Έζησα για να το δω κι αυτό! Οδός Πατησίων, μεσημέρι. Ο
μπόμπιρας με την τσάντα στην πλάτη και τη μπάλα στα χέρια, βγαίνει ιδρωμένος
από το σχολείο. Τον περιμένει ο πατέρας του για να γυρίσουν σπίτι. Ένα
χαμόγελο. Ένα φιλί. Μια αγκαλιά. Και μια ερώτηση – «μαχαιριά». «Θα μου πάρεις
παγωτό σήμερα;»
Αμηχανία και θλίψη. «Το Σάββατο καλύτερα που θα πάμε στο πάρκο
κι έχει εκείνο το ωραίο χωνάκι»…
Δεν φαντάζομαι να είχε ο άνθρωπος χρήματα και να μην του
έπαιρνε ένα παγωτό δύο ευρώ. Προφανώς, δεν του περίσσευαν. Συναντώ καθημερινά
τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Εικόνες της Ελλάδας του 2013. Άνθρωποι ανήμποροι να γευτούν μια απλή χαρά.
Ένα παγωτό. Που κοιμούνται και ξυπνάνε με μόνο έναν στόχο. Να
επιβιώσουν και αύριο.
Η περίφημη αλληγορία του σπηλαίου μιλάει για ανθρώπους
αλυσοδεμένους στη σκοτεινή σπηλιά. Βλέποντας μόνο τις σκιές των αντικειμένων,
οι οποίες προβάλλονται πάνω στα τοιχώματα από ένα φως πίσω τους. Όταν ο
φυλακισμένος καταφέρνει να αποτινάξει τα δεσμά του και να μετακινηθεί από τη
θέση του, μπορεί να στραφεί από την πλευρά που έρχεται το φως, αλλά δεν βλέπει
τίποτα. Ό ήλιος τον τυφλώνει, γιατί έχει ζήσει όλη τη ζωή του στο σκοτάδι.
Σκέφτεται μάλιστα, μήπως πρέπει να ξαναγυρίσει στη φυλακή του. Γιατί φοβάται το
φως που τον τυφλώνει.
Στην Ελλάδα του 2013, οι
πολίτες είναι φυλακισμένοι στο φόβο του αύριο. Με δεσμοφύλακες
τους πολιτικούς της αδιαφορίας. Το εφιαλτικό σενάριο θα είναι να βρεθεί κάποτε
ένας δημοκράτης πολιτικός με μία ομάδα αγνών προοδευτικών πατριωτών που έχουν
εργαστεί μέσα στην κοινωνία, που δεν θα τρομάξει μπροστά στο σύστημα για να
οδηγήσει τη χώρα στο φως.
Και τότε, αν βρεθεί αυτός ο
ηγέτης, οι πολίτες να φοβηθούν το φως γιατί θα έχουν συνηθίσει να ζούνε στο
σκοτάδι. Στην «ασφάλεια» της μιζέριας και της ανούσιας
διαμαρτυρίας. Στην «αλήθεια» της δικής τους «σπηλιάς». Και η ευκαιρία θα χαθεί
για πάντα.
Και θα συνεχίσουν να μας κυβερνούν – ως κυβέρνηση αλλά
και αντιπολίτευση – πολιτικοί σαν τον πρώην δημοσιογράφο, τον οποίο
εκτιμούσα βαθιά επί χρόνια. Ήταν από τους λεγόμενους
«σοβαρούς». Αλλά τον είδα τυχαία σε τηλεοπτική συζήτηση, να λέει ψέματα ότι οι
βουλευτές έχουν μισθό 4.500 ευρώ. Αφήστε όλες τις άλλες αρλούμπες που έλεγε, οι οποίες
είναι ανάξιες σχολιασμού. Αλλά – ας πούμε – ότι αυτός ο πρώην δημοσιογράφος
παίρνει μισθό 4.500 ευρώ. Σίγουρα δεν θα είχε πρόβλημα να αγοράσει ένα παγωτό
στο παιδί του, όπως ο πατέρας στην οδό Πατησίων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου