Ο Τραμπ και η ομάδα του, επιλεγμένη ανάμεσα στους πιο αθυρόστομους και ορμητικούς Αμερικανούς, μπορεί να φαίνονται αστείοι. Τα αιτήματά τους είναι τόσο προκλητικά ξεκάθαρα, οι απειλές τους τόσο αναζωογονητικά ειλικρινείς. Είναι σχεδόν σαν να το απολαμβάνουν αφάνταστα καθώς μας τρίβουν στα μούτρα τα δεδομένα της ωμής αμερικανικής δύναμης: Εμείς, οι ΗΠΑ, είμαστε η πιο καλά εξοπλισμένη, η πιο πλούσια συμμορία στην πόλη, και ο νέος Δον είναι πιο άπληστος από τον Σημαδεμένο και πιο άξεστος από τον Τόνι Σοπράνο!
Σημειώστε, ότι όλοι αυτοί οι αποδέκτες του εκφοβισμού του Τραμπ είναι, επισήμως, «σύμμαχοι» της Ουάσινγκτον. Στην περίπτωση του Καναδά, ο τραχύς χειρισμός και μόνο ήταν ήδη αρκετός για να ανατρέψει, ουσιαστικά, τον πρωθυπουργό του: Ο ταλαίπωρος Τζάστιν Τριντό δεν μπόρεσε να σώσει το τομάρι του ούτε με ένα ταξίδι υποκλίσεων στην αυλή του νέου αφεντικού στο Μαρ-α-Λάγκο. Αλλαγή καθεστώτος μέσω προσβλητικής φλυαρίας, αυτό είναι ένα καινούργιο κόλπο. Και για μια ακόμη φορά, επιστρέφουμε στο παλιό μάθημα: είσαι πιο ασφαλής όντας ένας σεβαστός αντίπαλος παρά ένας απαξιωμένος φίλος.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει κάνει πολλές αναρτήσεις στις οποίες ζητούσε από τον Καναδά να γίνει η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ απειλώντας ότι διαφορετικά θα κόψει τις επιδοτήσεις—σημειωτέον ότι η έκταση του Καναδά ξεπερνά το σύνολο της έκτασης των ΗΠΑ. Στις αναρτήσεις του ο Τραμπ αποκαλούσε κοροϊδευτικά τον πρωθυπουργό της χώρας «Κυβερνήτη Τρουντώ». Οι αναρτήσεις προκάλεσαν πανικό στον πολύ δευτεροκλασάτο και φαιδρό Ζουστίν Τρουντώ, ο οποίος έσπευσε στο Μαρ-α Λάγκο να προσκυνήσει τον Τραμπ, πλην όμως δεν του δόθηκε άφεση αμαρτιών και οδηγήθηκε στην παραίτηση. Εδώ είναι η τελευταία ανάρτηση του σήριαλ (7 Ιανουαρίου), όπου τώρα ο Τραμπ εφηύρε μια ακόμη αιτιολογία για να απορροφήσουν οι ΗΠΑ τον Καναδά: Αν–λέει ο Τραμπ–ο Καναδάς δεχτεί να συγχωνευθεί με τις ΗΠΑ, τότε θα εξασφαλιστεί από την απειλή των Ρωσικών και Κινεζικών πλοίων που τον περιτριγυρίζουν.
Οι γκρίνιες και οι απαιτήσεις του Τραμπ, σε κάθε περίπτωση, είναι εξαιρετικά αβάσιμες. Αν οι ΗΠΑ ήταν μια χώρα που έπρεπε να επιχειρηματολογήσει για να κερδίσει την υπόθεσή της, κανείς δεν θα έδινε καν σημασία. Ο Καναδάς είναι μια κυρίαρχη χώρα—η συντριπτική πλειοψηφία των 40 εκατομμυρίων κατοίκων του δεν ενδιαφέρεται να ενταχθεί στις ΗΠΑ ως 51η πολιτεία τους. Τελεία και παύλα.
