ΓΙΑΤΙ Η «ΠΑΛΑΒΗ» ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η «ΠΑΛΑΒΗ» ΔΕΞΙΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΟΠΑΔΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Στην Ελλάδα καταφέραμε να έχουμε τα μεγαλύτερα κόμματα ριζοσπαστικής -"παλαβής"- αριστεράς και ναζιστικής άκρας δεξιάς σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. 

Εκείνο της ριζοσπαστικής αριστεράς μάλιστα, χάρη στη βίαιη μείωση του βιοτικού επιπέδου που είχε εξασφαλίσει η περίοδος της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις, κατάφερε να φτάσει και στην εξουσία.

Το βέβαιο είναι πως θα αφήσει πίσω του ερείπια και ίσως τότε δια των οδυνηρών συνεπειών, η κυριαρχία της κρατικοδίαιτης αριστερής ιδεολογίας στην ελληνική κοινωνία να υποστεί κάποια ρήγματα.

Αν κοιτάξει κάποιος τις βασικές δομές της ιδεολογίας της ριζοσπαστικής αριστεράς και της άκρας ναζιστικής δεξιάς θα βρει περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις λέξεις σοσιαλισμός και εθνικοσοσιαλισμός.

Ο φόβος προς την ελευθερία και την αυτονομία* όπως τις όρισε σε γενικές γραμμές ο δυτικός διαφωτισμός,

με αποτέλεσμα την αναζήτηση ασφάλειας στην προστασία ενός αφέντη, κόμματος και κράτους "πατερούλη" αποτελεί μια από τις πηγές της συμπάθειας των νεοελλήνων προς τα ολοκληρωτικά τερατουργήματα τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς.

Μια άλλη βασική παράμετρος που έχει δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για το εχθρικό κλίμα προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα στην ελληνική κοινωνία, είναι ο τρόπος που η ελληνική κοινωνία γνώρισε και βίωσε αυτό που νομίζει σαν ιδιωτική επιχειρηματικότητα τουλάχιστον μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά.

Ο κρατικοδίαιτος χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας μεταπολεμικά, όπου επί της ουσίας το πολιτικό προσωπικό και η κρατική γραφειοκρατία με τον έλεγχο τους συναλλάγματος, τις ασφυκτικές κρατικές ρυθμίσεις για τα πάντα, τα κρατικά μονοπώλια, όριζε ποιος ιδιώτης θα γίνει επιχειρηματίας και πόσα θα κερδίζει, δημιούργησαν μια στρεβλή εικόνα για τον καπιταλισμό και την επαναστατική δημιουργική του δυναμική.

Ο μεταπολεμικός παραγωγικός ιστός της Ελλάδας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ανδρώθηκε με θαλασσοδάνεια, κρατική προστασία και συνεχή διαπλοκή με την πολιτική εξουσία και την κρατική γραφειοκρατία.

Τόσο η αριστερά όσο και η δεξιά στην Ελλάδα εκφράζουν τις δύο όψεις του ίδιου κρατικοδίαιτου και φιλομονοπωλιακού νομίσματος. Η μία θεωρεί σαν ραχοκοκαλιά του αναπτυξιακού μοντέλου τα κρατικά μονοπώλια και η άλλη τα ιδιωτικά μονοπώλια.

Το κλειδί της οικονομικής ευημερίας για το σύνολο της κοινωνίας και όχι κλειστές ομάδες προνομιούχων, δεν είναι αν τα μονοπώλια θα βρίσκονται σε ιδιωτικά ή κρατικά χέρια, αλλά η ύπαρξη ανοιχτών αγορών και ελεύθερου ανταγωνισμού.

Ένα σημαντικό μέρος της εχθρότητας που εκφράζει η ελληνική κοινωνία προς την επιχειρηματικότητα είναι γιατί η μοναδική επιχειρηματικότητα που έχει γνωρίσει και βιώσει δεν είναι αυτή του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ελεύθερης πρόσβασης στο επιχειρείν όλων, όπου επιβιώνουν οι καλύτεροι, αλλά η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα των εχόντων "δόντι" στο γκουβέρνο και προστασία από τον εξωτερικό η εσωτερικό ανταγωνισμό.

Την επιχειρηματικότητα δηλαδή όπου κάποιοι κέρδιζαν πλούτο παρέχοντας κακής ποιότητας προϊόντα σε ακριβές τιμές στην κοινωνία.

Την επιχειρηματικότητα των Στράτου-Κατσάμπα που δήλωναν πως το μυστικό της επιτυχίας για μια επιχείρηση είναι να χρωστάει γιατί τότε την αφήνουν να βάλει λουκέτο...

Την επιχειρηματικότητα του Μποδοσάκη που στην ιστορία έχει μείνει η σκηνή με τα δεκάδες δέματα με χρήματα έξω από το γραφείο του την περίοδο των Χριστουγέννων, έτοιμα να αποσταλούν σε πολιτικούς και κρατικούς αξιωματούχους σε ένδειξη φιλικής χειρονομίας και όχι μόνο...

Τα αίτια της ευκολίας με την οποία κυριάρχησε και κυριαρχεί στη χώρα η αριστερή ιδεολογία με αιχμή την εχθρότητα προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, είναι πολυσχιδή και βαθύτερα. 

Μεταξύ αυτών είναι και ο κρατικοδίαιτος παρασιτικός χαρακτήρας του μεταπολεμικού και μεταπολιτευτικού επιχειρείν, όπου οι κρατικές τράπεζες μοίραζαν επιχειρηματικά θαλασσοδάνεια με πολιτικά κριτήρια διαπλοκής. Κάτι που δεν σταμάτησε εντελώς ακόμη και όταν οι τράπεζες έγιναν ιδιωτικές χάρη στα ανταλλάγματα που προσέφερε το κράτος.

