ΟΙ ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΗΤΗΘΗΚΑΜΕ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

1. Η ναυμαχία της Σούδας 

όπου ο Μιαούλης βύθισε την τουρκική κορβέτα και ανάγκασε σε οπισθοχώρηση τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο...

Μετά τη ναυμαχία του ελληνικού και τουρκικού στόλου στο Κάβο Ντόρο, τον Μάιο του 1825, ο ηττημένος τουρκικός στόλος κατέφυγε στη Σούδα. Η ελληνική πλευρά, υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Μιαούλη, πραγματοποίησε αιφνιδιαστική επίθεση στα τουρκικά πλοία, σημειώνοντας την τρίτη κατά σειρά επιτυχία. Η ναυμαχία της Σούδας, είχε στόχο να εμποδίσει τους Τούρκοαιγυπτίους να αποβιβαστούν στην Πελοπόννησο, όπου ο Ιμπραήμ είχε σκοπό να καταπνίξει την επανάσταση. Ήταν μια από τις τελευταίες μεγάλες ναυμαχίες του ελληνικού στόλου. Προς τιμή του Μιαούλη στήθηκε ένα μνημείο έξω από το ναύσταθμο της Κρήτης. Το χρονικό της ναυμαχίας  Όσα τουρκικά πλοία διασώθηκαν από την επίθεση του ελληνικού στόλου στο στενό του Καφηρέα,
στην Εύβοια, κινήθηκαν προς τη Σούδα, όπου υπήρχε τουρκικός ναύσταθμος. Η ναυτική δύναμη των Τούρκων είχε συγκεντρωθεί στο φυσικό λιμάνι με στόχο να μεταφερθούν στρατεύματα στην Πελοπόννησο. Ο Ανδρέας Μιαούλης, βρισκόταν στα Κύθηρα και παρακολουθούσε τις κινήσεις του εχθρού, προσπαθώντας να εμποδίσει την απόβαση στην Πελοπόννησο. Μαζί του ήταν και οι Γεώργιος Ανδρούτσος και Νικολής Αποστολής. Η ανατίναξη της τουρκικής κορβέτας Ντζεϊλάν-Μπαϊρίν που ανάγκασε σε οπισθοχώρηση τις τουρκικές δυνάμεις, κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας της Σούδας. Αρχηγός της ναυμαχίας ήταν ο Υδραίος ναύαρχος, Ανδρέας Μιαούλης (Πηγή φωτογραφίας: Facebook) Στις 31 Μαΐου 1825, μόλις τα τουρκικά πλοία βρέθηκαν έξω από τη Σούδα, ο Ανδρέας Μιαούλης επιχείρησε να επιτεθεί στον εχθρικό στόλο. Γρήγορα οι τουρκικές δυνάμεις έφτασαν στο λιμάνι της Σούδας και ενώθηκαν με τον υπόλοιπο στόλο. Η ελληνική πλευρά, που μειονεκτούσε αριθμητικά, αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει και να καταστρώσει διαφορετικό σχέδιο. Αυτή τη φορά ο Μιαούλης διέταξε να χρησιμοποιηθούν μόνο τα πυρπολικά. Στις 2 Ιουνίου 1825, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αναχώρησε με προορισμό την Πελοπόννησο. Ήταν η καλύτερη ευκαιρία. Μόλις τα εχθρικά πλοία απομακρύνθηκαν από το λιμάνι, ο ελληνικός στόλος επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στην είσοδο του όρμου. Διαβάστε ακόμα: Η ναυμαχία των Σπετσών, όπου ο ελληνικός στόλος αυτοσχεδίασε και κατατρόπωσε 87 πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Πώς τέσσερις Έλληνες ναυτικοί παράκουσαν τις εντολές του Μιαούλη και παρέσυραν τους Τούρκους στην καταστροφή Remaining Time-0:01 Fullscreen Mute Η ναυμαχία της Σούδας διήρκεσε ως το απόγευμα. Το πυρπολικό του Μιαούλη πέτυχε την ανατίναξη της τουρκοαιγυπτιακής κορβέτας «Ντζεϊλάν-Μπαϊρίν», καθώς και την καταστροφή άλλων πιο μικρών πλοίων. Ο υπόλοιπος στόλος αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει στο λιμάνι και να αναβάλει την απόβαση στην Πελοπόννησο. Το αρχικό σχέδιο των Ελλήνων ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή του αντιπάλου μέχρι τον τουρκικό ναύσταθμο, αλλά οι ζημιές που υπέστη τους ανάγκασε να επιστρέψουν στην Ύδρα και τις Σπέτσες για να επισκευάσουν τα πλοία. Η έκκληση του Μιαούλη για ενίσχυση του στόλου με πυρπολικά Ο Υδραίος ναύαρχος μία μέρα μετά την ναυμαχία της Σούδας έστειλε επιστολή στην ελληνική διοίκηση, ζητώντας την ενίσχυση του ελληνικού στόλου σε πυρπολικά. Η κοινή διαπίστωση όσων μάχονταν στη θάλασσα, ήταν ότι οι επιθέσεις με τα πυρπολικά ήταν οι μόνες αποτελεσματικές. Ο τουρκικός στόλος υπερείχε αριθμητικά του ελληνικό, οπότε τα πυρπολικά ήταν το μοναδικό πλεονέκτημα. Το οικονομικό κόστος, όμως, για την κατασκευή ικανοποιητικού αριθμού πυρπολικών ήταν βαρύ για τα δεδομένα της επανάστασης. Τα οικονομικά μέσα που διέθετε η κυβέρνηση από το δάνειο των Άγγλων, είχαν δαπανηθεί κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Η επιστολή του Μιαούλη στης 3 Ιουνίου 1825 γράφει: «Βλέπετε, λοιπόν, πόση ανάγκη είναι να ετοιμασθούν και να κατασκευασθούν πολλότατα πυρπολικά. Όσον και αν κοστίζουν αυτά είναι το μόνον ισχυρόν όπλον της Ελλάδος κατά της Τουρκίας, μάλιστα εις τον εφετεινόν χρόνον. Ειδεμή, σας βεβαιώνω και η ευγενία σας το γνωρίζει πολλά καλά, ότι δεν μας οφελούν τίποτε όλων των εχθρικών στόλων αι τωριναί ζημίαι, όταν ημείς μίαν φοράν ευρεθώμεν χωρίς πυρπολικά ήγουν άοπλοι». Η μάχη στη Σούδα ήταν η τελευταία μεγάλη στιγμή της επανάστασης στη Θάλασσα. Οι διχογνωμίες των ελλήνων και ο διχασμός έδωσε στον Ιμπραήμ τη δυνατότητα να αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο όπου έσπειρε τον τρόμο και ουσιαστικά κατέπνιξε την επανάσταση. Τα σχέδια του θα είχαν ολοκληρωθεί στην στεριά αν δεν ήταν υπερόοτης στη θάλασσα. Η ναυμαχία στο Ναβαρίνο γύρισε οριστικά τη σελίδα υπέρ των ελλήνων που σύντομα θα ζούσαν σε μια  μικρή αλλά λεύτερη πατρίδα....