Τα κλαψιάρικα παράπονα που έχουν διατυπώσει,
ο Τραμπ και η ομάδα του σχετικά με την κακή μεταχείριση [που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ] στη Διώρυγα του Παναμά δεν αντέχουν σε έλεγχο, όπως αναλύει σε podcast η καθόλου αντιπατριωτική Wall Street Journal: Όχι, οι ΗΠΑ δεν «υφίστανται εξαπάτηση στη Διώρυγα του Παναμά»—όχι, οι Αμερικανοί μεταφορείς δεν τυγχάνουν χειρότερης μεταχείρισης από τους άλλους ή δεν τους επιβάλλονται υψηλότερες χρεώσεις—και όχι, οι ΗΠΑ δεν πληρώνουν επί του παρόντος για τη συντήρηση της πλωτής οδού. Αντίθετα, μετά την ολοκλήρωση της παράδοσης της διώρυγας το 1999/2000, αυτό είναι καθήκον της Αρχής της Διώρυγας, η οποία είναι, στην ουσία, μια επιχειρηματική δομή. Τέλος, οι Κινέζοι δεν έχουν στρατιώτες στη ζώνη της διώρυγας, όπως ισχυρίζεται ο Τραμπ—και, γενικά, οι κραυγές του «Η Κίνα! Η Κίνα!» είναι το ίδιο υπερβολικές όπως πάντοτε.Και η Γροιλανδία—θα φτάσουμε σε λίγο σε αυτήν.
Ωστόσο, θα ήταν σοβαρό λάθος να υποτιμήσουμε τη σοβαρότητα όλης αυτής της φαινομενικά παράλογης κομπορρημοσύνης του Τραμπ. Σε γενικές γραμμές, αυτό ισχύει επειδή οι ΗΠΑ δεν είναι μια χώρα που συνηθίζει να επιχειρηματολογεί απλώς για την υπόθεσή της. Αντίθετα, είναι εθισμένες, ως πολιτική κουλτούρα, στην εξαπάτηση και τη βία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αγαπούν μια «τάξη βασισμένη σε κανόνες»—«κανόνες» που οποιαδήποτε στιγμή κανείς άλλος δεν γνωρίζει, εκτός από την Ουάσιγκτον—και απεχθάνονται το διεθνές δίκαιο. Ειδικότερα, θα ήταν απερίσκεπτο να απορρίψουμε την Τραμπιστική “καμία-γοητεία-μόνο-κακία” επίθεση ως έναν σκέτο τυχοδιωκτισμό “κινήσεων ισχύος” που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της κυριαρχίας και στην παραγωγή μόχλευσης. Ή αλλιώς, ως μεγάλης αλλά κενής φασαρίας που ποντάρει στην επίτευξη διάφορων πολιτικών και εμπορικών πλεονεκτημάτων. Μια τέτοια ερμηνεία μπορεί να είναι της μόδας, αλλά είναι κοντόφθαλμη και στερείται της δέουσας σύνεσης.
Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ειδικά για τους λεγόμενους «συμμάχους» της Αμερικής, δηλαδή τους de facto πελάτες και υποτελείς της. Για να καταλάβουμε το γιατί, η περίπτωση της Γροιλανδίας είναι πολύ διδακτική. Αλλά δεν αρκεί να απαριθμήσουμε τα νόμιμα δικαιώματα και τις παράνομες διεκδικήσεις που εμπλέκονται. Όλα αυτά είναι μάλλον προφανή. Οι ΗΠΑ θέλουν να αγοράσουν τη Γροιλανδία—όχι για πρώτη φορά, παρεμπιπτόντως. Οι πρόεδροι Τζάκσον και Τρούμαν είχαν επίσης το βλέμμα τους στραμμένο πάνω της.
Σε γενικές γραμμές, οι ΗΠΑ έχουν ένα ιστορικό όχι μόνο στην κατάκτηση και στην εθνοκάθαρση όσων ορέγονται, αλλά και στην αγορά (συμπεριλαμβανομένων των αναγκαστικών πωλήσεων, φυσικά) όσων επιθυμούν. Ωστόσο, η Γροιλανδία ανήκει στη Δανία για περισσότερο από μισή χιλιετία. Η Δανία είναι ένα κυρίαρχο κράτος, όπως και οι ΗΠΑ. Θεωρητικά, επομένως, οι ΗΠΑ μπορούν μόνο να ζητούν, αλλά όχι να απαιτούν. Η Δανία έχει—όπως όλοι έχουμε μάθει να επαναλαμβάνουμε για την Ουκρανία—«ικανότητα αυτενέργειας». Και η Δανία έχει πει «Όχι»—και μάλιστα όχι για πρώτη φορά. Τελεία και παύλα. Θεωρητικά.
