ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ... ΔΣΕ

Τελευταίες μέρες του Αυγούστου ήταν όταν στα βουνά του Γράμμου καθοριζόταν το τέλος του 'εμφυλίου' πολέμου, όπως συνηθίζεται να λέγεται, και η αρχή διαμόρφωσης ενός ανελεύθερου και αυταρχικού κράτους, που, μόνο τυπικά, έπαψε να έχει αυτή τη μορφή και να λειτουργεί μέχρι το...
τέλος της δικτατορίας 68-74.

Πριν από 70 χρόνια γράφτηκε στην ιστορία η λήξη της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), ενός στρατού που γεννήθηκε από τα σπλάχνα του λαού μας και αντιμετώπισε με θάρρος και σθένος έναν πλήρως εξοπλισμένο "εθνικό" στρατό, τα συμφέροντα του οποίου όχι μόνο δεν ταυτίζονταν με αυτά της εργατικής τάξης, του λαού, των ανθρώπων του μόχθου αλλά είχε σαφή προορισμό υποστήριξης συμφερόντων αντίθετων με αυτά της πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, άξιο τέκνο ενός αγωνιζόμενου λαού και του ηρωικού κόμματος του, του ΚΚΕ, ήταν απόρροια της εξέλιξης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Πάλεψε ενάντια στην τρομοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, την τυραννία, τις επιδιώξεις της εγχώριας αστικής τάξης αλλά και αυτών της Δύσης, θέτοντας για πρώτη φορά το ζήτημα της εξουσίας στη χώρα και αυτή ήταν η αιτία της λυσσαλέας προσπάθειας της αστικής τάξης για την άμεση καταστροφή του. 

Ο 'εθνικός' στρατός είχε στη διάθεσή του 8 μεραρχίες, 2 ταξιαρχίες, πολυάριθμα πολυβόλα, αεροπλάνα, τεθωρακισμένα και άρματα μάχης απέναντι σε ένα πολύ κατώτερο οπλικά Στρατό μερικών χιλιάδων Μαχητών που δε διέθεταν αεροπορία, άρματα μάχης αλλά μόνο μια μικρή ποσότητα πυρομαχικών... 

Ακόμη και αυτά τα στοιχεία αρκούν για να φανερώσουν το μένος και τον τρόμο του αστικού κράτους απέναντι σε έναν επαναστατημένο λαϊκό Στρατό που κέρδισε τη στήριξη του λαού πολύ πριν την επίθεση των Ανταρτών στο σταθμό της Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο. Αυτό έκανε το αστικό κράτος να βλέπει κατάματα τη κατεδάφιση της εξουσίας και των συμφερόντων της τάξης που εκπροσωπούσε. 

Στις 29 προς 30 Αυγούστου του 1949 επιτυγχάνεται η πτώση του υψώματος Κάμενικ, κάτι που ισούται με την ουσιαστική νίκη του 'εθνικού' στρατού έναντι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μετά την απόφαση του ΔΣΕ για την υποχώρηση του στην Αλβανία και την διάσωση των τελευταίων Μαχητών. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας κατά την τρίχρονη ηρωική του εποποιία αγωνίστηκε με τόλμη και πυγμή για λευτεριά, ανεξαρτησία, δημοκρατία, σοσιαλισμό. Η λήξη του ηρωικού αγώνα του μπορεί να μην έφερε το αποτέλεσμα που περίμεναν οι Μαχητές του, ο λαός και αυτό που ονειρευόμαστε οι νέοι κομμουνιστές σήμερα, όμως το παράδειγμα του, η θρυλική του πάλη, οι επιτυχίες που πέτυχε, ο αγώνας του για μια καλύτερη ζωή είναι πέρα για πέρα ζωντανά και δεν ηττήθηκαν. 

Οι μαχητές του ΔΣΕ μπορεί να μη διέθεταν τα απαραίτητα πυρομαχικά, όπλα, άρματα όπως είχε ο ταξικός αντίπαλος. Όμως κατείχε κάτι που δεν μπορούσε να αποκτήσει ένας μισθοφορικός στρατός σαν τον ΕΣ. Κάτι που είχαν και οι κομμουνιστές που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι και με απάνθρωπες συνθήκες στις εξορίες, τις φυλακές, τα κρατητήρια. Κάτι που ευθυνόταν για το χαμόγελο των κομμουνιστών απέναντι στις κάνες των όπλων του αυταρχικού αστικού κράτους! 

Ψυχή Βαθιά σύντροφοι!!!