2.Η ναυμαχία του Αργολικού 

Ο Τουρκικός στόλος απέπλευσε από την Πάτρα στις 27 Αυγούστου 1822, βάζοντας πλώρη για τον Αργολικό κόλπο.

Ο ελληνικός στόλος, αποτελούμενος από 60 μικρά πλοία και 10 πυρπολικά, υπό τον Ανδρέα Μιαούλη έπλευσε να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο. Ο Μιαούλης βλέποντας ότι ο τούρκικος στόλος υπερέχει κατά πολύ σε δύναμη  διέταξε όλο τον Ελληνικό στόλο που είχε παραταχθεί στο Χέλι της Πελοποννησιακής παραλίας, να πλέει πολύ κοντά στην στεριά που τα νερά ήταν αβαθή και δεν μπορούσαν τα μεγάλα Τουρκικά καράβια να πλεύσουν.

Όταν ο Τουρκικός στόλος φάνηκε στον Αργολικό κόλπο, μια μικρή ελληνική μοίρα πλοίων υπό τον Αντώνη Κριεζή, παρακούοντας τις εντολές του Μιαούλη, επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στην Τουρκική αρμάδα, πλησιάζοντας και κανονιοβολώντας.

Οι Τούρκοι μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό αντέδρασαν και καταδίωξαν τα μικρά ελληνικά πλοία στα παράλια της μικρής νήσου Δοκού. Εκεί τα ελληνικά πλοία με επιδέξιους χειρισμούς κατάφερναν συνεχώς να ξεφεύγουν οριακά του αντιπάλου τους, ως την στιγμή που ο Πιπίνος κόλλησε ένα πυρπολικό σε ένα από τα πλοία καταδίωξης.

Ο υπόλοιπος ελληνικός στόλος με την ναυαρχίδα του Μιαούλη έπλευσαν προς βοήθεια της δοκιμαζόμενης ελληνικής μοίρας, αφήνοντας λίγα πλοία πίσω να υπερασπιστούν την είσοδο του κόλπου. Αυτά παρεμβλήθηκαν ανάμεσα στον Τουρκικό στόλο και το λιμάνι του Ναυπλίου, εμποδίζοντας την κίνηση του καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας.

Το πρωί της επομένης ξεκίνησε με σειρά Τουρκικών άστοχων κανονιοβολισμών χωρίς αντίκρυσμα.  Τελικά ο Καρα Αλής  υποχώρησε, στέλνοντας στο Ναύπλιο απλά μόνο ένα πλοίο ανεφοδιασμού με Αυστριακή σημαία, που αμέσως συνέλαβαν οι Έλληνες. Ο Τουρκικός στόλος έπλευσε τελικά προς την Σούδα για να επισκευάσει τις ζημιές που είχε υποστεί.

3.Η ναυμαχία της Μεθώνης

Ο Μιαούλης στις 30 Απριλίου του 1825 κάλεσε τους δύο κυβερνήτες των πυρπολικών, τον Ανδρέα Πιπίνο και τον Ραφαλιά και τους ανακοίνωσε ότι θέλει να πυρπολήσει τα τούρκικα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα.

Ο Πιπίνος συμφώνησε, αλλά ο κίνδυνος ήταν τόσο μεγάλος και υπήρχε απροθυμία από αρκετούς ναύτες. Ομως, ο κυβερνήτης του δεύτερου πυρπολικού, ο Ραφαλιάς, δεν θέλησε να ριψοκινδυνεύσει. Τότε παρουσιάσθηκε ως εθελοντής ο Γιώργης Πολίτης, απλός ναύτης, και ζήτησε να οδηγήσει το πυρπολικό.

Ετσι ο Ραφαλιάς, παραιτήθηκε από την θέση του και αντικαταστάθηκε από τον Πολίτη, ενώ και για αυτό το πυρπολικό, βρέθηκαν λίγοι ακόμη ναύτες από διάφορα πλοία για να επανδρώσουν το πλήρωμα.

Την νύκτα η Υδραίικη μοίρα, δώδεκα πλοία και τα έξι πυρπολικά, αγκυροβόλησαν πίσω από την Σαπιέντζα, ενώ έμειναν εκεί προσπαθώντας να μην γίνουν αντιληπτά από τον εχθρό. Όμως ένα Αυστριακό πλοίο είδε την Ελληνική μοίρα και ειδοποίησε τους επικεφαλής της αλγερινής και της Αιγυπτιακής μοίρας για την παρουσία του Ελληνικού στόλου.

Ο Μιαούλης παρέκαμψε την Σαπιέντζα και μπήκε στο στενό ανάμεσα σε αυτή και την Σχίζα και μέσα σε μια ώρα, στις 30 Απριλίου 1825 κατά τις 5 μ.μ., τα ελληνικά σκάφη βρίσκονταν ξαφνικά μπροστά στον εχθρό. Τα ελληνικά πλοία καθώς μπήκαν στο στενό άρχισαν τους κανονιοβολισμούς εναντίον των εχθρικών πλοίων πρώτα εναντίον της Αλγερινής μοίρας και έπειτα εναντίον των Αιγυπτίων που είχαν αιφνιδιαστεί πλήρως. Οι απώλειες του εχθρού ανήρθαν σε δώδεκα πλοία ενώ κάηκε και μία αποθήκη με τρόφιμα και πυρομαχικά.

4.Η ναυμαχία του Γέροντα

Στις 29 Αυγούστου 1824 έγινε η ναυμαχία του Γέροντα ανάμεσα στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, υπό την αρχηγία του Ιμπραήμ και του Χοσρέφ Πασά, και του ελληνικού.

Ο Τουρκικός στόλος διασπάσθηκε, ενώ μετά την πυρπόληση τολμηροί ψαράδες πλησίασαν με τα καΐκια τους και λαφυραγώγησαν το πεδίο της μάχης. Με το τέλος της μέρας ο τουρκικός στόλος αποσύρθηκε προς την Αλικαρνασσό.  Η ήττα αυτή ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του Οθωμανικού ναυτικού αν ληφθεί υπόψη ότι τα Ελληνικά πλοία δεν ήταν πολεμικά αλλά εμπορικά εξοπλισμένα.

5. Η ναυμαχία των Πατρών

Τον Φεβρουάριο του 1822, οι Τούρκοι έφτασαν στο λιμάνι της Πάτρας. Ο Μιαούλης έδωσε την εντολή στον ελληνικό στόλο να αντιμετωπίσει τον εχθρό κατά παράταξη, κάτι που γίνονταν για πρώτη φορά. Η μάχη κράτησε πεντέμισι ώρες και τελικά οι Έλληνες κατέστρεψαν μια φρεγάτα και πολλά άλλα πλοία υπέστησαν σημαντικές ζημιές και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να διαφύγουν στη Ζάκυνθο.

6. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου

Στις 24 Ιουνίου 1827 και ενώ η Επανάσταση ήταν ένα βήμα πριν την καταστολή της υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τη συνθήκη, ιδρυόταν ελληνικό κράτος υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο. Στη Συνθήκη Ειρηνεύσεως της Ελλάδος υπήρχε κι ένα μυστικό άρθρο, που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της σύμβασης.

Ο αγγλικός στόλος με τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, ο γαλλικός υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και ο ρωσικός υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν, κατέπλευσαν στην Πελοπόννησο για να επιβάλουν την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Η πρόταση των τριών συμμάχων απορρίφθηκε από τον Σουλτάνο και ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, υπό τους Ταχίρ Πασά, Μουχαρέμ Μπέη και Μουσταφά Μπέη, μπήκε στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου.

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1827 ο Κόδριγκτον, που είχε το γενικό πρόσταγμα, διαμήνυσε στον Ιμπραήμ που συνέχιζε τις επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο ότι ο στόλος του βρισκόταν εκεί για να επιβάλει ανακωχή και τον προειδοποίησε ότι τυχόν άρνησή του θα τον υποχρέωνε να την επιβάλει δια της βίας.

Ο Ιμπραήμ, έδωσε εντολή στον στόλο να του φέρουν ενισχύσεις  και τις επόμενες μέρες δύο μοίρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου εξήλθαν από το Ναβαρίνο με κατεύθυνση την Ύδρα και την Πάτρα. Εμποδίστηκαν, όμως, από τον συμμαχικό στόλο και αναγκάσθηκαν να προσορμιστούν και πάλι στο Ναβαρίνο.

Το μεσημέρι της 8ης Οκτωβρίου τα πλοία του συμμαχικού στόλου άρχισαν να εισπλέουν στον κόλπο του Ναβαρίνου. Οι Αιγύπτιοι  άρχισαν τους πυροβολισμούς κατά της αγγλικής λέμβου, την οποία είχε στείλει με λευκή σημαία ο Κόδριγκτον προς συνεννόηση, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Ελληνας πηδαλιούχος της Πέτρος Μικέλης. .

Ο Κόδριγκτον διέταξε επίθεση. Παρά την αριθμητική υπεροχή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και τη βοήθεια των πυροβολείων της Σφακτηρίας, η ναυμαχία αμέσως έκλινε υπέρ του συμμαχικού στόλου, που είχε μεγαλύτερη δύναμη πυρός.

12 φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα πλοία είχαν βυθισθεί, ενώ 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν. Οι Σύμμαχοι έχασαν 172 άνδρες, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε περίπου 500. Δύο πλοία καταστράφηκαν ολοσχερώς και αρκετά υπέστησαν εκτεταμένες ζημίες. Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας.