ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΩΝ!

Τι ακριβώς γίνεται όταν τελειώνουν οι πανηγυρισμοί γονιών, συγγενών και φίλων για την εισαγωγή των παιδιών τους στα πανεπιστήμια;

Δύο πράγματα: οι γονείς που είδαν τα παιδιά τους να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο της πόλης τους ανάβουν κεράκι –έως και λαμπάδα!- επειδή… γλίτωσαν το έμφραγμα, οι άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με μια ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ πραγματικότητα που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνάει και τα όρια της λογικής.

Επειδή το βίωσα αυτές τις τελευταίες ώρες –στην Πάτρα- είδα ορδές απελπισμένων γονιών να τρέχουν για να βρουν ένα σπίτι, ελπίζοντας να μην είναι ΚΟΤΕΤΣΙ! Γιατί ναι, πλασάρονται σαν σπίτια και κοτέτσια: μια μουχλιασμένη τρύπα που μυρίζει, με σωλήνες να στάζουν, με συνθήκες ντροπής! Και μια τέτοια ποντικότρυπα, αν είναι στο κέντρο, μπορεί να κάνει ακόμα και 250 ευρώ το μήνα, ίσως και παραπάνω!

Κοτέτσια!

Σε κάποιους ανθρώπους έδειξαν και σπίτια στα οποία δεν θα άφηναν ούτε το σκύλο τους. Με υγρασίες και μούχλα,

με κατεστραμμένα υδραυλικά και τις βρύσες να στάζουν, με πολλά σημάδια κατάρρευσης γενικά και… χωρίς ντουλάπες, και με μπαλκόνι που ίσα-ίσα χωρούσε μία καρέκλα!

Και δεν έχουν το θεό τους οι αθεόφοβοι!

Πολλοί ιδιοκτήτες –αλλά και κάποιοι μεσίτες- έλεγαν την ίδια φράση:

«Έλα μωρέ, φοιτητής είναι το παιδί…»

Δηλαδή, αφού είναι φοιτητής, δεν τρέχει και τίποτα που το σπίτι είναι τραγικό και άθλιο, με την καλύβα του μπαρμπα-Θωμά να μοιάζει με παλάτι! Πολλά δεν ήταν καν κοντά στο κέντρο, εκεί που συνήθως μαζεύονται οι φοιτητές για να περάσουν την ώρα τους. Άρα το παιδί τα βράδια έπρεπε να ψάχνει ταξί για να γυρίσει ή… να μη γυρίσει και να ψάχνει κάπου να σπιτωθεί! Σύνηθες…

Πολλά σπίτια δεν είχαν θέρμανση, που σημαίνει ότι το παιδί πρέπει όλο το χειμώνα να τη βγάζει με μια σόμπα ή να κάνει τον ινδιάνο, αγκαλιά με μια κουβέρτα.

Η ιστορία, που αφορά δεκάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, δεν έχει καθόλου πλάκα και όντως εμπεριέχει στοιχεία δράματος. Για σπουδές στην περιφέρεια λοιπόν (το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά της επαρχίας που πάνε σε άλλες πόλεις) η κατάσταση, ειδικά για τα σημερινά δεδομένα, είναι απελπιστική και η προσέγγιση φέρνει κρύο ιδρώτα!Ο βαρύς λογαριασμός

Ενοίκιο, ΔΕΗ (αυξημένη τους χειμερινούς μήνες με κάποιο είδος θέρμανσης), νερό, σταθερό τηλέφωνο (για ίντερνετ που είναι απαραίτητο για κάθε φοιτητή), κινητό (ποιο παιδί δεν έχει), εισιτήρια για τις διαδρομές στο πανεπιστήμιο, κοινόχρηστα και φυσικά διατροφή για ένα μήνα, μας κάνουν ένα ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΚΟΝΔΥΛΙ, δυσβάσταχτο πια για πολλές οικογένειες.

Και πώς θα τα βγάλουν πέρα;

Κι επειδή ο λογαριασμός είναι πολύ βαρύς για τις σημερινές συνθήκες, πολλοί γονείς ΔΥΣΤΥΧΩΣ ακυρώνουν τις σπουδές των παιδιών τους σε άλλη πόλη, αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στα έξοδα! Και πώς να σηκώσουν τέτοιο αβάστακτο βάρος όταν τα έξοδα ενός φοιτητή που φεύγει από το σπίτι του είναι περισσότερα ίσως από έναν καλό μηνιαίο μισθό σήμερα; Θεωρητικά και πρακτικά, για πολλούς είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ να αντέξουν, οπότε κόβουν τα παιδιά, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς.

Είναι μια σκληρή πραγματικότητα που έχει και ψυχολογικές επιπτώσεις.

Πώς να πεις σε ένα παιδί που έχει κοπιάσει πολύ και τελικά τα κατάφερε και πετάει από τη χαρά του ότι δεν θα πάει να σπουδάσει;

Μου έλεγε πέρσι ο φίλος μου ο Γιάννης που αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα:

«Ας υποθέσουμε ότι μας περισσεύουν κάποια χρήματα το μήνα και στέλνουμε τα παιδιά να σπουδάσουν. Μιλάμε για ένα τεράστιο ετήσιο κονδύλι, χωρίς να υπολογίσω τα δικά μας ταξίδια εκεί, που όταν πας όλο και κάτι παραπάνω θα χαλάσεις. Βενζίνες, διόδια –και για τους πιο άτυχους αεροπλάνο ή καράβι- ένα σούπερ μάρκετ, ένα φαγητό στο παιδί, μια έξοδο σε ένα εστιατόριο… Με πιάνει τρέλα…»

Κι υπάρχει και η δεύτερη μαχαιριά που δεν είναι τα μεσιτικά αν το σπίτι βρεθεί μέσω μεσίτη (που σημαίνει δύο νοίκια μπροστά, μαζί με την εγγύηση) αλλά το πώς θα επιπλωθεί ένα άδειο σπίτι! Ακόμα και για τα απολύτως απαραίτητα -σίγουρα κρεβάτι και ψυγείο, κουζίνα ή φουρνάκι, γραφείο, καρέκλα, ένα τραπεζάκι για φαγητό, μαχαιροπίρουνα, σεντόνια, κουβέρτα, πετσέτες, κάποια πράγματα για το μπάνιο, φωτιστικά αν δεν έχει το σπίτι, ενδεχομένως κάποια κουρτίνα ή κάτι άλλο- χρειάζεται ένα μεγάλο ποσόν και μάλιστα μαζεμένο. Δεν θα αφήσουν το παιδί να κοιμηθεί στο πάτωμα!

Πολλά παιδιά ψάχνουν δουλειά για να βοηθήσουν την κατάσταση, αλλά κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν υπάρχουν δουλειές. Αλλά και να βρεθεί κάτι, και πάλι οι γονείς πρέπει να στείλουν αρκετά χρήματα, αφού δεν βγαίνει αλλιώς. Και με ποιους μισθούς άραγε; Κι αν δουλεύει μόνο ο ένας στο σπίτι, αντίο!

Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Κι ακόμα πιο δύσκολη, τραγική δηλαδή, για τα παιδιά που κατάφεραν να μπουν με ιδρώτα και αίμα αλλά οι γονείς δεν μπορούν να τα στείλουν για σπουδές.

Η λέξη ΚΟΥΡΑΓΙΟ –για όλους- μοιάζει πολύ φτωχή…

Μένιος Σακελλαρόπουλος