ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ

Σαράντης Μιχαλόπουλος Κάτοικος Ιτέας

Παίρνω αφορμή από ένα περιστατικό που αναφέρθηκε πρόσφατα σε ιστοσελίδα της περιοχής. Σύμφωνα με την σχετική ανάρτηση, κάποια κυρία μπήκε στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας χωρίς μάσκα και, όταν της συνέστησαν, είτε να φορέσει μάσκα και να παραμείνει στον ναό, είτε να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία  καθήμενη σε εξωτερικό χώρο, εκείνη σήκωσε επανάσταση, δηλώνοντας ότι κανείς δεν μπορεί να την υποχρεώσει να φορέσει μάσκα. Μάλιστα, φέρεται να είπε ακόμη ότι εκείνη είναι «πολιτικό πρόσωπο» και συντάσσεται με τη θέση του κόμματος στο οποίο ανήκει.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει το θέμα πολιτικών κομμάτων και των θέσεων που έχουν για το συγκεκριμένο θέμα. Εμένα με απασχολεί η στάση ατόμων που ερμηνεύουν τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες με πλήρη αδιαφορία για τα αντίστοιχα δικαιώματα άλλων ανθρώπων.

Όταν τα άτομα συγκροτούν κοινωνίες,

πρωτίστως συνομολογούν τους κανόνες κοινής διαβίωσης. Και οι κανόνες αυτοί, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης όπου τα πολιτεύματα ονομάζονται «δημοκρατίες», ορίζουν ότι το «δημόσιο συμφέρον» δικαιολογεί τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.

Έτσι, όταν η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας απαιτεί κάποια μέτρα που στερούν τις συνήθεις ελευθερίες των πολιτών, δεν δικαιολογείται κανείς πολίτης να «επαναστατεί» κατά των μέτρων αυτών και να μη τα εφαρμόζει, απλώς και μόνος επειδή εκείνος κρίνει ότι τα μέτρα αυτά είναι λανθασμένα ή αναποτελεσματικά.

Οι οργανωμένες κοινωνίες κυβερνώνται από ανθρώπους που εξέλεξαν δημοκρατικά οι πολίτες και η άρση της εμπιστοσύνης προς τους κυβερνώντες υπακούσει σε κανόνες και διαδικασίες που προβλέπονται από το σύνολο του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου.

Αν κάποιος ή κάποιοι θεωρούν ότι το παραπάνω νομοθετικό πλαίσιο είναι κακό και άδικο και πρέπει να αλλάξει, όμως οι ίδιοι είναι μειοψηφία και δεν μπορούν να επιβάλουν τις δικές τους απόψεις, τότε αναρωτιέμαι πάνω σε ποιες αρχές εδράζονται οι πρακτικές που υιοθετούν, καθώς, πολύ εύκολα αντίστοιχες πρακτικές μπορούν να εφαρμοστούν και από άλλες πλευρές και έτσι να οδηγηθούμε, όχι σε πάλη των τάξεων, αλλά σε συνθήκες ζούγκλας, όπου υπερισχύει ο νόμος του ισχυρότερου.

Πέρα όμως από την θεωρητική αυτή προσέγγιση των πραγμάτων, υπάρχει και η πρακτική πλευρά. Πανδημία υπάρχει και δεν είναι κατασκεύασμα κάποιων ολίγων που θέλουν να χειραγωγήσουν την κοινωνία. Οι επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης εξάπλωσής της είναι χειροπιαστές και θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του καθενός μας. Τα μέτρα περιορισμού πολλών δραστηριοτήτων έχουν υιοθετηθεί σχεδόν από το σύνολο του πλανήτη. Και τα μέτρα αυτά έχουν πλήξει εξίσου σοβαρά ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτε και όμως βλέπουν να στερούνται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους τη δυνατότητα εργασίας και άρα στερούνται των αναγκαίων πόρων για την επιβίωσή τους.

Οι αρνητές των μέτρων, αρνούνται ταυτόχρονα και τις υποδείξεις της επιστήμης, ως προς την πρόληψη της διάδοσης του ιού. Αρνούνται τις αποστάσεις, αρνούνται τα εμβόλια, αρνούνται τα πάντα. Και την ίδια στιγμή, δεν προτείνουν τίποτε για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Απλώς αρνούνται, επικαλούμενοι ωραίες έννοιες όπως οι ατομικές ελευθερίες ή η θρησκευτική πίστη, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι καταπατούν βάναυσα τις ίδιες τις αρχές που επικαλούνται. Διότι, αποκλείεται να είναι χριστιανική πίστη το να προκαλείς βλάβη στον συνάνθρωπό σου, όπως αποκλείεται να είναι δημοκρατική συνείδηση το να μην λογαριάζεις τον συμπολίτη σου, όχι μόνο αυτόν που κινδυνεύει να αρρωστήσει αλλά και εκείνον που χάνει τη δουλειά του και δεν μπορεί να ζήσει.

Αναρωτιέμαι τι είδους «ιδεολογία» είναι αυτή που δεν λογαριάζει τους απλούς πολίτες, αλλά στην ουσία δείχνει να θέλει να τους «τιμωρήσει», επειδή επέλεξαν αυτούς που σήμερα τους κυβερνούν και όχι κάποιους άλλους, που έχουν τις λύσεις για όλα τα προβλήματα. Που θα έφτιαχναν 10.000 κλίνες ΜΕΘ και θα τις στελέχωναν με 50.000 γιατρούς και νοσηλευτές, για να μη παίρνουμε περιοριστικά μέτρα, φοβούμενοι την κατάρρευση του Συστήματος Υγείας.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν είναι «πολιτικό». Δεν είναι θέμα τους ποιος κυβερνά και ποιος αντιπολιτεύεται. Είναι βαθύτατα κοινωνικό, διότι όλοι οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι είναι ευθεία αντανάκλαση της κοινωνίας, είναι ευθεία αντανάκλαση ημών των ιδίων. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που πιστεύουμε όσα παραπάνω σχολίασα. Είμαστε εμείς που αδιαφορούμε για τον δίπλα μας. Είμαστε εμείς που κάνουμε τους μεγάλους σταυρούς στην εκκλησία για την σωτηρία της ψυχής μας αλλά είμαστε γεμάτοι μίσος και καθόλου αγάπη για όσους έχουν διαφορετική άποψη από εμάς.

Μία κυρία σχολίασε το περιστατικό που προανέφερα γράφοντας : «Η Εκκλησία είναι Οίκος του Κυρίου μας, όχι του κάθε ιερέα. Τραγικό λάθος των εκπροσώπων της Εκκλησίας που ακολουθούν πιστά.. τον σφαγέα της!!!». Υποκλίνομαι στην Χριστιανοσύνη της. Όπως υποκλίνομαι και στον άλλο σχολιαστή που έγραψε : «Σωστά έπραξε η γυνή, σύμφωνα με την απόφαση του ΣΤΕ 2163 την 21/01/2021. Ουδείς μπορεί να απομονωθεί και δεν είναι αναγκασμένος σε ιατρική πράξη.  Υπάρχει δε δικασμένη απόφαση από το δικαστήριο στην Πάτρα για οδηγό που δεν έκανε το τεστ και δεν έφερε μάσκα. Αθωωτική απόφαση».

Ειδικά σε αυτόν τον τελευταίο, υποκλίνομαι διότι στην ουσία δέχεται ότι η Πολιτεία έχει κανόνες και εργαλεία για να προστατεύσει τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών. Και είναι ακριβώς αυτά τα εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιεί ο καθένας αλλά και ομάδες πολιτών και όχι να καταφεύγουν σε «επαναστατικές πράξεις» και απείθεια. Και μάλιστα με τρόπο προσβλητικό για την αξιοπρέπεια των άλλων, που δέχονται τις αποφάσεις της Πολιτείας και πειθαρχούν σε αυτές.