ΚΑΡΠΑΘΟΣ, ΣΦΑΞΕ ΜΕ ΑΓΑ ΜΟΥ Ν΄ΑΓΙΑΣΩ!

Εμείς, που θαλασσοπνιγόμαστε 30 ώρες για να πιάσουμε το λιμάνι της Καρπάθου ή πληρώνουμε εισιτήρια αεροπλάνων λες και ταξιδεύουμε στην κεντρική Ευρώπη.

* Φωτογραφία Καλλιόπη Μαλλόφτη

Εμείς, που αν τύχει να αρρωστήσουμε πάνω στα 302 τετρ. χλμ. του νησιού τότε γινόμαστε καλύτεροι χριστιανοί, αφού τότε ελπίζουμε μόνο σε θαύματα. Όλοι εμείς, σήμερα αισθανόμαστε απερίγραπτη “περηφάνια”, για την...

πολιτική ηγεσία του τόπου μας, που ξεχώρισε την Κάρπαθο ακόμη κι από το μικρό πάγωμα του ΦΠΑ (την παράταση για έναν χρόνο) κι έτσι θα έχουμε τη«χαρά» να πληρώσουμε πρώτοι ακόμη περισσότερους φόρους, να αντιληφθούμε την απόλυτη έννοια της νησιωτικότητας και να νιώσουμε το πραγματικό ενδιαφέρον τον “αριστερών” που κυβερνούν τη χώρα για τους ακρίτες.
Να μυρίστηκαν άραγε τις κολαϊνες και τα θαμένα πιθάρια,
γεμάτα κωνσταντινάτα και χρυσά φλουριά; Μάλλον όχι! Απλά εκεί δεν φτάνουν πρόσφυγες και μετανάστες, συνεπώς όλα τα προβλήματα είναι λυμένα!

Η άγονη γραμμή της Καρπάθου χτίστηκε με το αίμα των μόνιμων κατοίκων και των μεταναστών, ολάκερες γενιές πνίγηκαν στο παραμύθι της ταυτότητας!

Κι όχι άδικα, αφού η σημαία και η γλώσσα, από κοντά και η θρησκεία, δεν άφηναν περιθώρια επιλογής, εκείνοι που ρίζωσαν, μα και όσοι βρέθηκαν μακριά, όλοι ξεπούλαγαν τα νιάτα τους για να σμιλεύουν πέτρες και να κρατούν ζωντανό τον τόπο, ζούσαν με ένα όνειρο, ο μικρός βράχος που πνίγεται στο μπλε, ονείρου, ουρανού και θάλασσας, να έχει φωνή και με τα χρόνια να φτάνει όλο και πιο κοντά στο κέντρο. Και που ξέρεις κάποτε λοιπόν θα είχαμε όλοι οι πατριώτες ίδιο μπόϊ!

Αντί για όλα αυτά το νησί όλο και περισσότερο μοιάζει με μια μεγάλη ακυβέρνητη σχεδία, όσο περνά ο καιρός αδειάζει από ψυχές, ενώ ταυτόχρονα ξεμακραίνει από το Αιγαίο.

Κρίμα και ντροπή!

Κρίμα, γιατί χάθηκε ακόμη και κάθε υποψία του ψέμματος που είχαμε ανάγκη για να πορευτούμε.

Ντροπή, αφού οι πολιτικοί της συμφοράς δεν έχουν όρια στην κοροϊδία και το δούλεμα. Δεν έχουν ζήσει, δεν γνωρίζουν πως είναι να ζεις σε ένα νησί το καταχείμωνο, να μην έχεις δουλειά κι όταν το βλέμμα γυρνά και καρφώνει τη θάλασσα τότε να σπάει, να γίνεται χίλια κομμάτια και να ψάχνει μια μαύρη πέτρα για να ρίξει πίσω σου ή ακόμη κι όταν έχεις χτίσει βιος, μια ολόκληρη φαμίλια, να αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο, η προσπάθεια να γίνεσαι πέτρα από τις Θερμοπύλες.

Χωρίς αμφιβολία, θα καταπιούμε κι αυτό το ξύδι.Θα πληρώσουμε όπως-όπως, πρώτα θα ταυτιστούμε με τις γνωστές αδύναμες και νωχελικές διαμαρτυρίες των αρχών του τόπου κι έπειτα όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, θα σκύψουμε το κεφάλι,είμαστε και επίσημα οι καλύτεροι ραγιάδες του Αιγαίου!

Του Μανώλη Δημελλά