Ενεργεί λες και η χώρα ανήκει στον ίδιο και στην υπόγεια συμμαχία του με τον Καραμανλή. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι καινούρια. Ανάγεται στα πρώτα βήματά του στην κεντρική πολιτική σκηνή, όταν πήρε τη σκυτάλη του ¨μνημονιοσχίστη¨ από τον Σαμαρά και έσπειρε τον πιο επικίνδυνο σπόρο: αυτόν της λασπολογίας και του συνακόλουθου διχασμού.
Κάποιοι -κυρίως μετριοπαθείς- διέκριναν νωρίς το ποιόν του και προειδοποίησαν: ¨Ο τύπος αυτός θα μας κάψει, εκτός του ότι είναι ανίδεος και ψεύτης σπέρνει και την εθνική διχόνοια¨. Αλλά εν μέσω γενικευμένου παραλογισμού κανείς δεν τους άκουσε. Ήταν αδύνατον να τους ακούσει!
Όπως είδαμε, όμως, η λασπολογία και ο διχασμός δεν εξυπηρέτησαν τη χώρα: Οι κυβερνήσεις υπονομεύθηκαν και άλλαξαν η μία μετά την άλλη. Η χώρα δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ ενωμένη τα προαπαιτούμενα των μνημονίων. Η τελική διευθέτηση του χρέους έμεινε στον αέρα. Η δημοσιονομική προσαρμογή προχώρησε με χίλιες θυσίες και καθυστερήσεις. Ενώ ποτέ δεν προωθήθηκαν σε βάθος ρηξικέλευθες,
προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στη διοίκηση και σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Η κρίση παρατάθηκε!
Βεβαίως, εξυπηρετήθηκε ο ίδιος ο Τσίπρας. Ο οποίος ήρθε στην εξουσία και με το ¨καλημέρα¨ προξένησε στην οικονομία την ασύλληπτη βλάβη των, περίπου, 200 δις ευρώ. Υποθηκεύοντας παράλληλα ¨τα ασημικά¨ της Ελλάδας για έναν αιώνα.
Η συνέχεια είναι γνωστή και χιλιοκαταγγελμένη: Η κυβέρνηση συριζανέλ διαχειρίζεται όλα τα θέματα (μα, όλα!) με μικροκομματισμό και αναισθησία άνευ ορίων. Καθιστώντας έτσι τη χώρα, μία χώρα στην οποία θ’ ανακύπτουν διαρκώς κρίσεις μέσα στην κρίση. Με κυριότερη εκδοχή τους την αδυναμία δημιουργίας σταθερού, σοβαρού αναπτυξιακού πλαισίου. Αλλά και με άλλες εκδοχές: τραγικές! Όπως ο όλο και πιο τυφλός ενδοτισμός της χώρας στους ¨μεγάλους¨. Ή η παγιοποίηση ως κάτι ¨κανονικό¨(!) των αντιδημοκρατικών ¨συλλογικοτήτων¨ τύπου Ρουβίκωνα. Και διάφορες άλλες εκδοχές.
Παρεμπιπτόντως, τα θετικά σχόλια των δανειστών για την κυβέρνηση δεν πρέπει να καθησυχάζουν κανέναν. Πρώτον, γιατί δεν ανταποκρίνονται καθόλου στην πραγματικότητα που ζούμε οι πολίτες. Δεύτερον, γιατί έχουν σαφή, διττό στόχο: Αφενός, να χαϊδέψουν και να στηρίξουν έως έναν βαθμό τον Τσίπρα ως το υπάκουο παιδί των διεθνών συντηρητικών κύκλων. Αφετέρου, να κατευνάσουν τη διεθνή ανησυχία σχετικά με ¨το πρόβλημα Ελλάδα¨, διότι για τους ευρωπαίους υπάρχουν πια άλλες προτεραιότητες.
Στο σημείο αυτό τίθεται αυτονόητα το ερώτημα: Τελειώσαμε με τον διχασμό; Είναι ηλίου φαεινότερο πως όχι! Αναβιώνει! Και η αιτία είναι προφανής: Η μικρονοϊκή προσπάθεια της κυβέρνησης να κρύψει ¨κάτω από το χαλί¨ το πλήθος των θλιβερών της επιδόσεων. Οι αφορμές συγκεκριμένες: Το Σκοπιανό, ο αυξανόμενος εξ ανατολών κίνδυνος, το σκάνδαλο “Novartis”.
Ποιο είναι λοιπόν το νόημα και ποια η εθνική ωφέλεια, όταν μπροστά σε μύρια άλυτα προβλήματα η κυβέρνηση επενδύει στη σκανδαλολογία; Ποιο είναι ακριβώς το κέρδος για τον τόπο, όταν γύρω από το σκάνδαλο “Novartis” υπάρχει η αίσθηση -και η ανοιχτή καταγγελία- ότι η κυβέρνηση αντί ν’ αναδείξει την ουσία της υπόθεσης επιχειρεί απλώς να στιγματίσει τους πολιτικούς της αντιπάλους;
Ποιο είναι το νόημα και ποια η προοπτική για τη χώρα, όταν μπροστά σε καθοριστικά εθνικά θέματα (με υπαρκτούς κινδύνους) απουσιάζει η σύγκληση συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για την επίτευξη κοινής εθνικής γραμμής;
Μήπως μπορούν να μας λύσουν τις απλές αυτές απορίες τα ίδια τα κύρια γρανάζια της συμμαχίας Τσίπρα-Καραμανλή; Ο ίδιος ο Τσίπρας, ο ίδιος ο Καραμανλής, ο Παυλόπουλος, ο Καμμένος, ο Παπαγγελόπουλος; Προφανώς, όχι. Θα πουν οτιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια.
Εδώ και μία σχεδόν δεκαετία έχουν αποδείξει ότι είναι ¨μετρ¨ στην απόκρυψη και διαστρέβλωση της αλήθειας. Κυρίως ότι ενεργούν με, αμιγώς, κομματική και όχι εθνική συνείδηση. Με ό,τι σημαίνει αυτό για το μέλλον μας. Για όλους μας!
Γράφει ο Λευτέρης Κούμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου