ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΗΧΟΥΝ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΘΑ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ

Η εικόνα που με γονάτισε...
 Ο πατέρας φιλάει για τελευταία φορά το νεκρό γιο του
...η εικόνα που με έκανε να τρέξω να γράψω τι νιώθω, να κλάψω, να σιχτιρίσω για άλλη μια φορά για το ποιος ΠΟΥΣΤΗΣ ανακάλυψε τα όπλα.
Η εικόνα που με έκανε να θυμώσω και να νιώσω  αυτόν τον πατέρα.
Θεέ μου, δώστου δύναμη να το ξεπεράσει, δώσε να μην ξανασυμβεί αυτό το κακό.

Κάθε φορά που οι δυνατοί της γης τα βάζουν με μιαν αδύναμη χώρα, εγώ με όποιες δυνάμεις διαθέτω θα,

στέκομαι απέναντι τους.

Βιετναμέζα με τους Βιετναμέζους, Γιουγκοσλάβα με τους Γιουγκοσλάβους, Αφγανή με τους Αφγανούς, Παλαιστίνια με τους Παλαιστινίους, Σύρια με τους Σύριους, γιατί μόνον έτσι θα είμαι και Ελληνίδα με τους Έλληνες.
Κάθε φορά που ηχούν τα τύμπανα του πολέμου, όσο μακριά κι αν γίνεται από την χώρα μου, πονώ σαν να σημαδεύουν τα όπλα τους, το δικό μου παιδί, την μάνα, τα αδέλφια μου, εμένα.
Είναι άδικο, για τα συμφέροντα των δυνατών  να χύνεται το αίμα αθώων όποιοι κι αν είναι αυτοί, όπου κι αν κατοικούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, σε όποιο Θεό κι αν πιστεύουν.
Και το άδικο είναι άδικο, όσο κι αν το στολίζουν με περίτεχνα ψέμματα πολιτικοί, ΜΜΕ, πολεμοκάπηλοι.
Ο πόλεμος είναι έγκλημα, το πιο μεγάλο από όλα κι είναι άνανδρο όταν τον ξεκινά ο δυνατός ενάντια στον αδύναμο, για να κουρσέψει με το έτσι θέλω το βιος, την αυτονομία του και πάνω από όλα τη  ζωή του.

της Νίκης Βίκου