ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ” ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ Ο “ΜΠΟΥΓΑΔΟΠΟΙΟΣ” ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Φανερό και αναμενόμενο είναι ότι όσο πλησιάζουμε προς τις βουλευτικές εκλογές, το κυβερνητικό κόμμα θα ενεργοποιήσει κάθε πρόσωπο και μηχανισμό που διαθέτει στην προσπάθεια χειραγώγησης της λεγόμενης κοινής γνώμης.

Ειδικά τώρα, που μετά το ομαδικό κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών, το πολιτικό σκηνικό είναι τόσο ρευστό -γράφτηκε ότι το Μέγαρο Μαξίμου έχει την κατοχή του μυστική δημοσκόπηση που δείχνει ότι το 25% του εκλογικού σώματος είναι αναποφάσιστο ως προς την πρόθεση ψήφου- που εκτός από τους “αναμενόμενους” δημοσιοκάφρους και ρετάλια της πολιτικής ζωής, η Ν.Δ., θα χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο -χωρίς να αποκλείουμε και την προβοκάτσια– για να δημιουργήσει το προεκλογικό κλίμα που την εξυπηρετεί.

Εμείς το έχουμε ξεκαθαρίσει. Οι εκλογές από ταξική άποψη δεν έχουν καμιά σημασία. O ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός είτε θα γίνει ένοπλα, είπε δεν θα πραγματοποιηθεί.

Σε καμιά πολιτισμένη καπιταλιστική χώρα δεν υπάρχει «δημοκρατία γενικά», αλλά υπάρχει μόνο η αστική δημοκρατία, που στην πραγματικότητα κυριαρχούν η τρομοκρατία και η δικτατορία της αστικής τάξης, κι´ αυτό εκδηλώνεται ανοιχτά κάθε φορά που οι εκμεταλλευτές αρχίζουν να νομίζουν ότι η εξουσία του κεφαλαίου κλονίζεται. Το βλέπουμε αυτές τις μέρες στην Γαλλία.

Και μια αναφερθήκαμε στην Γαλλία να θυμίσουμε,

τι έγραφε ένας από τους σημαντικότερους κομμουνιστές διανοούμενους των τελευταίων δεκαετιών, ο Γάλλος Ζωρζ Λαμπικά: 

Κατά βάθος οι δημοκρατίες μας είναι δικτατορίες, οι οποίες προκειμένου να μην αποκαλυφθούν, εκθέτουν στις βιτρίνες τους πολιτικονομικές κατακτήσεις που τους ανήκουν μόνο και μόνο γιατί αποσπάστηκαν από αυτές εξ αιτίας της πίεσης που άσκησαν οι αγώνες των εργαζόμενων. 
Οι δημοκρατίες μας είναι ταξικές δικτατορίες οι οποίες σέβονται τις αξίες και τα δικαιώματα που λιβανίζουν μόνο σε συνάρτηση με τις σπάνιες συγκυρίες στις οποίες δεν λειτουργούν σε βάρος τους. 
Για τα υπόλοιπα, τα τρέχοντα, τα καθημερινά, βασιλεύει η επιβολή της δύναμης, το τρίπτυχο ελευθερία – ισότητα – αδελφότητα μιας ένωσης κακοποιών.

Και εδώ μπαίνει το παραμύθι της “ελεύθερης βούλησης”, όπως αυτή θεωρείτε ότι εκφράζεται στις εκλογές. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Η καθολική ψηφοφορία είναι ένας δείχτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Δε μπορεί να δώσει και δε θα δώσει ποτέ τίποτα παραπάνω. Τόσο απλά. ‘Η διαφορετικά όπως έλεγε ο Αμερικάνος ποιητής και συγγραφέας Χένρι Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ αστικής δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας».

Και για όσους/ες είναι βυθισμένοι στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, θα τους συνιστούσαμε να διαβάσουν το βιβλίο του Γιώργου Ρούση: “Ο μύθος της ελεύθερης βούλησης της πλειοψηφίας”. Ανεξάρτητα αν διαφωνούμε από τις πολιτικές επιλογές αυτού του πανεπιστημιακού, το συγκεκριμένο πόνημα του είναι διαμάντι. Διαβάζοντας το, και ο πιο άσχετος μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει  η δυνατότητα ύπαρξης μιας πραγματικά ελεύθερης λαϊκής βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου, στα πλαίσια της κυριαρχίας του κεφαλαίου, και της αστικής ιδεολογίας.  Η καπιταλιστική κοινωνία αφήνει τον άνθρωπο να εκφράζεται ελεύθερα, αφού προηγουμένως του έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να σκέφτεται ελεύθερα.

Για τα αστικά κόμματα εξουσίας όμως οι εκλογές έχουν τεράστια σημασία. Και ο λόγος αυτονόητος. Η λαϊκή νομιμοποίηση -το ότι είναι ψευδεπίγραφη δεν έχει καμιά σημασία- για να αναλάβουν ή να εξακολουθήσουν να παραμένουν στην κυβερνητική εξουσία, είναι ο πρώτος τους στόχος. Η αστική κλίκα που διαχειρίζεται το κράτος, σαν συλλογικό καπιταλιστή, είναι πρώτο τραπέζι πίστα στις ρεμούλες, στις μίζες, και στις κάθε είδους αρπαχτές.

Να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά κάποια πράγματα που για μας είναι ξεκάθαρα . Οι εκλογές δεν μπορούν ν’ αλλάξουν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι εκλογές αφορούν τους συσχετισμούς στη ηγετική  πυραμίδα των εξουσιαστών και όχι τους συσχετισμούς ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση. Αυτό που τρέμουν οι αστοί και οι κολαούζοι τους είναι το ενδεχόμενο να δυναμώσει ο αγώνας τάξης προς τάξη. Να αμφισβητηθεί δυναμικά η κυριαρχία της κυρίαρχης τάξης στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στις διαδηλώσεις στις πλατείες.
Κι αυτό είναι χρέος της τάξης μας. Να απεμπλακεί από τα βαρίδια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Να ψάξει να βρει τρόπους οργάνωσης και μορφές πάλης πέρα και έξω απ’ τις συμβιβασμένες αντιλήψεις που έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα.

Ξεκίνησα να γράψω ένα σχολιασμό για την συνέντευξη Μητσοτάκη στον Σ. Θεοδωράκη και το πληκτρολόγιο μου ξεστράτισε σε άλλους ατραπούς.

Τέσπα. Απ’ την συνέντευξη του Μητσοτάκη στον Ποταμίσιο ας κρατήσουμε μόνο την φράση του πρωθυπουργού ότι: “Δεν πρέπει να προκαλούμε την νοημοσύνη των πολιτών”. Και έκανε ακριβώς αυτό σε όλη την διάρκεια του κακοστημένου διαλόγου. “Θα φροντίσω να πάρουμε έναν μεγάλο προβολέα και να ρίξουμε άπλετο φως, ακριβώς στο τι έγινε”, μας είπε για το έγκλημα των Τεμπών, Και λίγο ακόμα θα μας έλεγε: ¨Οπως ακριβώς έγινε και με τις υποκλοπές. Ρωτήστε τον Ντογιάκο”.