Πέραν του κρατικοδίαιτου χαρακτήρα του επιχειρείν μια άλλη ιδιαιτερότητα της νεοελληνικής πραγματικότητας είναι η απουσία αστικής τάξης με όραμα και αρχές η οποία θα λειτουργεί σαν υπόδειγμα αφοσίωσης και ανάδειξης για την υπόλοιπη κοινωνία. 

Αυτό που χαρακτηρίστηκε σαν αστική και άρχουσα τάξη στην Ελλάδα ήταν μπουλούκια νεόπλουτων που κατά περιόδους λόγω πρόσβασης στο κράτος έπιαναν την "καλή" και το πρώτο που φρόντιζαν ήταν να βγάλουν τα "κλοπιμαία" στο εξωτερικό.

Η Ελλάδα σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη δεν είχε άρχουσα τάξη, γιατί την άρχουσα τάξη του Βυζαντίου την εξαφάνισαν οι Οθωμανοί και οι περιουσίες των αρχόντων της Τουρκοκρατίας κατασχέθηκαν και έγιναν κρατικές γαίες. Οι δε κοτσαμπάσηδες της τουρκοκρατίας δεν κατάφεραν να μετεξελιχθούν ποτέ σε προοδευτική αστική τάξη.

Οι πηγές της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι βαθύτερες και αποτελεί μεγάλο στοίχημα αν το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ με την εργαλειοθήκη του θα μπορέσουν να τις εξαλείψουν...

*Μετά από μια πρώτη διατύπωση για την έννοια της αυτονομίας του ατόμου από τον Αριστοτέλη, την πληρέστερη μέχρι σήμερα διατύπωση έχει ορίσει ο Εμμάνουελ Καντ. 

Στα πλαίσια αυτής της διατύπωσης σαν αυτονομία ορίζεται η επίγνωση και άρα ο έλεγχος των αιτιών των σκέψεων και των πράξεών μας. Μετά την έλευση της ψυχανάλυσης που εξερευνά τα αίτια των νευρώσεων και των συμπλεγμάτων και όπου η κατανόησή τους απελευθερώνει και επαναφέρει τον έλεγχο, η έννοια αυτή έχει γίνει ευκολότερα κατανοητή…

2) Ποιο Παίδων; Βάλε να δω το γάμο Μενεγάκη...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων "Αγλαΐα Κυριακού". Έτσι θα λέμε πολύ σύντομα. 

Η μοναδική μόνιμη γιατρός παραιτήθηκε, αφού ήταν μόνη, είναι προφανές το γιατί. Το τμήμα δουλεύει με επικουρικούς γιατρούς, γιατρούς δηλαδή με ετήσια σύμβαση, που συχνά δεν ανανεώνεται καν, που δεν προλαβαίνουν να εκπαιδευτούν και φεύγουν. 

Τώρα κοντεύει να κλείσει. Ούτε κι επικουρικοί διορίστηκαν έγκαιρα. Το αντικείμενο είναι ιδιαίτερα δύσκολο, οι ασθενείς με ηλικιακές κι άλλες ιδιαιτερότητες. 

Πριν καταφέρει λοιπόν ο επικουρικός γιατρός να συσσωρεύσει εμπειρία, φεύγει και στη θέση του έρχεται άλλος, μη εκπαιδευμένος, και φτου κι από την αρχή.

Τον καρκίνο, σαν κλινικός γιατρός τον γνώρισα από νωρίς, ήταν το αντικείμενο της διατριβής μου. Παρακολούθησα καρκινοπαθείς και έζησα το Γολγοθά τους από κοντά. Είναι ένα μαρτύριο αβεβαιότητας, μια μάχη με κάτι αβάσταχτα ρευστό, ένας εχθρός που σαν το φάντασμα, υπάρχει, χάνεται, ξανάρχεται, σε σβήνει. 

Περίμενα, ανέλπιδα όπως φάνηκε, ο Υφυπουργός Υγείας και βουλευτής Ρεθύμνου, γιατρός ο ίδιος, με γνώση του τι σημαίνει Ακτινοθεραπευτικό Παίδων, να δείξει την απαιτούμενη ευαισθησία, ταχύτητα και τόλμη. Να παρακάμψει τη γραφειοκρατία και "Με ένα νόμο με ένα άρθρο", που τόσο εύκολα υπόσχονταν προεκλογικά, να διορίσει γιατρούς, γιατί παιδιά θα πεθάνουν. 

Φευ. Διάβασα μια ανακοίνωση του Υπουργείου με αόριστες υποσχέσεις. 

Και μέχρι τότε τι; 

Σκέψου να είσαι εσύ ο γονιός που αγωνιά, σκέψου να είσαι δέσμιος μιας καθυστέρησης Καρεκλοκένταυρων, κι ο χρόνος να κυλά ανάποδα για το παιδί σου, το φάντασμα να βγαίνει από τις σκιές και να χιμά.

Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι σαν κοινωνία πιάσαμε τόσο πάτο, που πέρασε η είδηση αυτή στα ψιλά. 

Ανατριχιάζω που για την ΕΡΤ γίνονταν επικά συλλαλητήρια και για το Παίδων δεν άκουσα λέξη! 

Πόσο πολύ πια μας πότισαν καφέ με τη Μενεγάκη που τώρα φτύνουμε "μαϊμού" ζωές;
Άννα Ελευθεριάδου