δαπανών, κανείς δεν έχει απαντήσει (διότι δεν έχει ερωτηθεί) πως π.χ. οι ιδιώτες πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας δίνουν πολύ μεγάλες εκπτώσεις, της τάξης του 30%, ενώ η ΔΕΗ περικόπτει και αυτή την πολύ μικρότερη έκπτωση που αναγκάστηκε να δώσει, της τάξης του 15%, στους «συνεπείς» πελάτες της. Ούτε βέβαια έχουν ερωτηθεί ποτέ άλλοι δημόσιοι φορείς ή φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης πόσο παραγωγικοί και αποτελεσματικοί είναι στη λειτουργία τους.

Το συμπέρασμα λοιπόν από όλη την παραπάνω ιστορία είναι ότι η σύγχρονη προοδευτική αντίληψη χωρίζει τους πολίτες σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που πραγματικά έχουν μεγάλες ανάγκες και πρέπει να στηριχτούν και σε όλους τους άλλους, που μπορούν να «τα βγάζουν πέρα» και επομένως μπορούν να αναλαμβάνουν και τη συντήρηση των πρώτων (απολύτως ανθρώπινο και χριστιανικό, θα έλεγα). Μόνο που, μαζί με τους έχοντες ανάγκη, αυτοί οι «άλλοι» συντηρούν και μία διοίκηση που εξαντλεί την ευαισθησία της στην πρώτη κατηγορία πολιτών χωρίς ταυτόχρονα να συγκρούεται με κατεστημένες δομές, που σπαταλούν πόρους και περιορίζουν τον εκάστοτε διαθέσιμο «δημοσιονομικό χώρο».

Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση εμείς οι «μη χαμηλοσυνταξιούχοι» ότι κακώς διεκδικούμε αυτά που κάποιες ανεξάρτητες εξουσίες έκριναν ότι δικαιούμαστε, διότι ερχόμαστε δεύτεροι στις προτεραιότητες της Πολιτείας σε σχέση με άλλους συμπολίτες μας. Και επίσης, ας το πάρουμε απόφαση ότι η Πολιτεία είναι υπεράνω των Πολιτών και μπορεί να διεκδικεί τα οφειλόμενα από όλους εμάς, χωρίς η ίδια να υποχρεώνεται να καταβάλει τα οφειλόμενα από εκείνη. Είναι και αυτό προοδευτική αντίληψη.