Στην πράξη, όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, η νομική κατάσταση δεν είναι παρά το σημείο εκκίνησης, από όπου τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν ενδιαφέρον. Για δύο λόγους, ο ένας αρκετά προφανής, ο άλλος λιγότερο προφανής. Ας δούμε πρώτα το προφανές. Όπως έχουν επισημάνει οι New York Times, ο Τραμπ είναι, κατά déformation professionnelle[2], ένας εργολάβος ακινήτων. Ως μεγιστάνας των ακινήτων, το «Όχι» της άλλης πλευράς γι’ αυτόν δεν είναι παρά μια εναρκτήρια προσφορά, μια πρόκληση για να αυξήσει το στραμπούληγμα του χεριού και, ίσως, και την προσφορά. Αυτό που σίγουρα δεν είναι, είναι ένας λόγος για να σταματήσει.
Η Γροιλανδία του φαίνεται σαν ένα ακόμη, πολύ επιθυμητό, κομμάτι ιδιοκτησίας, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι, στην πραγματικότητα, αρκετά σοβαροί. Η Γροιλανδία βρίσκεται σε στρατηγική θέση ανάμεσα στην υπό απόψυξη Αρκτική, η οποία αποτελεί το θέατρο ενός νέου μεγάλου γεωπολιτικού παιχνιδιού που αυτή τη στιγμή—στην κυριολεξία—αναζωπυρώνεται. (Εδώ προσπερνάμε την ειρωνεία ότι όταν οι Ρεπουμπλικάνοι των ΗΠΑ γίνονται αρκετά άπληστοι, τότε παραδέχονται ακόμη και ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι αληθινή).
Ακόμη και ο δύσμοιρος βασιλεύς της Δανίας, μιας χώρας της οποίας η πρωθυπουργός ανταγωνίζεται επάξια τις Βαλτικές χώρες σε υποτέλεια προς τις ΗΠΑ και σε κραυγές «νυν υπέρ πάντων ο αγών—στείλτε στρατά στο Κίεβο», αγωνίζεται να κρατήσει την Γροιλανδία στο στέμμα. Έτσι από 1η Ιανουαρίου άλλαξε το οικόσημο του βασιλικού οίκου Στη φωτο αριστερά είναι το νέο και δεξιά το παλαιό. Εκτός από το ότι οι Ηρακλείς φρουροί του θρόνου άλλαξαν βρακί, έχουμε μια σημαντική επιπλέον αλλαγή που αποτελεί άμεση απάντηση στις προσπάθειες του Τραμπ να πάρει τη Γροιλανδία. Παλιά το σύμβολο της Γροιλανδίας (πολική αρκούδα) μοιραζόταν το ίδιο τέταρτο με τα νησιά Φερόε (κριός) στο βασιλικό οικόσημο. Τώρα η κάθε μία από τις δύο αυτοδιοικούμενες περιοχές της Δανίας απέκτησε το δικό της τέταρτο.
Η Γροιλανδία διαθέτει επίσης δελεαστικά κοιτάσματα πρώτων υλών. Αυτός είναι ο λόγος που, για παράδειγμα, η ΕΕ έχει συνάψει ειδική συμφωνία με την Αρχή Ορυκτών Πόρων της Γροιλανδίας. Έτσι, αν η Ουάσινγκτον την καταλάβει με το πρόσχημα ότι πρέπει να αποκρούσει τους μεγάλους κακούς Ρώσους και Κινέζους, τότε για μια ακόμη φορά, μια χαριτωμένη παράπλευρη συνέπεια θα ήταν να ξεφορτωθούν τους άτυχους, υποταγμένους, αυτοκαταστροφικούς Ευρωπαίους. Το κέρδος είναι χορταστικό. Αλλά τι κακό έχει να διασκεδάσουμε και λιγάκι;
Υπάρχει τίποτα εδώ που να μην μας αρέσει; Εκτός, βέβαια, από το γεγονός ότι, αν παίξουμε με βάση το διεθνές δίκαιο, αυτό που θέλουμε δεν είναι αυτόματα αυτό που παίρνουμε. Τότε, θα πρέπει επίσης να έχουμε δικαίωμα σε αυτό—και εκεί είναι πάλι το πρόβλημα: Η Ουάσινγκτον δεν έχει. Ωστόσο, αυτό δεν την έχει σταματήσει ποτέ, έτσι δεν είναι;
Επιπλέον, οι ΗΠΑ προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα συνταγματικά κενά της Δανίας. Σχεδόν σαν η Ουάσινγκτον να έχει εθιστεί στην υπονόμευση άλλων χωρών! Στην προκειμένη περίπτωση, η ιδέα είναι ότι η Γροιλανδία έχει ένα ειδικό καθεστώς, το οποίο βασίζεται στον νόμο περί αυτοδιοίκησης της Γροιλανδίας του 2009, και έναν πολύ μικρό πληθυσμό κάτω των 60.000 κατοίκων. Ίσως αυτοί θα μπορούσαν να παρακινηθούν—με ένα μείγμα απειλών και κινήτρων—να αποσχιστούν πλήρως από το κράτος της Δανίας; Και στη συνέχεια, φυσικά, να επαναπροσδεθούν αμέσως στην Ουάσινγκτον, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, που θα μπορούσε στην ουσία να είναι ένα προτεκτοράτο. Αυτή είναι η ιδέα που προβάλλεται ανοιχτά από τον πρώην σύμβουλο του Τραμπ, Alexander Gray. Καταλαβαίνετε πώς δουλεύει αυτό; «Αφήστε μας να σας βοηθήσουμε να αποκτήσετε την ανεξαρτησία σας», λέει ευγενικά ο θείος Σαμ. «Και μετά να την χάσετε ξανά. Σε εμάς». Τι πρωτότυπο σενάριο. Όχι. Να είστε σίγουροι ότι, όσο τετριμμένη κι αν είναι η προσέγγιση, ο Gray δεν είναι μόνος του.
Όταν ο μπαμπάς παραληρεί από ενθουσιασμό: Στις 7 Ιανουαρίου ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ απέστειλε τον υιό του Ντόναλτ Τζούνιορ μαζί με αμερικανούς στρατιωτικούς ως απεσταλμένους για να προσκομίσουν στους Ινουίτ «εξασφάλιση, ασφάλεια, ισχύ και ΕΙΡΗΝΗ!» (τα κεφαλαία και το θαυμαστικό δικά του). Και η ανάρτηση του πατρός Τραμπ καταλήγει: «Αυτή είναι μια συμφωνία που πρέπει να γίνει. MAGA. KANTE THN ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΞΑΝΑ! »
Και τέλος, εδώ είναι ο λιγότερο προφανής—και πιο σημαντικός λόγος—για τον οποίο ειδικά οι σύμμαχοι της Αμερικής θα πρέπει να ανησυχούν πολύ για την κίνηση που κάνουν αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ σχετικά με τη Γροιλανδία. Κοιτάξτε την ουσία της. Η ελίτ των ΗΠΑ λέει τρία πράγματα στη Δανία: Πρώτον, εμείς είμαστε που γνωρίζουμε και αποφασίζουμε ποιοι είναι οι δικοί σας εχθροί (η Ρωσία και η Κίνα, φυσικά)—και όχι, δεν έχετε τη δυνατότητα να αμφισβητήσετε αυτή την απόφαση, σαν να ήσασταν μια πραγματικά κυρίαρχη χώρα. Η δεύτερη κίνηση: Μόλις εμείς καθορίσουμε τους δικούς σας εχθρούς, σας λέμε επίσης ότι αυτοί είναι εχθροί όλων μας (της Δύσης, του ΝΑΤΟ κ.λπ.) και ότι έχετε την υποχρέωση να συμβάλλετε στην κοινή μας άμυνα εναντίον τους, όπως εμείς—όχι εσείς—κρίνουμε σκόπιμο. Τρίτη κίνηση: Διαπιστώνουμε ότι δεν κάνετε αρκετά για αυτή την άμυνα- και μόλις συμβεί αυτό, έχουμε το δικαίωμα είτε να σας αναγκάσουμε να πληρώσετε για την προστασία που σας παρέχουμε είτε, αν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, θα πρέπει να μας παραδώσετε τα υπάρχοντά σας. Αυτή είναι η ουσία μιας πρόσφατης συνέντευξης στο Fox News με έναν άλλο πρώην σύμβουλο του Τραμπ, τον Robert O’Brien.
Αντιλαμβάνεστε περί τίνος πρόκειται, σωστά; Είναι αγνή, ξεκάθαρη μαφιόζικη λογική. Δεν υπάρχουν πια φτιασιδώματα, δεν υπάρχει πια ζαχαρένια επικάλυψη. Μπορεί να ρωτήσετε: «Δηλαδή, τι καινούργιο έχουμε; Δεν είναι αυτό ακριβώς το συνηθισμένο εφέ του Τραμπ: Αφού ουσιαστικά έτσι συμπεριφέρονταν πάντα οι ΗΠΑ, αλλά αυτή τη φορά δεν έχει γλυκόλογα;». Πράγματι. Αλλά και πάλι, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στην τόλμη με την οποία αυτό το δόγμα επιδεικνύεται τώρα δημοσίως. Η γενική εφαρμοσιμότητά του θα πρέπει να ανησυχεί κάθε Αμερικανό «σύμμαχο».
Πάρτε για παράδειγμα τη Γερμανία. Εδώ και χρόνια, οι Γερμανοί της «Zeitenwende»[3] έχουν κάνει σκοπό να γλείφουν τις ΗΠΑ, μαστιγώνοντας τους εαυτούς τους για το ότι δεν έχουν κάνει ακόμη αρκετά για να ενισχύσουν τον στρατό τους. Αυτό το αφήγημα, που τόσο πρόθυμα, μαζοχιστικά υιοθετήθηκε από αυτούς, μπορεί κάλλιστα να γυρίσει πίσω και να τους δαγκώσει στα νώτα. Φανταστείτε τον Τραμπ μια μέρα να λέει: «Ξέρεις κάτι, Βερολίνο; Έχεις δίκιο: δεν κάνεις αρκετά για να μας υπερασπιστείς όλους απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα. Εμείς, οι ΗΠΑ, αισθανόμαστε ότι μας κατέκλεψαν, ξανά. Και από τη στιγμή που είναι έτσι, πληρώστε μας περισσότερα ή, ξέρετε, σκεφτόμαστε πραγματικά ότι αυτό το ειδικού καθεστώτος «ελεύθερο κράτος» της Βαυαρίας που έχετε εκεί είναι πολύ όμορφο για να το αφήνουμε στην ανεπαρκή φροντίδα σας».
Παράλογο; Απολύτως. Μόνο, πείτε μου γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν. Αλλά από την άλλη, οι σημερινές δυτικοευρωπαϊκές «ελίτ» είναι τόσο συνηθισμένες στο ξεπούλημα, που ίσως να μην τους νοιάζει καθόλου.
Πηγή: Russia Today.
Μετάφραση: Κ. Μηλολιδάκης
Η επιλογή των φωτογραφιών
και τα σχόλια/λεζάντες είναι του μεταφραστή.
[1] Πρόκειται για λογοπαίγνιο. Η «Operation Just Cause» τώρα θα μετονομαστεί σε «Operation Just Because».
[2] Déformation professionnelle, γαλλικά στο κείμενο, είναι η τάση ορισμένων επαγγελματιών να κάνουν συνολικές εκτιμήσεις από την στενή επαγγελματική τους σκοπιά.
[3] Η ομιλία Zeitenwende ήταν μια ομιλία που εκφωνήθηκε στη Bundestag από τον Olaf Scholz, τον καγκελάριο της Γερμανίας, στις 27 Φεβρουαρίου 2022. Η ομιλία του ήταν μια αντίδραση στη ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου. Ο Σολτς περιέγραψε την επίθεση ως «ιστορική καμπή» (γερμανικά: Zeitenwende, κυριολεκτικά: «στροφή των καιρών», που αναφέρεται στην αλλαγή από μια εποχή ή μια περίοδο σε μια άλλη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου