Σε άρθρο του με τίτλο «Μαύρη Τρύπα» στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ο γνωστός δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας, επ’ αφορμή του σκανδάλου της Novartis εστιάζει στο θέμα της πραγματικής πολιτικής και των συνεπειών της, που αποφεύγεται…
Όπως γράφει μεταξύ άλλων ο Π. Τσίμας στα ΝΕΑ:
«…τα σκάνδαλα είναι γαργαλιστικό θέμα συζήτησης για όλους. Η πραγματική πολιτική - οι πολιτικές επιλογές και οι συνέπειές τους - είναι βαρετό θέμα συζήτησης, για βαρετούς ενηλίκους. Συνήθως αποφεύγεται.
Αποφεύγεται προπάντων για τα χρόνια 2004-2009. Γιατί στα χρόνια αυτά η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 160%;
Γιατί η δαπάνη υγείας αυξήθηκε κατά 70% χωρίς στ' αλήθεια να γίνουν καλύτερες οι παρεχόμενες υπηρεσίες; Γιατί η μισθοδοσία της γενικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 95%;
Γιατί οι κρατικές δαπάνες (χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι των δανείων) αυξήθηκαν κατά 50%, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν 22%;
Γιατί το χρέος αυξήθηκε, τα χρόνια αυτά, κατά 63%, με διπλάσιο ρυθμό από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη;
Και μόνον να θέτεις τέτοια ερωτήματα είναι σαν να διαπράττεις ιεροσυλία. Είναι σαν να προσβάλλεις,
το ισχυρότερο πολιτικό ταμπού. Είναι σαν να αμφισβητείς τον Καραμανλή. Το ότι το ταμπού αδικεί προπάντων τον ίδιο τον Καραμανλή είναι το λιγότερο. Το χειρότερο είναι πως μένει στο σκοτάδι, εκτός συζήτησης, μια ολόκληρη πολιτική περίοδος, μοιραία και κρίσιμη, από την εμπειρία της οποίας θα έπρεπε κάτι να διδαχθούμε.
Κι όσο αυτή η εμπειρία μένει στο σκοτάδι, σαν μια μαύρη τρύπα στον δημόσιο διάλογο, τόσο όλα όσα ζήσαμε μετά το 2010 μοιάζουν μυστήριο ανεξήγητο. Εργο νεφελίμ. Προδοσία. Και τόσο γυρίζουμε στον ίδιον φαύλο κύκλο. Για κάθε βήμα πολιτικής ενηλικίωσης που κάνουμε, για κάθε βήμα εξορθολογισμού του δημόσιου διαλόγου (σαν αυτό που έφερε η προσαρμογή του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική της υπέρβασης του Μνημονίου διά της εφαρμογής του) κάνουμε δύο βήματα πίσω στις θεωρίες συνωμοσίας και στις ευκολίες της σκανδαλοθηρίας.
Σε καιρούς κρίσης, σε καιρούς διεύρυνσης των ανισοτήτων, η απαξία της πολιτικής διαφθοράς γίνεται, προφανώς, μεγαλύτερη. Η αποκάλυψη και η καταδίκη της είναι προϋπόθεση επιβίωσης της δημοκρατίας. Και, από αυτήν την άποψη, η πλήρης, διαφανής και πειστική εκκαθάριση της υπόθεσης Novartis είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Μα γι' αυτό ακριβώς είναι έγκλημα αυτή η ανάγκη εκκαθάρισης να θυσιάζεται στον βωμό μιας πολιτικής σκοπιμότητας, ενός παιγνίου πολιτικής κυριαρχίας. Και είναι έγκλημα ακόμη βαρύτερο να γίνεται διάδρομος επιστροφής στην ιδεολογία της αγανακτισμένης πλατείας. Στην ανίκητη πεποίθηση πως τίποτε δεν πήγε στραβά, τίποτε δεν κάναμε λάθος, δεν χρεοκοπήσαμε, απλώς κάπου βάλαμε τα λεφτά και κάποιος τα βρήκε και τα έφαγε...».
Ολόκληρο το άρθρο του Παύλου Τσίμα στο tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου