ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ

Σημείωση Βήμα Ιτέας: Η φράση δρυός πεσούσης σημαίνει όταν πέσει η βελανιδιά. 

Ξυλεύεται είναι του ρήματος ξυλεύομαι που σημαίνει κόβω ξύλα, προμηθεύομαι ξύλα. 

Ολόκληρη η φράση κατά κυριολεξία σημαίνει: Όταν η βελανιδιά πέσει, όλοι τρέχουν να μαζέψουν ξύλα.

Μεταφορικά η φράση αυτή σημαίνει πως όταν κάποιος ισχυρός χάσει τη δύναμή του, τότε όλοι προσπαθούν να επωφεληθούν, να κερδίσουν κάτι καλό από την εξασθένισή του.

Ο σοφός αρχαίος μας πρόγονος, Μένανδρος (342-282 π.Χ.), είχε πει: «Δρυός Πεσούσης, πάς ανήρ ξυλεύεται…», όπως και ο Θουκυδίδης (443 π.Χ.) έλεγε: «Κοντεύει να μας γίνει συνήθεια, όταν καταρρέουν οι ισχυροί, να λοιδορούνται ή να ελεεινολογούνται από της αήθεις».

Του Σαράντη Μιχαλόπουλου Κατοίκου Ιτέας

Παρακολούθησα χθες Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου την εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ για τα 46 χρόνια από την ίδρυσή του. Και τα δύο κύρια συναισθήματα που με κατέλαβαν ήταν, αφενός το πώς το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου για περίπου 20 χρόνια, έφθασε να αγωνίζεται να επιβιώσει, καταγράφοντας σταθερά μονοψήφιο ποσοστό, και αφετέρου πόσο εύκολα ξεχνιούνται μερικά σημαντικά για τον τόπο πράγματα που έγιναν επί διακυβέρνησής τους, ενώ δεν ξεχνιούνται και κυριαρχούν στην σκέψη των πολλών τα αρνητικά που επίσης έγιναν επί της εποχής του.

Δυστυχώς, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής κυριαρχεί η προσέγγιση «όταν κάνω κάτι καλό, κανείς δεν το θυμάται, όταν κάνω κάτι κακό, κανείς δεν το ξεχνά»,

 

Έτσι σήμερα, οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να θυμίσουν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που πράγματι έκανε το ΠΑΣΟΚ (ΕΣΥ, Εργασιακά Δικαιώματα, Εθνική Συμφιλίωση, ΑΣΕΠ, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Αποκέντρωση, Διαφάνεια, κλπ.), αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά που τους καταμαρτυρούν πολιτικά κόμματα αλλά και απλοί πολίτες, με κυριότερο τα τελευταία μνημόνια και την «χρεωκοπία» της χώρας.

Εγώ δεν θα σταθώ στα όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ και τα οποία θεωρούνται σήμερα «δεδομένα» ακόμη και από εκείνους που δεν τα πίστευαν και σε μεγάλο βαθμό δεν τα πιστεύουν και σήμερα. Θα σταθώ σε κάποια, σημαντικά κατά τη γνώμη μου, λάθη που έκανε το ΠΑΣΟΚ, ώστε να είναι το μόνο κόμμα που πλήρωσε και πληρώνει, όσο κανένας άλλος, την μεγάλη οπισθοδρόμηση της οικονομίας και κατ’ επέκταση του ελληνικού λαού, την τελευταία δεκαετία.

Πρώτο μεγάλο λάθος θεωρώ τον συμβιβασμό του ΠΑΣΟΚ στο να μη προχωρήσει σε μία γενναία μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού στις αρχές του 2000 (κυβέρνηση Σημίτη). Και δεν ήταν μόνο λάθος. Ήταν απόλυτη ασυνέπεια στη βασική φιλοσοφία του ΠΑΣΟΚ για «κοινωνική δικαιοσύνη». Η συντήρηση ενός απόλυτα θνησιγενούς συστήματος με εξωτερικό δανεισμό και όχι από πλεονάσματα της οικονομίας, δηλαδή με υποθήκευση του μέλλοντος των επερχόμενων γενεών, σε καμία περίπτωση δεν συνιστά κοινωνική δικαιοσύνη.

Το δεύτερο μεγάλο λάθος ήταν η «εκβίαση» εκλογών το 2009 με απειλή μη ψήφισης Προέδρου της Δημοκρατίας (που, ας σημειωθεί, ήταν δικός τους άνθρωπος), με το επιχείρημα ότι υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ της λαϊκής βούλησης και της τότε κυβέρνησης. Η «εκμετάλλευση» της σχετικής πρόβλεψης του Συντάγματος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έγινε στη συνέχεια από τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο ηθική και ουσία δημοκρατική δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Το τρίτο μεγάλο λάθος ήταν ο χειρισμός του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος που διαπιστώθηκε ότι υπάρχει μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε το ΠΑΣΟΚ για να διαχειριστεί ένα εκ των πραγμάτων μη διαχειρίσιμο έλλειμμα  πάνω από το -15%. Ούτε το εξουσιοδότησε να κάνει «ό, τι μπορούσε για να αποφύγει την χρεωκοπία». Σε εκείνη τη φάση (και όχι αργότερα), το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να ζητούσε νέα εντολή ή να καλούσε ανοιχτά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συμμετάσχουν στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Και ας έπαιρναν εκείνες την ευθύνη να αρνηθούν τη συμμετοχή.

