Μια συγκινητική πραγματική ιστορία η "αναφορά στη ζωή ενός προσφυγόπουλου", ενός καλού ανθρώπου, άξιου οικογενειάρχη, που έζησε ανάμεσα μας στην πόλη μας την Ιτέα.

Γεννήθηκε πριν 97 χρόνια στην όμορφη ΜΑΚΡΗ της Μ. ΑΣΙΑΣ , της πατρίδας που μπορεί να χάθηκε μα δεν ξεχάστηκε! Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά του Γιώργου και της Μαρίας. Η νηπιακή του ζωή ήταν όπως όλων των παιδιών των εύπορων οικογενειών του τόπου του. Το καλοκαίρι τα περνούσαν όλοι μαζί στο εξοχικό τους στο ΛΙΒΙΣΙ. Όμως αυτοί που καθορίζουν τις τύχες των ανθρώπων είχαν άλλα σχέδια. Ξαφνικά όλα άλλαξαν, η μια τραγωδία διαδεχόταν την άλλη. Ο πατέρας πάει στον πόλεμο, ήρθε μαντάτο στη μάνα, ότι σκοτώθηκε ο Γιώργης. Η μάνα πεθαίνει, σκάει ,το μωρό που θήλαζε σκάει στην αγκαλιά της. Τα παιδιά μένουν μόνα τους σε δύσκολους καιρούς. Ο πατέρας γλύτωσε από θαύμα γιατί ήταν γραφτό να σκοτωθεί αργότερα. Όταν γύρισε στη ΜΑΚΡΗ ,
βρίσκει τα δύο κορίτσια και τα δύο αγόρια να τα φροντίζουν οι γείτονες. Αναγκάζεται να φέρει στο σπίτι μια χήρα με δύο κορίτσια να τα φροντίζει από πληροφορίες που είχα από δύο γιαγιούλες,
(Σακαλιά και Παπουλιά), γιατί η δική μου έμεινε εκεί στα άγια χώματα της Λυκίας με το μωρό της τη Δέσποινα και τον πραγματικά τώρα νεκρό παππού μου.
Τα τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, «εμίξιαναν, εψείριαναν,εβρώμιαναν», γιατί η σχεδόν μητριά φρόντιζε για τα δικά της παιδιά. Οι καιροί δύσκολοι για το 5χρονο ΑΓΑΠΗΤΟ, τον 7χρονο ΣΤΑΜΑΤΗ και την 9χρονη ΜΑΡΙΑ. Τα βάσανα τώρα αρχίζουν. Το 1922 αναγκάζονται όπως όλοι να φύγουν, μόνα και έρημα με τα ρουχαλάκια που φορούσαν. Στο καράβι χωρίζουν με την αδελφούλα τους, που την κράτησε ο καπετάνιος του καραβιού, γιατί δεν είχε δικά του παιδιά. Αυτός τη μεγάλωσε μέχρι που την πάντρεψε.
Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ με τον ΑΓΑΠΗΤΟ πιασμένα από το χέρι μόνα , έρημα χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει βρίσκονται στο καράβι, που σε διάφορα λιμάνια κατεβάζει κάμποσους ανθρώπους κάθε φορά.
Tελικά φτάνει στην ΙΤΕΑ με τους τελευταίους πρόσφυγες και μέσα σ’ αυτούς και τα δύο αδέλφια πάντα κρατημένα σφιχτά από το χέρι. Οι οικογένειες μια-μια άρχισαν να φεύγουν, ποιός να νοιαστεί για τα ορφανά. Όμως η μοίρα έστειλε δύο καλούς ανθρώπους ,που μόλις τα είδαν τα συμπόνεσαν και τα πήραν σπίτι τους να τα μεγαλώσουν μαζί με τα δικά τους παιδιά. Τον ΣΤΑΜΑΤΗ τον πήρε ο Γούναρης (παππούς της κ. Έφης Σπέντζου) και τον ΑΓΑΠΗΤΟ ο Ευθύμιος Μανδρέκας(θείος των κ. Παν. Κακκανά και Παν. Μανδρέκα). Ο Θεός ας τους έχει αναπαυμένους.
Εδώ ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ στην νέα του οικογένεια αλλάζει και όνομα (η οικογένεια είχε χάσει ένα παιδί τον Παναγιώτη) κι έτσι ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ μετονομάζεται σε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, που το κράτησε ανεπίσημα μέχρι το τέλος.
Σε ηλικία 15 χρονών πηγαίνει να μάθει την τέχνη του βαρελά στο βαρελάδικο του Γιώργου Μπουλούμπαση κι έτσι αλλάζει και σπίτι. Σε ηλικία 25 χρονών ο νονός μου Μπουλούμπασης τον πάντρεψε με την Δροσούλα Διαμαντοπούλου από τους Δελφούς. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά να΄σου ο πόλεμος του 40. Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ φεύγει για τον πόλεμο ,όπου πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ιταλούς. Από την Ιταλία με την βοήθεια ενός καλού παππού δραπετεύει στην Ελβετία μαζί με τον φίλο του Θανάση Κοκκινίδη από την Θεσσαλονίκη. Εκεί δούλευαν σ’ ένα ξενοδοχείο στο Φρίμπουργκ. Το 1945 επιστρέφει στην Ιτέα στη γυναίκα του. Το 1946 γεννήθηκα εγώ και το 1947 η αδελφή μου. Απο εκεί και ύστερα η ζωή συνεχίζεται φτωχικά μεν αλλά χωρίς προβλήματα. Το 1957 αντάμωσε με την αδελφή του Μαρία ύστερα από 35 χρόνια. Φαντάζεστε την συγκίνηση. Το 1965 πάντρεψε την πρώτη του κόρη Μαρία και απόκτησε δύο εγγονές. Το 1971 παντρεύει την Αργυρούλα κι αποχτάει άλλες δύο εγγονές.
Όμως η λαχτάρα να δει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν έσβησε από την ψυχή του. Μαζεύει χρήματα να πάει κάποτε με τον ΣΤΑΜΑΤΗ τον μεγαλύτερο αδελφό. Αυτό όμως έμεινε όνειρο γιατί ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ φεύγει από αυτόν τον κόσμο. Τα χρήματα που μάζευε βρέθηκαν ξεχασμένα σε μια τσέπη κουστουμιού, άχρηστα πλέον γιατί ήρθε το ευρώ.
Ο καημός όμως του Παναγιώτη δε λέει να σβήσει και σε ηλικία 88 χρονών το 2003 τον Αύγουστο κάνει το τόλμημα παίρνοντας και την κόρη του Μαρία επισκέπτονται τη ΜΑΚΡΗ σημερινή FETXIYE και το ΛΙΒΙΣΙ το σημερινό ΚΑΥΑ- ΚΟΥ.
Ασφαλώς όλοι οι Ιτιώτες θα κατάλαβαν, ότι το παρόν χρονικό αναφέρεται στον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΕΞΗΝΤΑΡΗ.
Πατέρα μου ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.
Η κόρη σου Μαρία

TO KEIMENO KAI OI ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΙΤΕΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου