Η ΕΚΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΕΡΗΔΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΙΣΩ

Για το τι έγινε τότε αξίζει να θυμηθούμε τον ρόλο του καθενός και το πώς συνετελέσθη η εκτροφή του αντιμνημονιακού τέρατος, με εκκίνηση φυσικά την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011, μια μόλις εβδομάδα περίπου από τα γεγονότα των παρελάσεων.

 

Ο Βενιζέλος ανέτρεψε τον Παπανδρέου, σε συμπαιγνία με Μπαρόζο-Σαμαρά, για να μην διεξαχθεί το δημοψήφισμα που είχε αποφασίσει ο Παπανδρέου και είχε υποστηρίξει ο Βενιζέλος στην περίφημη συνεδρίασης της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ της 31ης Οκτωβρίου 2011. Λίγες ημέρες αργότερα βέβαια, υποκαθιστούσε τον νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό, με την περίφημη επίσης ανακοίνωση ότι "θέση της Ελλάδος στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη" που γράφτηκε από το αεροπλάνο της επιστροφής από τις Κάννες.

Το να επαναλάβουμε το χρονικό της ανατροπής δεν έχει τώρα αξία,

μιας και απ' αυτό εδώ το blog το χουμε γράψει δεκάδες φορές, ενώ κατά την προεκλογική περίοδο και ο ίδιος ο Παπανδρέου μίλησε πλέον ξεκάθαρα για το τι έγινε τότε. Αξίζει όμως να δούμε τις συνέπειες που είχε αυτή η ανατροπή Βενιζέλου όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της πρωτοβουλίας του δημοψηφίσματος, το οποίο εφόσον είχε διεξαχθεί, η μοίρα της χώρας θα ήταν εντελώς διαφορετική τώρα.

Ο Βενιζέλος ήταν συνεργός του αντιμνημονιακού Σαμαρά, δικαιώνοντας την "κωλοτούμπα" του με την ανατροπή Παπανδρέου. Ακόμα κι αν είχε γίνει δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας ή όχι στο ευρώ, η κωλοτούμπα του Σαμαρά θα είχε απενεργοποιηθεί εν τη γεννέσει της. Αναγκαστικά ο Σαμαράς θα χρειαζόταν να συνταχθεί με την πλευρά του "ΝΑΙ", είτε για τη δανειακή σύμβαση, είτε ακόμα και για το ευρώ. Αυτός ο αφοπολισμός του Σαμαρά δεν θα οδηγούσε και στην αποσυγκόλληση του Καμμένου, αλλά ακόμα κι αν οδηγούσε, θα μοιραζόταν το περιθώριο με τις δυνάμεις της χρεοκοπίας, ή της δραχμής, αποτρέποντας μια για πάντα το ενδεχόμενο ο Καμμένος να εμφανιστεί με κόμμα που θα λάμβανε 10,7% στις εκλογές του Μαϊου του 2012, ή θα συγκυβερνούσε σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα είχε δηλητηριάσει την πολιτική σκηνή του τόπου επί 3 χρόνια.

Εκτός από τον Καμμένο, θα αφοπλιζόταν ιδεολογικά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα χρειαζόταν να διαλέξει μεταξύ της Ευρώπης και της Ανατολής, με τον Τσίπρα του 4,5% να λαμβάνει θέση επί ενός διλήμματος για την ευρωπαϊκή ή όχι προοπτική του κόμματός του. Μια υπερψήφιση του "ΝΑΙ" από τον ΣΥΡΙΖΑ θα τον είχε αποσυνδέσει οριστικά από το αντιμνημονιακό άρμα, μετατρεπόμενος σ' ένα κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αν τασσόνταν εναντίον της δανειακής σύμβασης ή του ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μοιραζόταν, όπως είπαμε παραπάνω, το περιθώριο με τον Καμμένο, ένα περιθώριο που δεν θα ξεπερνούσε το 20%, αποθαρρύνοντας μια για πάντα τον "τρίτο" ψευδή δρόμο με παραμονή της χώρας στο ευρώ χωρίς τη τήρηση μνημονίου για τη δανειοδότηση της χώρας.

Αντ' αυτού ο Βενιζέλος τι έκανε; Εξυπηρέτησε τον Σαμαρά που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός, με αποτέλεσμα τη δημιουργία των αμφίπλερων άκρων της δεξιάς και της αριστεράς του αντι-μνημονίου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα έβγαινε τρομερά ενισχυμένη από το δημοψήφισμα, υλοποιώντας την εντολή του λαού για παραμονή στο ευρώ και ο λαός θα είχε συνειδητοποιήσει το βάρος της ιστορικής του ευθύνης. Ο Παπανδρέου δεν ήθελε να νομιμοποιήσει σώνει και ντε την κυβέρνησή του, αλλά να εμπλέξει τον λαό στη διαχείριση της συλλογικής του μοίρας και μέσα από εξαντλητικό διάλογο να τον κάνει κυρίαρχα συμμέτοχο και εντολέα της μιας και μόνης εθνικής στρατηγικής, που ήταν η παραμονή της χώρας στον σκληρό πυρήνα του ευρώ και του ευρωπαϊκού εγχειρήματος εν γένει.

Αλλά τι επέλεξε ο Βενιζέλος; Να ανατρέψει τον Παπανδρέου και να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τέτοιες μέρες πριν από 3 χρόνια, ανοίγοντας τους ασκούς του αιόλου από δω και ύστερα, νομιμοποιώντας τους τυχοδιωκτικούς χειρισμούς του Σαμαρά, που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Γιατί και ο Βενιζέλος δεν ψέλλισε την παραμικρή ιδέα για παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου, μολονότι ήταν γνωστό ότι δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί πολιτικά με το deadline που είχε βάλει ο Σαμαράς. Και εξαιτίας αυτού, οι δίδυμες κάλπες του 2012 αποτέλεσαν το κουτί της Πανδώρας  για το πολιτικό σύστημα, με τα δαιμόνια που απελευθερώθηκαν τότε να ταλαιπωρούν τη δημοκρατία μας έως σήμερα, με την άλλη οπτική του αντιμνημονιακού μύθου να κυβερνά και τους ναζί της Χ.Α. να τους έχεις τρίτη πολιτική δύναμη.

Μολονότι ο ελληνικός λαός έδωσε μια "σώφρονα" εντολή τον Ιούνιο του 2012 (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ συνιστούσαν το 48% του εκλογικού σώματος), ο Βενιζέλος φρόντισε να διαλύσει το κόμμα του, να λεηλατήσει την παράταξή του και τελικά να υπονομεύσει την τρικομματική κυβέρνηση που θα μπορούσε να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να αναθεωρήσει το Σύνταγμα με τους 179 βουλευτές που είχε και το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να σκίζει τα μνημόνια τον Οκτώβριο του 2014 μαζί με τον Σαμαρά, να επισπεύδει την προεδρική εκλογή για να δραπετεύσει από την εξουσία και εν ολίγοις να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία, μόνο και μόνο για να κάνει τώρα την αντιπολίτευση "σας τα λέγαμε", μπας και τον δικαιώσει κι αυτόν η ιστορία. Σε όλα είπε "ΝΑΙ" στον Σαμαρά και τώρα κάνει τον προπονητή της εξέδρας μαζί με τον Σαμαρά, συνεχίζοντας με πράξεις και παραλείψεις την ασχήμια που ξεκίνησε από τις παρελάσεις του Οκτωβρίου του 2011

Όμως ο Βενιζέλος επιβαρύνεται με πολλά ιστορικά αμαρτήματα, τα οποία θα χει καιρό να σκεφτεί από την επομένη της 7ης Ιουνίου που θα παραδώσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Και ας μην του περνάνε από το μυαλό σκέψεις περί επιστροφής λόγω αριστερής παρένθεσης. Εκβίασε να έχει την "ευκαιρία" του, και όποιος εκβιάζει για να έχει την ευκαιρία του, όταν την χάσει απλά δεν πρόκειται εκείνη να τον αντικρύσει ποτέ ξανά κατάματα..