ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

Η επόμενη κυβέρνηση δεν θα βρει την κατά παράδοση καμένη γη από τους προηγούμενους. Αντιθέτως, θα βρει μια ναρκοθετημένη γη, την οποία για να καλλιεργήσει θα πρέπει πρώτα να αποναρκοθετήσει. Οι πιο πολλοί πολίτες νομίζουν ότι το πρόβλημα θα είναι αν το πρόγραμμά της στέκει και εφαρμόζεται οικονομικά. Λάθος. Το πρόβλημα θα είναι ότι οι φυτεμένοι μηχανισμοί ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επιτρέπουν την εφαρμογή κανενός προγράμματος.

Και ξεκινάμε από τον κορυφαίο μηχανισμό, που είναι η Δικαιοσύνη. Πέρα από κάθε αμφιβολία, τα στοιχεία που έρχονται στο φως, αλλά και η εξέλιξη σοβαρών υποθέσεων όπως τις παρακολουθούμε εδώ και 4 χρόνια φανερώνουν την ύπαρξη ενός πολιτικού παραδικαστικού κυκλώματος, που είχε και έχει έναν στόχο, πέρα και έξω από τη δεοντολογία της Δικαιοσύνης: Την καταστροφή πολιτικών αντιπάλων.

Ο διορισμός από την κυβέρνηση «δικής της» ηγεσίας στην κορυφή του Αρείου Πάγου και στην εισαγγελία του ανωτάτου δικαστηρίου έχει από την πλευρά της κυβέρνησης έναν τριπλό στόχο:

1. Να προστατέψει το υπάρχον πολιτικό παραδικαστικό κύκλωμα από περιπέτειες
2. Nα φέρει δυσκολίες σε κάθε δικαστική προώθηση παράνομων υποθέσεων,

στις οποίες εμπλέκονται στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, του κόμματος και συνεργάτες ποικίλων επαγγελμάτων.
3. Να δυσκολέψει τη λειτουργία της επόμενης κυβέρνησης, εφ όσον δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, σε οτιδήποτε περνά από το χέρι της δικαιοσύνης.

Φυσικά, όλα αυτά θα μείνουν στους σχεδιασμούς της σημερινής κυβέρνησης και των υπηρετών της εάν οι υπό διορισμό ανώτατοι δικαστές στις κορυφαίες θέσεις αποδειχθούν Δικαστές και όχι, όπως τους θέλει η σημερινή κυβέρνηση, υπηρέτες πολιτικών σκοπιμοτήτων. Πράγμα ευκταίο, δεδομένης της εντιμότητας της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων δικαστών.

Ο δεύτερος σημαντικός ναρκοθετημένος μηχανισμός είναι της εξωτερικής πολιτικής και Άμυνας. Ήδη, χτες παραιτήθηκε ο υπεύθυνος για τις συνομιλίες με την Τουρκία ανώτατος αξιωματικός, καταγγέλλοντας τον υπουργό, εμμέσως πλην σαφώς, για ενδοτική πολιτική στις συνομιλίες για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την πατρίδα είναι έτσι κι αλλιώς παραδοσιακά εχθρικές από ιδεοληπτικό αυτισμό. Έχει αποδειχθεί κατ επανάληψη, με αποκορύφωμα τη συμφωνία των Πρεσπών. Έτσι, ενώ στο επίπεδο της Άμυνας η επόμενη κυβέρνηση θα χρειαστεί να ξαναστήσει τα υπουργεία με βάση τα συμφέροντα της χώρας και όχι με βάση τα συμφέροντα των ρουσφετιών του κόμματος και της πολιτικής «no borders», που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, στην εξωτερική πολιτική τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Γιατί η παρούσα κυβέρνηση έχει δεσμεύσει την Ελλάδα με μια σειρά από συμφωνίες- σαν τις Πρέσπες- που υποχρεώνουν την παραδοσιακή στρατιωτική, διπλωματική και οικονομική δύναμη των Βαλκανίων σε σχέση με τις άλλες χώρες, να έχει καταντήσει κομπάρσος και προτεκτοράτο, ισάξιο των Σκοπίων, χωρίς να μπορεί να κουνήσει τα δαχτυλάκι της χωρίς τη συγκατάνευση του Αμερικανού πρεσβευτή. Από τον οποίο περιμένει την άδεια για οτιδήποτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Χώρια που εδώ και 4,5 χρόνια έχει μάθει τους ξένους ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ένα πειθήνιο σκυλάκι του κλώτσου και του μπάτσου.

Ο τρίτος σημαντικός χώρος που είναι ναρκοθετημένος είναι η Οικονομία. Η οποία θα παρουσιάσει ελλείμματα αντί πλεονασμάτων όχι μόνο εξ αιτίας της κατασπατάλησης των πλεονασμάτων σε εφήμερα ξεροκόμματα εξαγοράς ψήφων. Αλλά και εξ αιτίας της διόγκωσης του κόστους του δημόσιου τομέα με αθρόες ρουσφετολογικές προσλήψεις, χωρίς καμιά αξιολόγηση προσώπων και θέσεων. Για ψυχρούς διορισμούς εξαγοράς ψήφων.

Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για παραγωγή πλούτου και το σχετικό τοπίο είναι κρανίου τόπος. Θέλει στήσιμο εξ αρχής, που σημαίνει ότι κάθε σεντς θα μπαίνει μετά από 5-7 χρόνια στην καλύτερη, ιδανική, περίπτωση. Ερώτημα είναι ποιος δημόσιος τομέας και με ποιά κουλτούρα ευσυνειδησία και πατριωτισμού θα εργαστεί για αυτό το σκοπό. Οι διορισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ; Ή οι υπάλληλοι, που έχουν μάθει να τους χαϊδεύουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις;

Φυσικά, στο χώρο της δημόσιας διοίκησης και της δικαιοσύνης ανήκει η υποχρέωση πάταξης της γραφειοκρατίας, που αποτελεί γάγγραινα για τη λειτουργία της χώρας σε όλους τους τομείς. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Οι γραφειοκράτες του δημοσίου θα βάλουν τα δάχτυλά τους να βγάλουν τα μάτια τους; Σε συνθήκες πόλωσης, που θα καλλιεργήσουν και οι συνδικαλιστές συνυπαίτιοι της διάλυσης του κράτους, αλλά και οι εγκάθετοι που φυτεύει σε θέσεις ευθύνης εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η Παιδεία, που είναι κατεστραμμένη δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς ρήξη με το ανεκπαιδευτικό σύστημα ΣΥΡΙΖΑ και με το συνδικαλιστικό εκπαιδευτικό σύστημα σε σχολεία και πανεπιστήμια, που είναι συμμέτοχοι της χαρβαλοποίησής του. Με τεράστια στυμφέροντα. Για πόσους μήνες θα είναι κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια και με πόσες βίαιες συγκρούσεις είναι αποφασισμένη να τα βάλει η όποια επόμενη κυβέρνηση αποφασίσει να στήσει Παιδεία στη θέση της αγράμματης παραπαιδείας; Που παράγει όχι μόνο αμόρφωτους, αλλά και γενίτσαρους;

Η Υγεία είναι υπονομευμένη με τόσα ελλείμματα και με τόσες δυσλειτουργίες στη διοίκηση, αλλά και στην εξάντληση των δυνάμεων του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, που θα χρειαστεί όχι μόνο δισεκατομμύρια, αλλά και αξιοκρατική διαχείριση για να λειτουργήσει υπέρ του πολίτη και όχι υπέρ των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων.

Η μεταναστευτική πολιτική είναι ένα βρόμικο καζάνι, με διαπλεκόμενα συμφέροντα, που ξεκοκκαλίζουν εκατομμύρια, την ώρα που η απανθρωπιά έχει πιάσει ταβάνι στα κέντρα των προσφύγων. Και η λύση δεν είναι ούτε τα στρατόπεδα, ούτε η ιδρυματοποίηση, ούτε η αντιμετώπιση των ανθρώπων ως αντίπαλων και εχθρών. Η ανθρωπιά είναι το κλειδί. Γιατί αυτό επιτάσσει το παρελθόν των ανθρώπων αυτής της χώρας. Και η ένταξη των ανθρώπων σε μια κοινωνία, που της λείπει εργατικό και κοινωνικό δυναμικό στην ύπαιθρο, όπου τα χωριά ερημώνονται, και παιδιά. Νέες γενιές. Νέοι άνθρωποι.

Πολλοί από τους πρόσφυγες θα γυρίσουν στίς πατρίδες τους όταν αισθανθούν ασφαλείς. Αλλά, όπως οι Έλληνες δικαιούνται μια νέα πατρίδα όταν ξενιτεύονται για καλύτερη μοίρα, έτσι κι οι ξένοι δικαιούνται μια νέα πατρίδα εδώ. Είναι χρέος της χώρας να προσπαθήσει να τους κάνει χρήσιμους αντί να τους κρατάει σε στρατόπεδα.

Η ασφάλεια των πολιτών είναι το επόμενο ναρκοθετημένο κομμάτι του κράτους. Γιατί, ακόμα και όποιος θέλει να βάλει μια τάξη και να εξασφαλίσει συνθήκες στοιχειώδους ασφάλειας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τρία φαινόμενα. Το ένα είναι η ανυπαρξία πόρων για εξοπλισμό και συντήρηση. Το δεύτερο είναι η ανυπαρξία προθυμίας από χιλιάδες στελέχη, που έχουν συνηθίσει σε έναν ιδρυματισμό γραφείων, τον οποίο έχουν καλλιεργήσει όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις τα τελευταία πολλά χρόνια. Η εξαγγελία ότι οι αστυνομικοί βγαίνουν στους δρόμους έχει γίνει ανέκδοτο. Το τρίτο είναι ο εθισμός του υποκόσμου στην ατιμωρησία και την ανοχή. Είτε είναι έγκλειστος είτε ελεύθερος. Και δε φαίνεται ποιος αστυνομικός θα ρισκάρει τη ζωή του για τρείς κι εξήντα και με μεταχειρισμένο αλεξίσφαιρο γιλέκο 10ετίας…

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και περιλαμβάνει και όλους εκείνους τους επιχειρηματίες, που θέλουν να διαιωνιστεί η παρούσα κυβέρνηση, από την οποία σιτίζονται, ακουμπώντας επάνω στο ελληνικό κράτος. Δηλαδή, στους φόρους μας.

Όλα αυτά δεν είναι προκλήσεις μόνο για μια κυβέρνηση της ΝΔ. Γιατί, ακόμα κι αν παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, όλα- εκτός από της δικαιοσύνης- θα στραφούν εναντίον του. Επειδή όλα οδηγούν σε μια νέα, μεγάλη κρίση, που δεν θα είναι μόνο οικονομική. Θα είναι κοινωνική και εθνική. Επειδή οι χώρες δεν χρειάζονται αριστερές ή δεξιές κυβερνήσεις κατ΄αρχάς. Πάνω απ όλα χρειάζονται ΣΟΒΑΡΕΣ κυβερνήσεις.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης