ΈΒΡΙΖΕ ΚΑΙ ΕΦΤΥΝΕ ΤΟ ΧΑΡΟ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ
"Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας. Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα."
Έφτασα κατα τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο. Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί..
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κ όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό...
Μιλούσε στο τηλ κ φώναζε να έρθουν στο... γραφείο του Αναισθησιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί, Αγγειοχειρουργοί, Παιδοχειρουργοί κ όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο Χ/Ο που θα έκανε ....
Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι κ το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο Χ/Ο του. Να δω τον Θρύλο να ζωγραφίζει.Να αρπάξουν τα μάτια κ τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο.
Ακόμη κ σ' αυτό πόσο μακρυά από αυτόν ήμουν....,
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις κ αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς κ σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 κ αφού χώρισε χειρουργούς κ νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που κ με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου...Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα κ για κακή του τύχη έπεσε κ διαπέρασε το σώμα του---από καρωτίδα μέχρι αορτή--ένας αιχμηρότατος σωλήνας.
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις κ αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς κ σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 κ αφού χώρισε χειρουργούς κ νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που κ με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου...Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα κ για κακή του τύχη έπεσε κ διαπέρασε το σώμα του---από καρωτίδα μέχρι αορτή--ένας αιχμηρότατος σωλήνας.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης κ του τραύματος..
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.
Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ..Λαρισα....Κατερινη....Αχεπ
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου...Γιατί απλά, αν ΔΕΝ μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε ΔΕΝ μπορούσε Κανείς..
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..
Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κ αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 15 ΜΕ 20 ΩΡΕΣ....Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ...ΤΟ ΠΑΙΔΙ "ΕΦΥΓΕ" 3 ΦΟΡΕΣ Κ ΤΟ ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ...Ο ΣΠΥΡΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΘΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΣ ΦΩΝΑΖΕ Κ ΕΒΡΙΖΕ. "ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ....ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.""
Η μάχη με τον χάρο....Τον είχε απέναντι του...Τον έβριζε κ τον έφτυνε μέσα στα μούτρα....η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια....κ το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα κ οι φωνές του Σπύρου......
Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κ αν είχε τελειώσει το ωράριο μας....όλοι εκεί δίπλα του...
Μέχρι το τέλος....Ξημερώματα πια...κατάκοποι όλοι μας...μόλις τελείωσε το χειρουργείο....Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές...Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα κ να φύγουμε....κ κανένας δεν έφευγε ακόμη....Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί κ να βγούμε όλοι μαζί...δίπλα του όλοι...Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει...Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο...ασθενείς...συνοδοί
ΥΓ.Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας. Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα.
Σημ. ΒΗΜΑ ΙΤΕΑΣ, Νιώσαμε συγκίνηση και βουρκώσαμε όταν διαβάσαμε για αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο που εχει "φύγει" από κοντά μας, αλλά μας δίνει ελπίδες ότι κάτι έχει απομείνει ακόμη στους ανθρώπους, ότι δεν είναι όλοι ίδιοι...
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου...Γιατί απλά, αν ΔΕΝ μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε ΔΕΝ μπορούσε Κανείς..
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..
Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κ αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 15 ΜΕ 20 ΩΡΕΣ....Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ...ΤΟ ΠΑΙΔΙ "ΕΦΥΓΕ" 3 ΦΟΡΕΣ Κ ΤΟ ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ...Ο ΣΠΥΡΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΘΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΣ ΦΩΝΑΖΕ Κ ΕΒΡΙΖΕ. "ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ....ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.""
Η μάχη με τον χάρο....Τον είχε απέναντι του...Τον έβριζε κ τον έφτυνε μέσα στα μούτρα....η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια....κ το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα κ οι φωνές του Σπύρου......
Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κ αν είχε τελειώσει το ωράριο μας....όλοι εκεί δίπλα του...
Μέχρι το τέλος....Ξημερώματα πια...κατάκοποι όλοι μας...μόλις τελείωσε το χειρουργείο....Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές...Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα κ να φύγουμε....κ κανένας δεν έφευγε ακόμη....Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί κ να βγούμε όλοι μαζί...δίπλα του όλοι...Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει...Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο...ασθενείς...συνοδοί
Σημ. ΒΗΜΑ ΙΤΕΑΣ, Νιώσαμε συγκίνηση και βουρκώσαμε όταν διαβάσαμε για αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο που εχει "φύγει" από κοντά μας, αλλά μας δίνει ελπίδες ότι κάτι έχει απομείνει ακόμη στους ανθρώπους, ότι δεν είναι όλοι ίδιοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου