ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Σ.Μιχαλόπουλος     Κάτοικος Ιτέας

Πριν λίγες μέρες συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα με παγκόσμια απήχηση. Ήταν η φωτιά στην Παναγία των Παρισίων.

Από τη σχετική ειδησεογραφία, δύο πράγματα είναι μάλλον βέβαια.

Το πρώτο είναι ότι, παρά τα μέτρα που υπήρχαν (πυρανίχνευση, συναγερμός, κλπ), η καταστροφή δεν αποφεύχθηκε, πράγμα που σημαίνει ότι το συνολικό σύστημα πυροπροστασίας δεν ήταν επαρκές.

Το δεύτερο είναι ότι η κινητοποίηση της πυροσβεστικής υπηρεσίας χαρακτηρίστηκε ως άξια επαίνου, διότι χάρη σ’ αυτήν διασώθηκαν πάρα πολλά κειμήλια πολύ μεγάλης αξίας.

Δεν γνωρίζω πώς θα διαχειριστεί στη συνέχεια το Γαλλικό Κράτος την κατάσταση, δηλαδή αν αναγνωρίσει την μη πλήρη επάρκεια του συστήματος ασφάλειας και προχωρήσει στην αναθεώρησή του, όχι μόνο για το συγκεκριμένο μνημείο αλλά και για όλα τα άλλα δημοσίου και ιδιωτικού χαρακτήρα κτίρια, στην κατεύθυνση αποτελεσματικότερης προστασίας και των περιουσιακών στοιχείων αλλά και των ανθρώπων.

Όμως, από μόνο του αυτό το περιστατικό,

μπορεί να μας διδάξει πολλά πράγματα και στο θέμα του σχεδιασμού συστημάτων για αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών, αλλά και στην εκπαίδευση και προετοιμασία για αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Όταν δούλευα σε συγκεκριμένη πολυεθνική εταιρία, την οποίας πολιτική ήταν η απόλυτη προτεραιότητα σε θέματα ασφάλειας, βρέθηκα μαζί με συναδέλφους μου από όλη την Ευρώπη σε μία συνάντηση που οργανώθηκε σε κάποιο από τα γνωστά ξενοδοχεία του Παρισιού.

Πριν την έναρξη της συνάντησης, μία μικρή ομάδα από τους συμμετέχοντες, έκανε, όπως προβλεπόταν από τους κανόνες της εταιρίας, έλεγχο των συστημάτων ασφαλείας του ξενοδοχείου και διαπίστωσε ότι μία εναλλακτική (πλην της κύριας εισόδου του ξενοδοχείου) οδός διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου (φωτιά, τρομοκρατική επίθεση, κλπ.) κατέληγε στην ταράτσα του ξενοδοχείου, από την οποία, για να διαφύγεις, έπρεπε να πηδήξεις σε διπλανή ταράτσα, που βρισκόταν σε χαμηλότερο ύψος, πράγμα που ενείχε τον κίνδυνο τραυματισμού.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της διαπίστωσης, η συνάντηση μετατέθηκε σε άλλο ξενοδοχείο που πληρούσε τις προδιαγραφές ασφαλείας της εταιρίας.

Το παραπάνω παράδειγμα δείχνει πόσο σοβαρά πρέπει να αντιμετωπίζονται τα θέματα ασφάλειας. Και η αντιμετώπιση αυτή προϋποθέτει πραγματική έννοια και φροντίδα γι’ αυτό.

Εμείς σαν χώρα έχουμε βιώσει τραγικά αποτελέσματα από την έλλειψη μίας τέτοιας έννοιας και αντίστοιχης οργάνωσης. Αρκεί να θυμηθούμε την περίπτωση της MARFIN στην Αθήνα αλλά και τις τραγωδίες στο Μάτι και την Μάνδρα.

Μεταφέροντας αυτό τον προβληματισμό σε τοπικό επίπεδο, αναρωτιέμαι πόσο έχουμε οργανωθεί ανάλογα στη δική μας μικρή κοινωνία, όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο χειροπιαστά. Για παράδειγμα, ακόμη και το Κυριακοπούλειο δεν νομίζω ότι έχει δεύτερη έξοδο κινδύνου, εκτός από το κύριο κλιμακοστάσιο.

Αλλά και τα διάφορα μαγαζιά, ακόμη και τα σπίτια, μάλλον δεν έχουν υποδομές για ένα σοβαρό περιστατικό φωτιάς. Το χειρότερο όμως είναι ότι ίσως λείπουν ακόμη και οι απλοί πυροσβεστήρες, ίσως όχι στα μαγαζιά που αυτό μπορεί να είναι υποχρεωτικό από την άδεια λειτουργίας, σίγουρα όμως στα σπίτια.

Αλλά και να υπάρχουν πυροσβεστήρες, πόσοι γνωρίζουν να τους χρησιμοποιούν ; Δεν θα ήταν απλό αλλά και πολύ χρήσιμο να οργανωθούν συγκεντρώσεις και εκπαίδευση πολιτών για θέματα πυρασφάλειας ; Τι θα χρειαζόταν για κάτι τέτοιο ; Η έννοια της Δημοτικής Αρχής, η διαθεσιμότητα ανδρών της Πυροσβεστικής και η κάλυψη του κόστους αναγόμωσης των πυροσβεστήρων.

Εγώ, ως απλός πολίτης, είμαι διατεθειμένος να συμβάλλω σ’ αυτό το κόστος των πυροσβεστήρων. Η Πυροσβεστική, θα διαθέσει μερικούς άνδρες της για κάποιες εκπαιδεύσεις ; Και ο Δήμος, έχει τη διάθεση να αναλάβει την οργάνωση τέτοιων ενημερωτικών – εκπαιδευτικών συγκεντρώσεων, εφόσον κρίνει ότι είναι χρήσιμες και επωφελείς για την τοπική κοινωνία ;

Ιδού η Ρόδος !