ΠΕΡΙ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΥ

Ο μοναχικός θρήνος

Έχουμε δει να χοροπηδάνε, να κάνουν καράτε, να κάνουν κάμψεις, κολοτούμπες και κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι είναι το ζεϊμπέκικο.

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται.

Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας.

Η απελπισία της ζωής.

Το ανεκπλήρωτο όνειρο.

Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα».

 Το κακό που βλέπεις να έρχεται.
Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Γι’ αυτό το ζεϊμπέκικο είναι ανδρικός χορός! ΜΟΝΟ!! 

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη.

Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει»,

να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. 

Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι’ αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.

Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.

Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.