Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ…

Η παρέα του Μαξίμου είναι καιρός να συνειδητοποιήσει ότι με τσαμπουκάδες και περισσή αλαζονεία δεν θα πετύχουν τίποτα. 

Το στραπάτσο επιβάλλει στον κ. Παππά να παραιτηθεί

Να, λοιπόν, που «γίνονται αυτά τα πράγματα», σε πείσμα της βεβαιότητας του Πρωθυπουργού ότι «δεν γίνονται» και δεν τους δίνει «ούτε μια πιθανότητα». Και γίνονται επειδή «δεν δικάζει οΤσίπρας, ευτυχώς».

Και όμως θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει. Να μην είχε χρειαστεί να γίνει τίποτα από αυτά που ζούμε τους τελευταίους δυο μήνες. Υπό μια προϋπόθεση: ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Παππάς και λοιπή παρέα του Μαξίμου θα έκαναν το αυτονόητο και δεν θα ενεργούσαν με μοναδικό γνώμονα την αλαζονεία της εξουσίας (τους).

Ποιο ήταν το αυτονόητο; Να εφαρμόσουν το Σύνταγμα και προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, που λένε σαφώς ότι μόνο αρμόδιο για τις τηλεοπτικές άδειες είναι το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Αν, λοιπόν,

άφηνε το ΕΣΡ να οργανώσει ένα νόμιμο και έγκυρο διαγωνισμό με πολλές άδειες, θα είχε καταγάγει μια μεγάλη νίκη: και άδειες θα δίνονταν ύστερα από 27 χρόνια και πολλά εκατομμύρια θα έμπαιναν στο κρατικό ταμείο.
Όμως, η αλαζονεία της εξουσίας δεν τους το επέτρεψε. Διότι σκοπός των κκ Τσίπρα και Παππά δεν ήταν η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου, ήταν ο (σχεδόν απόλυτος) έλεγχός του.

Αυτή η αλαζονεία υπέστη τη νύχτα της Τετάρτης ένα συντριπτικό πλήγμα. Εξ ου και η ανερμάτιστη δήλωση της Ολγας Γεροβασίλη, η οποία μετέφερε στις τηλεοπτικές κάμερες τον πανικό που επικράτησε στο πρωθυπουργικό μέγαρο μόλις εκδόθηκε η δικαστική απόφαση. Και ο πανικός είναι, ως γνωστόν, κακός σύμβουλος.
Κι επειδή «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει», με το πρώτο φως της ημέρας, ο Πρωθυπουργός έχει να κάνει δύο απλές κινήσεις:
Πρώτον, να τηλεφωνήσει στον πρόεδρο της Βουλής και να του πει να προχωρήσει αμέσως την διαδικασία συγκρότησης του ΕΣΡ. Τίποτα πλέον δεν την εμποδίζει.
Δεύτερον, να ζητήσει από τον κ. Παππά να κάνει τη μοναδική κίνηση που κάνουν οι πολιτικοί όταν παθαίνουν τέτοιο στραπάτσο: να παραιτηθεί. Δεν μπορεί να συνεχίσει να κάθεται στην ίδια καρέκλα.