Ένα δίκιο το έχει ο Πάνος Σκουρλέτης, ανεξαρτήτως αν το χρησιμοποιεί ως επιθετική κίνηση στην σκακιέρα του εσωκομματικού πολεμικού τοπίου που διαμόρφωσαν οι εκλογές.
«Δεν θέλουμε followers, θέλουμε μέλη τα οποία θα έχουν μια ουσιαστική σχέση με την πολιτική, να αναδιαμορφώνουν τα πράγματα» δήλωσε ο Γραμματέας του κόμματος, τασσόμενος υπέρ των ανοιχτών, δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών διαλόγου που έχει εμπεδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, και τον οποίο επί προσθέτως χαρακτήρισε «μαγαζί - γωνία».
Το τελευταίο δεν είναι και πολύ σίγουρο. Θα εξαρτηθεί από την δυνατότητα ανάκαμψης του ΚΙΝΑΛ (δύσκολο αυτό), αλλά κυρίως από την απομείωση που θα υποστεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βγουν στη δημοσιότητα τα πεπραγμένα του στην αισχρή συνωμοσία της Novartis, στην χρεοκοπία της ΔΕΗ, και σε άλλες κυβερνητικές αβελτηρίες και ανικανότητες.
Έτσι κι αλλιώς το υψηλό ποσοστό που κατέκτησε, δεν οφείλεται σε συνειδητούς ψηφοφόρους, αλλά εν πολλοίς στην Περονικής χροιάς λαϊκιστική επιδοματική πολιτική του (πολλοί που πήγαν στην επαρχία το Καλοκαίρι έμαθαν για συντοπίτες τους οι οποίοι έβγαζαν πάνω από 30-40 χιλιάδες τον χρόνο, δήλωναν 5-6 χιλιάδες, ελάμβαναν επιδόματα και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να μην τους τα κόψει ο Μητσοτάκης!).
Έτσι κι αλλιώς το υψηλό ποσοστό που κατέκτησε, δεν οφείλεται σε συνειδητούς ψηφοφόρους, αλλά εν πολλοίς στην Περονικής χροιάς λαϊκιστική επιδοματική πολιτική του (πολλοί που πήγαν στην επαρχία το Καλοκαίρι έμαθαν για συντοπίτες τους οι οποίοι έβγαζαν πάνω από 30-40 χιλιάδες τον χρόνο, δήλωναν 5-6 χιλιάδες, ελάμβαναν επιδόματα και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να μην τους τα κόψει ο Μητσοτάκης!).
Το δίκιο που αναγνωρίζουμε στον Σκουρλέτη είναι ότι
προσπαθεί μετ’ άλλων (Βούτσης, Φίλης, «53+») να μην υιοθετήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ την απολίτικη διαδικασία ανάδειξης αρχηγού από τον λαό, μια φάμπρικα που ξεκίνησε ο ΓΑΠ και την οποία ενσωμάτωσε η ΝΔ. Αποδείχτηκε άλλωστε εκ των πραγμάτων η αποτυχία της καθώς το ένα εκατομμύριο που ψήφισαν τον ΓΑΠ στην αστεία διαδικασία που ονομάστηκε… γιορτή της δημοκρατίας, ήταν όντως followers και όχι συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι. Γι’ αυτό και στην πρώτη στραβή (πρώτο μνημόνιο) λάκισαν και περίμεναν ελπιδοφόρα να ανθίσουν τα λεφτόδεντρα στο εύφορο χωράφι του προγράμματος Θεσσαλονίκης.
Μια τέτοια διαδικασία, ο αρχηγός να βγαίνει από τον λαό και όχι από ένα σώμα εκλεγμένων συνέδρων (με συγκεκριμένη πολιτική άποψη και γνώση υποχρεώσεων, δικαιωμάτων και απαιτήσεων των στρατευμένων μελών και στελεχών), καθιστά τον αρχηγό ανεξέλεγκτο. Τύποις απολογείται στους εκλογείς του (δηλαδή σε κανέναν), και όχι στα κομματικά όργανα που έχουν την… κακή συνήθεια να καταλογίζουν και να ζητούν ευθύνες.
Αυτό επιδιώκει ο Αλέξης και αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι παραδοσιακοί κομματικοί, όσοι δεν αποτελούν τους εσωκομματικούς αξιωματούχους του.
Δεν είναι τυχαίο που ο Νίκος Βούτσης σε δική του συνέντευξη ζήτησε «να πάψουμε να φτωχαίνουμε αυτή την πλούσια και δημιουργική συζήτηση που αφορά προφανώς και στο μέλλον μιας μαζικής, ανοιχτής και ισχυρής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ και της σύγχρονης προοδευτικής παράταξης, με ρηχές αναλύσεις περί δανεικών ψήφων».
Δεν το αναφέρουμε ως αυτόνομη άποψη (θα είχε μόνο φιλολογική σημασία), αλλά ως απάντηση στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος λίγες ημέρες προ των εκλογών είχε δηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει δανεικούς ψηφοφόρους που τον οδήγησαν στην εξουσία το 2015. «Δεν είναι Συριζαίοι το 36% του Ελληνικού λαού», είχε παραδεχθεί.
Σωστή ως διαπίστωση, αλλά γοητεύεται να μετατρέψει το ποσοστό αυτό ως μοχλό προσωπικής του επιβολής και αδιατάρακτης επαναβεβαίωσης της εξουσίας του. Δεν είναι Συριζαίοι όλοι αυτοί αλλά είναι ψηφοφόροι μας, ας απευθυνθούμε λοιπόν σε αυτούς να εκλέξουν αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ! Γι’ αυτόν τον σκοπό έχει δίπλα του και τους Πασοκογενείς, Μαριλίζα Ραγκούση κι άλλους, θεωρώντας ότι θα αποκτήσει σταθερή πρόσβαση στο πρώην πασοκικό ακροατήριο που ψήφισε μεν, αλλά δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Οι νέοι συνομιλητές του Αλέξη, όπως ο Ραγκούσης και οι υπόλοιποι Πασοκογενείς που προσέτρεξαν με αντάλλαγμα οφίτσια της τελευταίας στιγμής, έλκουν τη δυσαρέσκεια κομματικού μηχανισμού. Το ίδιο και τα νέα πρόσωπα που ανέδειξε ο Αλέξης με… κοοπτάτσια, όπως η πρώην εκπρόσωπος τύπου Έφη Αχτσιόγλου και ο νυν Αλέξης Χαρίτσης.
Παράλληλα στο στόχαστρο των εσωκομματικών αντιπάλων του Αλέξη βρίσκονται και δύο πρόσωπα τα οποία βρέθηκαν κοντά του για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς τρόπους. Πρόκειται για τον Νίκο Παππά και όσα ενδεχομένως υποκρύπτει η υπόθεση του «λαϊκού παιδιού» Μανώλη Πετσίτη, και τον Παύλο Πολάκη, στον οποίο καταλογίζουν ότι η συμπεριφορά του δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά!
Παράλληλα στο στόχαστρο των εσωκομματικών αντιπάλων του Αλέξη βρίσκονται και δύο πρόσωπα τα οποία βρέθηκαν κοντά του για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς τρόπους. Πρόκειται για τον Νίκο Παππά και όσα ενδεχομένως υποκρύπτει η υπόθεση του «λαϊκού παιδιού» Μανώλη Πετσίτη, και τον Παύλο Πολάκη, στον οποίο καταλογίζουν ότι η συμπεριφορά του δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά!
Το Καλοκαίρι τελειώνει και το Φθινόπωρο θα είναι δύσκολο για τον κ. Τσίπρα. Τα στρατόπεδα έχουν πάρει θέση μάχης και τα στελέχη δεν θα πέσουν αμαχητί. Άλλωστε πέραν του τι μέλει γενέσθαι, υπάρχει και το τι έγινε. Και ο Αλέξης θα μπει στη βάσανο να απολογηθεί στα κομματικά όργανα για τα πεπραγμένα της κυβερνητικής του θητεία.
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου