ΤΟ ΘΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΕΑΚΙ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΚΟΥΚΑΚΙ

Ξενάγηση στο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ, αναμένοντας την εκκένωση του από την ΕΛ.ΑΣ. - Alexandra Psari

Δεν αμφιβάλλω ότι στην περίφημη υπόθεση με την εισβολή της Αστυνομίας στο Κουκάκι, για να ελευθερώσει ένα ακίνητο του Δημοσίου από κατάληψη, έγιναν κάποιες αχρείαστες χοντράδες από αστυνομικούς στους διπλανούς ενοίκους.

Παρ’ όλα αυτά, έχω μια απορία κοινής λογικής. Εάν τύχαινε σε όλους εσάς που αγοράσατε ή κληρονομήσατε ένα σπίτι, να ζουν δίπλα σας τύποι που είχαν καταλάβει ένα δημόσιο κτίριο και να είχαν πόρτες με καρφιά, όταν θα ερχόταν η Αστυνομία για να τους βγάλει έξω και σας ζητούσε να περάσει από τη μεσοτοιχία σας, θα προβάλατε αντίσταση;

Θα κάνατε φασαρία στην Αστυνομία και θα ζητάγατε εντολή εισαγγελέα για να τους αφήσετε να σας λυτρώσουν από το μαρτύριο αυτής της τυχαίας γειτνίασης;

Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Αν τους γούσταρα ως γείτονες και φίλους και πέρναγα καλά μαζί τους,

θα έκανα ό,τι μπορούσα για να να εμποδίσω την Αστυνομία, αν, αντιθέτως, είχα ταλαιπωρηθεί για χρόνια, θα έβλεπα τους «μπάτσους» ως λυτρωτές. Υπάρχει και η μέση λύση, να τους αφήσω να περάσουν έτσι απλά και ψυχρά, διευκολύνοντας το Ελληνικό Δημόσιο να παύσει μια πράξη παρανομίας, όπως είναι η κατάληψη δημόσιας περιουσίας. Διαλέξτε και πάρτε εκδοχή. Ο καθένας νου έχει και κρίνει.

Ας μη σταθούμε όμως στην οικογένεια αυτή που υπέστη το περιστατικό, γιατί στο κάτω-κάτω είναι και το σοκ που περνάς όταν σου χτυπάνε πάνοπλοι αστυνομικοί την πόρτα, έστω κι αν δεν είναι για σένα, αλλά για τους παραβατικούς γείτονές σου.

Θέλω να σταθώ στο «κύμα συμπαράστασης κατά της αστυνομικής βίας» που ξεσηκώνεται πάντα από μια μικρή, πασίγνωστη και πολύ κουραστική πλέον μειοψηφία θολοκουλτουριάρηδων, δήθεν δικαιωματιστών, που ξεσηκώνονται με τη βία αλλά πάντα αλά καρτ.

Πάμε, λοιπόν, να αναλογιστούμε ότι έχει καεί η Αθήνα εκατοντάδες φορές από το 2010, έχουν καταστραφεί άπειρες περιουσίες φτωχών (ή μη) πολιτών, έχουν φάει ξύλο άπειροι συνταξιούχοι σε πορείες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι «θολοί» δεν ανέβασαν ούτε ένα tweet διαμαρτυρίας.

Στη Marfin του Συντάγματος κάηκαν τρεις άνθρωποι, εκ των οποίων η μία έγκυος, αλλά οι συγκεκριμένοι «καλλιτέχνες» που έφτιαξαν το κύμα διαμαρτυρίας κατά της βίας του Χρυσοχοΐδη δεν έγραψαν ποτέ μια λέξη. Οταν τα ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν στις ραχούλες των Πρεσπών κάτι γιαγιάδες ή κάτι «γραφικούς με τη σημαία της Μακεδονίας» δεν έτρεχε κάστανο για το παρεάκι. Αυτή η βία ήταν σωστή, δικαίωμα στη διαμαρτυρία έχουν μόνο όσοι συμφωνούν μαζί μας.

Υπάρχει, λοιπόν, επιλεκτική μνήμη και αντίδραση στη βία απ’ όλους αυτούς. Τέσσερις μήνες τώρα η Αστυνομία κάνει τη δουλειά της, ανακαταλαμβάνει δημόσια κτίρια, ανοίγει τα πανεπιστήμια και αφοπλίζει από μολότοφ τους εγκληματίες (ναι, μια μολότοφ βάζει φωτιά και η φωτιά καμιά φορά σκοτώνει, έτσι;). Και αφού δουλεύει γι’ αυτό που πληρώνεται η ΕΛ.ΑΣ., ναι, μάλιστα, σωστά, κάνει και λάθη και αχρείαστες χοντράδες, βεβαίως, επειδή δεν ελέγχονται μερικές χιλιάδες άνθρωποι.

Το «θολό» παρεάκι δεν καταλαβαίνει τίποτα, όμως, τους... χαλάει που δεν φτιάχνουν βόμβες, δεν στρίβουν τσιγαριλίκια και δεν πουλάνε λαθραία στην ΑΣΟΕΕ ή στο Πολυτεχνείο. Τους ξινίζει που μια παρέα από 100-200 άτομα έχασε το μεροκάματο να νοικιάζει με μαύρα λεφτά στους φουκαράδες μετανάστες δωμάτια σε κατειλημμένα δημόσια κτίρια.

Τρελαίνονται με τα δήθεν κιτς φώτα της στολισμένης Αθήνας και ενθουσιάζονται με το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο των Εξαρχείων. Αλλοι έχουν όφελος από όλη αυτή τη μανιέρα της συστηματικής αντίδρασης σε ό,τι νορμάλ πάει να γίνει στη χώρα (ό,τι ισχύει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο δηλαδή) και άλλων είναι απλώς χόμπι και λόγος ύπαρξης να στηρίζουν ό,τι μίζερο κατατρώει την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια.

Είναι μια άλλη εκδοχή -αλλά ίδια μήτρα σκέψης και νοοτροπία- των σύγχρονων «Σταμουλοκολλάδων» που διέλυσαν την Αθήνα σταματώντας το μετρό της επειδή τους είπαν να πάνε στα ταμεία της εταιρείας και να δουλέψουν γι’ αυτό που έχουν προσληφθεί.

Είναι, αν θέλετε, όλο αυτό το παρεάκι που πρωταγωνίστησε, φώναξε, χόρεψε στο Σύνταγμα και έσπρωξε χιλιάδες απελπισμένους (και αδαείς) προς το μεγάλο ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου του 2015, που μόλις το είδε ο ίδιος ο Τσίπρας... έκοψε δρόμο και άλλαξε (μαζί με χρώμα) και πολιτική.


Τάσος Καραμήτσος
protothema.gr