ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ.

Κυβερνητικοί και παρακρατικοί
εκθέτουν κεφάλια ανταρτών!

Βρισκόμαστε στον Δεκέμβριο του 1949. Ο ΔΣΕ έχει ήδη ηττηθεί και υποχωρήσει στο έδαφος της Αλβανίας και οι κυβερνητικές δυνάμεις διατρέχουν την ύπαιθρο για την εξεύρεση των λεγόμενων "υπολειμμάτων", ομάδων δηλαδή από εναπομείναντες αντάρτες που προσπαθούν να συγκροτηθούν ώστε οργανωμένα να περάσουν τα σύνορα, ή επιχειρούν απλά να επιβιώσουν. Η Ελλάδα είναι ήδη ένα απέραντο νεκροταφείο.

Στην περιοχή της Ρούμελης, μικρές ομάδες ανταρτών επιχειρούν να επιβιώσουν στον σκληρό χειμώνα, χωρίς τροφή, οπλισμό, ένδυση και ανάπαυση από τις διαρκείς επιχειρήσεις ανίχνευσης των Κυβερνητικών και των Παρακρατικών δυνάμεων,
 

Κυβερνητικοί και παρακρατικοί εκθέτουν κεφάλια ανταρτών!

Στις 8 Δεκέμβρη του 1949, προδομένοι από τον κομματικό υπεύθυνο του χωριού Αργύρια της Φθιώτιδας, που προκειμένου να γλιτώσει το δικό του κεφάλι κατέδωσε τις θέσεις των πρώην συναγωνιστών και συντρόφων του στο στρατό, θα πιαστούν μέσα στο δάσος στη θέση "Παλιοφυτιές" Διλόφου, οι αντάρτες Γιάννης Μαγκλάρας, Κώστας Κραβαρίτης, Νίκος Κόκκινος και ο Ηλίας Τσέτσος. Η ομάδα, με επικεφαλή τον Μαγκλάρα, προσπαθούσε να οργανώσει την έξοδό της από τη χώρα. Θα χτυπηθούν όμως ξαφνικά και θα σκοτωθούν όλοι επί τόπου. Τα κεφάλια τους θα αποκοπούν, θα τοποθετηθούν σε ...τορβάδες με αλάτι και θα μεταφερθούν στην πλατεία της Σπερχειάδας προς έκθεση-και παραδειγματισμό. Αργότερα, η χωροφυλακή θα δώσει άδεια να ταφούν σε κοινοτάφειο στο νεκροταφείο της Φθιωτικής κωμόπολης, όπου και αναπαύονται ακόμα. 

Στις 13 του Δεκέμβρη, οι Μήτσος και Κώστας Χαρίσης (πατέρας και γιος), σκοτώνονται και αυτοί προδομένοι από το ίδιο άτομο, σε σπηλιά κοντά στα Αργύρια Φθιώτιδας. Τους περικύκλωσε χωροφυλακή και στρατός και τους σκότωσε με χειροβομβίδες. Τα κορμιά τους αφέθηκαν στα θηρία και τα κεφάλια τους εκτέθηκαν και αυτά στη Σπερχειάδα. 

ΔΡΟΣΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ.

Στις 14 Δεκεμβρίου, ο αντάρτης Μήτσος Παπαδήμου που κρυβόταν σε σπηλιά της κορυφογραμμής της Οξυάς, ανάμεσα στην Φωκίδα και τη Φθιώτιδα θα βγει να συναντήσει με πολλές προφυλάξεις τον τροφοδότη του. Ο χωρικός Ηλίας Ζέλιος που του πήγαινε φαγητό έχει φέρει μαζί του και μια ομάδα παρακρατικών και ΜΑΥδων. Την τελευταία στιγμή όμως θέλοντας προφανώς να τον προειδοποιήσει,  του φωνάζει πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και να βγει έξω από τα δέντρα στο ξέφωτο. Ο Παπαδήμου, που αντιλαμβάνεται το αντικανονικό της κίνησης αυτής, τρέχοντας επιστρέφει στη σπηλιά του. Ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει αλλά είναι ήδη κυκλωμένος. "Οι μαχητές και η μαχήτριες του ΔΣΕ το 'χαμε καλύτερο να φυλάμε την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό μας παρά να μας πιάσουν και να μας βασανίσουν, να μας ατιμάσουν και να μας αποκεφαλίσουν", λέει η αντάρτισσα Ελένη Μπουρμπούλα. Κι ο Μήτσος Παπαδήμου έκανε ακριβώς αυτό. Οι διώκτες του τον βρήκαν νεκρό μέσα στη σπηλιά του με ένα περίστροφο στο χέρι. Δεν γνωρίζουμε αν οι παρακρατικοί βαρέθηκαν ή είχαν χορτάσει τη δίψα για τους για αίμα, πάντως άφησαν το κορμί του ακέραιο να το αναλάβει το βουνό και δεν του έκοψαν το κεφάλι όπως συνήθιζαν. 

Στις 16 Δεκέμβρη του 1949, σε σπηλιά κοντά στην Γραμμένη Οξυά της Ναυπακτίας, πιάνεται ο βαριά τραυματισμένος Παντελής Τσολάκης, με τη νοσοκόμα του και αντάρτισσα Μαρία Κραβαρίτη. Τους έχουν κυκλώσει χωροφύλακες. Η Μαρία φωνάζει πως δεν έχουν όπλα αλλά είναι μια νοσοκόμα και ένας τραυματίας. Ο μοίραρχος τους καλεί να βγουν έξω και δεν θα πάθουν τίποτα. Η κοπέλα θα θεριστεί από τα αυτόματα τη στιγμή που θα βγει στο άνοιγμα της σπηλιάς. Τον Τσολάκη τον δολοφονούν ξαπλωμένο στο στρώμα του. Τα κορμιά τους τα αφήνουν για τα τσακάλια και τους λύκους. Χωρικοί από τη Γραμμένη Οξυά θα ανεβούν αρκετές μέρες αργότερα στο βουνό για να τους θάψουν. Θα βρουν μονάχα μαλλιά και κόκαλα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΜΠΙΝΟΣ.

Στις 17 Δεκέμβρη του 1949, μια ομάδα ανταρτών κρύβεται στην κορυφογραμμή της Μηλιάς, ανάμεσα στην Αρτοτίνα Φωκίδας και στα Αργύρια Φθιώτιδας. Εκείνη τη μέρα κάνουν "λούφα" για κινηθούν ξανά το βράδυ. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι έχουν κι αυτοί προδοθεί. Ο ίδιος προδότης από τα Αργύρια, κομματικός υπεύθυνος του χωριού έχει προδώσει και αυτών τις θέσεις στο στρατό με αντάλλαγμα το κεφάλι του. Γνωρίζει πως το τμήμα των ανταρτών (6 όλοι κι όλοι) δεν είναι σε θέση να αμυνθεί. Ο ταγματάρχης Φλώρος μαζί με τον περιβόητο Αλεξόπουλο, γνωστούς για τις "κανιβαλικές" μεθόδους τους, θα κυκλώσουν τους αντάρτες με πολυάριθμα και καλά οπλισμένα τμήματα στρατού, χωροφυλάκων και ΜΑΥδων. Ακολουθεί μικρή αψιμαχία. Οι αντάρτες είναι αδύνατο να ξεφύγουν. Οι περισσότεροι σκοτώνονται από πυρά των κυβερνητικών. Νεκροί πέφτουν οι: Δρόσος Κεφαλάς, Θανάσης Καλαμπόκας, Νίκος Γεράνης, Κώστας Κόκλας, και Κώστας Κραβαρίτης. Μόνος ένας από την ομάδα καταφέρνει να διαφύγει προσωρινά, ο Γιάννης Ζερμπίνος, τραυματισμένος σοβαρά στο πόδι, που τελικά λίγο αργότερα αυτοκτονεί προκειμένου να μην πιαστεί ζωντανός από τους κυνηγούς του. Τα κορμιά τους οι αιμοδιψείς Φλώρος και Αλεξόπουλος τα αφήνουν στα θηρία του βουνού, ενώ τα κεφάλια τους τα κόβουν και τα κατεβάζουν με ζουρνάδες στο παζάρι της Σπερχειάδας για να τα ...εκθέσουν. 

Αυτοί ήταν και οι τελευταίοι αντάρτες του ΔΣΕ στα βουνά της Ρούμελης.

Πηγές:

Ριζοσπάστης.

Κόκκινος Φάκελος.