Ύστερα από 8 χρόνια μνημονίων, η χώρα στις βασικές της δομές παραμένει ίδια και απαράλλακτη με πριν, το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει με τις παλιές κακές συνήθειες, τα κόμματα ανταγωνίζονται με τα ίδια «όπλα» και επιχειρήματα και οι πολίτες παραμένουν περισσότερο διχασμένοι από ποτέ.
Δυστυχώς οι κυβερνήσεις που βρέθηκαν στην εξουσία, όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν το κράτος, δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το μεγάλο «ασθενή», τη Δημόσια Διοίκηση.
Και πριν και τώρα γίνονται χιλιάδες διορισμοί «ημετέρων», η έννοια της αξιοκρατίας υπάρχει μόνο στα χαρτιά, όπως και της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, η ψηφιοποίηση πέρασε και δεν ακούμπησε και εξ αυτού η γραφειοκρατία πνίγει πολίτες και επενδυτές. Στις ΗΠΑ χρειάζεσαι μόνο 20 λεπτά να οριστικοποιήσεις και να πάρεις τη σύνταξή σου, εδώ τρία χρόνια και βάλε.
Σε ευρωπαϊκές χώρες δημιουργείς ηλεκτρονικά σε μια μέρα μια μικρομεσαία εταιρεία, εδώ απαιτείται ένας μήνας, ένας λογιστής και ατελείωτο χαρτομάνι.
Η Παιδεία κάνει βήματα πίσω,
καθώς οι κυβερνώντες αρνούνται να δουν την ανάγκη εκσυγχρονισμού της, τη σύνδεσή της με την πραγματικότητα, με την αγορά και τις σύγχρονες ανάγκες.
Η Δικαιοσύνη γίνεται αντικείμενο παρεμβάσεων από όλους, γι’ αυτό και η έννοια της ανεξαρτησίας της μοιάζει με ανέκδοτο. Η λειτουργία της θεωρείται απαρχαιωμένη ,οι λειτουργοί της πνίγονται μέσα σε χιλιάδες υποθέσεις, με αποτέλεσμα ο χρόνος καθυστέρησης στην έκδοση αποφάσεων να είναι μεγαλύτερος από ό, τι στις αφρικανικές χώρες.
Χρειαζόμαστε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, μια ανεξάρτητη και αποτελεσματική δικαιοσύνη, μια λειτουργική ευέλικτη και ανοικτή στην κοινωνία και τις επιχειρήσεις κρατική μηχανή.
Χρειαζόμαστε ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος που θα στηρίζει θεσμικά τους οικονομικά αδύναμους και όχι την λατινοαμερικανική εκδοχή του η οποία συνίσταται στη χορήγηση δώρων και επιδομάτων στους φτωχούς με στόχο την εξαγορά την ψήφου τους.
Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα που δεν θα ζει από τους διορισμούς και το πελατειακό κράτος και ένα πολιτικό προσωπικό που δεν μπαίνει στη Βουλή, για να έχει έναν μισθό που δεν μπορεί να βρει στον ιδιωτικό τομέα.
Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να νοιάζονται για τη χώρα και τους Έλληνες και όχι για το κόμμα και τον εαυτούλη τους.
Χρειαζόμαστε κυρίως πολίτες που γνωρίζουν πια πως πληρώσαμε πολλά, πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια για να αποδεχθούμε ότι τελικά κάναμε μια τρύπα στο νερό, ότι δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το κράτος, να εξυγιάνουμε το πολιτικό σύστημα να εκλέξουμε σοβαρούς ανθρώπους στη Βουλή.
Τίποτα, δυστυχώς, δεν άλλαξε ακόμα. Πάνω από όλα για μερικούς παραμένει η «καρέκλα», ο «μισθός του βουλευτή», το κόμμα, κι ας εγκατέλειψαν τη χώρα πάνω από 500.000 νέοι, κι ας πέρασε στην ανεργία ένα εκατομμύριο Ελλήνων κι ας χάθηκαν περιουσίες κι ας βούτηξε στη φτώχια η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας.
Πάνω από όλα, για τους γυρολόγους της πολιτικής το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον τους.
Όπως τώρα που, εν όψει ανασχηματισμού, ξεφτισμένοι και ξεπερασμένοι βγήκαν ξανά στη γύρα.
Ο πρωθυπουργός, χθες, διακήρυξε ότι προτεραιότητά του είναι το κόμμα -και όχι η χώρα- και τοποθέτησε επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τον καθ’ υλην υπεύθυνο για την καταστροφή στο Μάτι, πρώην υπουργό Εσωτερικών.
Υπάρχει σωτηρία;
Γράφει ο Ανδρέας Κωνσταντάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου