Στο όνομα της αισθητικής, αλλά και της γεύσης μου, διαμαρτύρομαι εντόνως για την επί ματαίω αναφορά του ονόματος της βασιλίσσης της Γαλλίας και της Ναβάρρας Μαρίας Αντουανέτας όποτε ο κ. Φίλης κάνει κάποια από τις βαρυσήμαντες δηλώσεις του.
Η δυστυχής σύζυγος του Λουδοβίκου Καπέτου ουδεμία σχέση έχει με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ηταν κομψοτάτη, απευθυνόταν στον σύζυγό της στον πληθυντικό και έχοντας περάσει τη ζωή της στις Βερσαλλίες, δεν την απασχολούσαν ευτελείς συνήθειες, όπως η συνήθεια του λουτρού και η ιστορική πραγματικότητα.
Δεν ξέρω πώς απευθύνεται ο κ. Φίλης στη σύντροφό του, πάντως φαίνεται άνθρωπος ψωμωμένος, που έχει περάσει από το μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής.
Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνεται τα πάθη και τους καημούς του απλού ελληνικού λαού.
Ξέρει, ας πούμε πως κανείς δεν μπορεί να ζήσει, με τετρακόσια ευρώ τον μήνα και, ως γνήσιος επαναστάτης που είναι, φρόντισε να υπενθυμίσει σε ασυνείδητο ιδιωτικό υπάλληλο ότι η ταξική του συνείδηση δεν του επιτρέπει να νοιάζεται για έναν τόσο ευτελή μισθό, τη στιγμή που θα γίνει επανάσταση.
Και αν νοιάζεται, τουλάχιστον να μην έχει το θράσος να το δείχνει.
Η Μαρία Αντουανέτα έμεινε στην Ιστορία διότι ζήτησε να μοιρασθεί παντεσπάνι στους ξεβράκωτους που απειλούσαν την οικογενειακή της γαλήνη.
Το παντεσπάνι, pain d’Espagne, μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα στη ζαχαροπλαστική, πλην όμως πρόκειται για ένα μάλλον ηλίθιο έδεσμα το οποίο και να λείψει δεν χάσαμε και τίποτε.
Σε αντίθεση με τα πλούσια σε υδατάνθρακες μακαρόνια, από τα οποία κάλεσε ο κ. Φίλης να απέχουν όσους ανησυχούν για την αύξηση που θα επιφέρει στην τιμή τους ο νέος ΦΠΑ.
«Καλά, πόσα μακαρόνια τρώτε πια;» αναρωτήθηκε ο λαϊκός αγωνιστής πριν προβεί σε πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς για να αποδείξει πως ουδόλως θα επηρεασθεί το λαϊκόν φρόνημα εάν ακριβύνει κατά έξι λεπτά το πακέτο.
Ελάτε τώρα, κ. Φίλη.
Είτε χονδρό μακαρόνι με κιμά και μπόλικο κεφαλοτύρι τρως, είτε alle vonghole τα τρως, είτε pesto, είτε σκέτα με λάδι και μπόλικο σκόρδο, τα μακαρόνια παραμένουν ένα από τα τέλεια προϊόντα του ιταλικού έθνους.
Ως εκ τούτου, θα ήταν κρίμα, πραγματικά κρίμα, να σκιάσουν με την αύξηση της τιμής τους το κλίμα ευφορίας που έχει καταλάβει τον πληθυσμό εν όψει της πλημμυρίδας της ανάπτυξης, η οποία οσονούπω θα μας πνίξει.
Αστοχη η σύγκριση με το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας, άστοχη όμως και η χαλαρότητα με την οποία ο κ. Φίλης αντιμετωπίζει τη γευστική και θρεπτική αξία των υδατανθράκων.
Και για να σοβαρευτούμε. Το ζήτημα μπορεί να προσφέρεται για λογοπαίγνια και κοινότοπες ιστορικές αναφορές, δεν παύει όμως να είναι χαρακτηριστικό του πολιτικού ύφους της φραπεδιάς.
Χαρακτηριστικό της άνεσης και της χαλαρότητας του ανθρώπου που έμαθε την πολιτική ρουφώντας το καλαμάκι του και παλεύοντας να βρει την ατάκα με την οποία θα αποστομώσει τους υπόλοιπους.
Συζήτηση η οποία καταλήγει συνήθως στην κοινή συναίνεση του «εντάξει, μωρέ, δεν έγινε και τίποτε», σημείο συνάντησης των λαϊκών αγωνιστών με τους αριστοκράτες, αφού και οι μεν και οι δε δεν χρειάστηκε ποτέ να εργασθούν για να βγάλουν τα έξοδα του καφέ.
Και αυτή η ανεμελιά είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από τον ΦΠΑ.
Τ.Θεοδωρόπουλος
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου