ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΑΓΚΟΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΙΩΣΟΥΜΕ

«δεν σε λέω μαλάκα για να σε μειώσω, απλώς θέλω να σε περιγράψω»

Το νέο μεγάλο αστέρι της ελληνικής αριστεράς

Εδώ και χρόνια η σάτιρα στην Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.

Γιατί η σάτιρα για να βρει τον στόχο της χρειάζεται την υπερβολή και το ξεχείλωμα της πραγματικότητας και στην ωραιότερη χώρα του κόσμου η πραγματικότητα είναι τόσο ξεχειλωμένη και τόσο υπερβολική που κάθε προσπάθεια να την ξεπεράσεις είναι μάταιη.

Τελευταίο κρούσμα αυτής της υπερβολής είναι η υπεράσπιση που πρόσφερε ο σύντροφος Ραγκούσης στον σύντροφο Σκουρλέτη και στον χαρακτηρισμό «τοξικός» που απέδωσε στον Γεώργιο τον Ανδρέα τον Παπανδρέου:

«Εγώ δεν νομίζω ότι ο Πάνος Σκουρλέτης το είπε (το «τοξικός») για να μειώσει τον Γιώργο Παπανδρέου. Η γνώμη μου είναι ότι το είπε ως περιγραφή» είπε το νέο μεγάλο αστέρι της ελληνικής αριστεράς γράφοντας μια ακόμα χρυσή σελίδα στην κωμωδία,

που ονομάζεται «ελληνική πολιτική σκηνή».

Δεν ξέρω αν ο σύντροφος Ραγκούσης είναι ο άνθρωπος που θα πει «δεν σε λέω μαλάκα για να σε μειώσω, απλώς θέλω να σε περιγράψω» περιμένοντας να ακούσει μια απάντηση του τύπου «αν είναι έτσι, εντάξει δεν έχω πρόβλημα να με πεις μαλάκα» και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι έχει τη δυνατότητα να καταλάβει πόσο αστείο είναι αυτό που είπε.

Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι με τη φράση του δίνει το ελεύθερο, σε όποιον κάνει κέφι, να βρει τις κατάλληλες λεξεις να περιγράψει τον σύντροφο Ραγκούση αρκεί, φυσικά, να μην έχει πρόθεση να τον μειώσει.

Μπορεί, ας πούμε, κάποιος (χωρίς να θέλει να τον μειώσει αλλά να τον περιγράψει) να τον πει αριβίστα ή καιροσκόπο.

Μπορεί, ίσως, να τον πει και τυχοδιώκτη (εννοείται πολιτικά μιλώντας... αλοίμονο).

Στο κάτω-κάτω οι τρεις αυτές λέξεις είναι συνώνυμες και περιγράφουν με ακρίβεια κάποιον που, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, μετατράπηκε από μνημονιακός υπουργός σε πασιονάρια της αριστεράς.

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να τον πει (πάντα για να τον περιγράψει και σε καμία περίπτωση για να τον μειώσει) κωλοτούμπα.

Κι αυτός, νομίζω, είναι ένας πολύ ακριβής χαρακτηρισμός για έναν άνθρωπο που, λίγα χρόνια πριν, τουίταρε αυτό:

αυτό:

κι αυτό:

Τώρα, μάλιστα, που βλέπω και τα τουίτ για τον Αλέκση και το ανέντιμος (πολιτικά μιλώντας πάντα) μια χαρά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει (και σε καμία περίπτωση για να μειώσει) τον σύντροφο Ραγκούση.

Κάποιοι συμπολίτες (οι οποίοι είμαι βέβαιος πως σκοπό έχουν να περιγράψουν και όχι να μειώσουν) μπορεί να τον χαρακτηρίσουν γενίτσαρο, εξ αιτίας του φανατισμού με τον οποίο αντιπολιτεύεται και που είναι συνήθης στις πολιτικές μεταγράφες.

Κάποιοι άλλοι μπορεί να τον πουν «παρατρεχάμενο», επειδή από πρωτοπαλίκαρο του Γιώργου πασχίζει να γίνει πρωτοπαλίκαρο του Αλέκση και κάποιοι, σαφώς λιγότεροι, μπορεί να χρησιμοποιήσουν τις λέξεις «ξετσίπωτος» ή «αδίστακτος», αλλά δεν θα μπορούσα να δεχτώ καμία από τις δύο χωρίς τη ρητή διαβεβαίωση αυτών που τις χρησιμοποιούν ότι ο σκοπός τους είναι να περιγράψουν και όχι να μειώσουν.

Από την άλλη, μια τέτοια διαβεβαίωση μάλλον είναι εντελώς περιττή καθώς είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να μειώσει έναν πολιτικό του μεγέθους του Γιάννη του Ραγκούση και σίγουρα αδύνατο να τον μειώσει περισσότερο από όσο ο ίδιος μειώνει κάθε μέρα τον εαυτό του.

Κι αυτό δεν το λέω για να τον κρίνω ή για να τον μειώσω. Εγώ απλώς περιγράφω. Και μπράβο μου.


Μάνος Βουλαρίνος
athensvoice.gr