Ένα τέταρτο μεγάλο λάθος ήταν, πάντα κατά τη γνώμη μου, η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. το 2012 και μάλιστα, όχι σαν αρχή, αλλά σαν τρόπος που υλοποιήθηκε με το «3,2,1» στην κατανομή των θέσεων σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης. Δεν είναι δυνατόν ένα δημοκρατικό κόμμα να ικανοποιείται από το ότι θα έβαζε δικούς του ανθρώπους σε επίπεδο κυβέρνησης ή διοίκησης οργανισμών και να δέχεται στη συνέχεια απόλυτα αντιδημοκρατικές ενέργειες από τον κ. Σαμαρά, όπως το κλείσιμο της ΕΡΤ ή την επιστράτευση των εργαζομένων στις συγκοινωνίες.

Αυτά και πολλά άλλα μικρότερα λάθη έκαναν τελικά το ΠΑΣΟΚ από πρωταγωνιστή ουραγό. Και βέβαια, οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν ήταν ανόητοι να μην εκμεταλλευτούν αυτά τα λάθη. Έτσι, φθάσαμε στο αποτέλεσμα ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) που δεν έπειθε μέχρι κάποια στιγμή την ελληνική κοινωνία, να ενσωματώσει την φυσιολογική αντίδραση των Ελλήνων πολιτών για την καταστροφή που ακολούθησε, να δώσει συγχωροχάρτι στον κύριο υπεύθυνο της οικονομικής κατάρρευσης την πενταετία 2005-2009 και να εμφανιστεί ως η νέα απάντηση στη λιτότητα και τον νέο-φιλελευθερισμό.

Οποία ειρωνεία ! Το κόμμα αυτό, όχι μόνο εφάρμοσε τις ίδιες πολιτικές που στο παρελθόν καταδίκαζε, αλλά κυρίως έφερε εκ νέου τη Ν.Δ. στην εξουσία, «άσπιλη και αμόλυντη», να επικαλείται τα λάθη και τις παραλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ, για να εφαρμόσει και πάλι τις νέο-φιλελεύθερες συνταγές, σαν τις μόνες λύσεις που μπορούν να εξασφαλίσουν ευημερία σε όλους τους Έλληνες.

Όμως, εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και ένα ακόμη τεράστιο λάθος του ΠΑΣΟΚ, αυτό διαχρονικό και όχι κάποιας συγκεκριμένης περιόδου. Είναι το λάθος που δεν έκανε καμία προσπάθεια να μετατρέψει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και τους δημόσιους οργανισμούς σε πραγματικούς υπηρέτες του ελληνικού λαού. Δεν προσπάθησε καθόλου να κάνει πράξη ότι όλα πρέπει να κινούνται με επίκεντρο τον πολίτη και την καλύτερη εξυπηρέτησή του. Και βέβαια, το πρώτο που θα έπρεπε να γίνει είναι να εξασφαλιστεί η οικονομικότερη δυνατή λειτουργία, ώστε ο πολίτης να μην πληρώνει για ένα κόστος που θα μπορούσε να είναι πολύ μικρότερο, όπως, για παράδειγμα, το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας, που σήμερα οι ιδιώτες πάροχοι το προσφέρουν 30% χαμηλότερο από την δημόσια επιχείρηση, τη ΔΕΗ.

Έχοντας θητεύσει σε θέσεις ευθύνης του Δημόσιου Τομέα, έχω προσωπική εικόνα για το τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω αλλά και για το πόσο εύκολα θα μπορούσε να είχε γίνει αυτή η μείωση κόστους, που, ας σημειωθεί, δεν έγινε ούτε και επί ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρώ λοιπόν προοδευτικούς και δημοκράτες όσους υποτάσσονται ή σκόπιμα ευνοούν συντεχνίες σε βάρος του απλού πολίτη.

Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στους ανθρώπους που συνέρρευσαν κατά χιλιάδες στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, κυρίως όταν διαφάνηκε η προοπτική εξουσίας, αλλά και παρέμειναν εκεί όσο αυτή η εξουσία τους βόλευε, και «είδαν το φως το αληθινό», όταν φάνηκε στον ορίζοντα μία άλλη προοπτική εξουσίας.

Βλέπω σήμερα παλιούς «συντρόφους» του ΠΑΣΟΚ να απορρίπτουν το «κακό» ΠΑΣΟΚ με τις «διαπλοκές και τα μνημόνια» και να νοιώθουν σήμερα άνετα σε άλλους πολιτικούς χώρους με επίσης μνημόνια και, αν όχι διαπλοκές, τουλάχιστον πρακτικές που δεν χαρακτηρίζονται από το παραμικρό δημοκρατικό ήθος. Και που, ακόμη χειρότερο, δεν νοιάζονται να δουν τα λάθη του παρελθόντος και να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτά, όχι απλά σαν κριτική, αλλά σαν προτάσεις για μία μελλοντική διακυβέρνηση.

Και εδώ, θέλω να πάρω θέση για το σημερινό ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Η χθεσινή πρόταση, με την ευκαιρία των «γενεθλίων», για το Νέο ΕΣΥ, δείχνει ότι οι παλιές καταβολές, αυτές που πραγματικά άλλαξαν την Ελλάδα (και ας μη αρέσει αυτό σε πολλούς), εξακολουθούν να υπάρχουν. Το ζήτημα είναι πόσο αυτές οι προτάσεις θα ακουστούν. Διότι, ας μη γελιόμαστε, το παλιό πατριωτικό, λαϊκό, δημοκρατικό ΠΑΣΟΚ έπεσε σαν το δένδρο που λέει ο τίτλος του άρθρου. Και η εξέλιξη δεν μπορούσε να είναι άλλη από αυτή που καταγράφει η λαϊκή θυμοσοφία : «Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται».