Η Ιστορία δεν
γράφεται βεβαίως με εικασίες, ωστόσο οι λογικές υποθέσεις βοηθούν μαθηματικά να
εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Γράφει ο
Παντελής Φλωρόπουλος
Σήμερα, 2016, χρειάζεται να κάνουμε “Ταμείο Επταετίας”, για την
περίοδο 2009 – 2016. Καθότι αυτή η επταετία μοιάζει πολύ με την επταετία του
Παπαδόπουλου (1967 – 1974) αν δεν είναι και χειρότερη…
Ταμείο εκ των υστέρων; Ναι, εκ των υστέρων! Σάμπως… “η πολιτική
δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματος”; Βεβαίως και η Πολιτική κρίνεται εκ του
αποτελέσματος! Γιατί λοιπόν να μην κριθούν τα
πεπραγμένα όλων για την χουντική επταετία που πέρασε;
Ούτως
εχόντων, η πολιτική υπόθεση… “πώς θα ήταν άραγε σήμερα τα πράγματα, εάν ΔΕΝ
έπεφτε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011”, δεν είναι μόνο
χρήσιμη, αλλά και αναγκαία. Ιδίως όταν επαναλαμβάνονται τα ίδια πολιτικά λάθη,
όταν “οι στόκοι” μένουν ακόμα σήμερα κολλημένοι σε ένα νεκρό πια και
ανεπίστροφο φυσικά παρελθόν…
Ας
υποθέσουμε λοιπόν ότι το Νοέμβριο του 2011…
δεν αποστατούσαν βουλευτές και
στελέχη του ΠΑΣΟΚ και η νόμιμη κυβέρνηση, με ένα θηριώδες τότε 43,92% πίσω της,
έμενε στη θέση της μέχρι το 2013…
Ήταν μια χοντρή αποστασία,
χειρότερη εκείνης του 1965, για την οποία τόσο καταχρηστικά συκοφαντήθηκε ο
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Για την “αποστασία του 2011” δε μίλησε ποτέ κανείς! Να θεωρηθεί
όμως βέβαιο ότι τους κυρίους αυτούς και τις κυρίες θα τους στολίσει μια μέρα
δεόντως η ίδια η Ιστορία.
Θυμηθείτε:
Την
αποστασία του 2011 διέπραξαν σημερινοί υπουργοί, βουλευτές, αξιωματούχοι και
στελέχη του Σύριζα. Οι οποίοι δεν έχουν τώρα κανένα ηθικό πρόβλημα, με την
καθοδήγηση του φωτισμένου ηγέτη Τσίπρα, να εφαρμόζουν όλα εκείνα που… πριν
μόλις τέσσερα χρόνια τους οδήγησαν να ρίξουν παράνομα και ανήθικα μία κυβέρνηση
που είχε εκλεγεί από το 44% του λαού!
Αν, για
λόγους συνείδησης, είχαν ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου και είχαν πάει στο
σπίτι τους, δεν θα είχε κανείς σήμερα δικαίωμα να τους ψέξει.
Αυτοί όμως,
όχι μόνο δεν πήγαν σπίτι τους, έβγαλαν και μία γλώσσα σαράντα πήχες από πάνω.
Είπαν στον αναστατωμένο λαό “του κόσμου τα ψέματα”, του χάιδεψαν τ’ αυτιά,
κολάκεψαν έναν ανιστόρητο και στείρο πατριωτισμό των όψιμων αγουροξυπνημένων
πατριωτών, ακριβώς όπως κάνουν οι αγύρτες, εξαπάτησαν ανυποψίαστες συνειδήσεις,
πήραν την εξουσία με φρέσκο αρχηγό, για να κάνουν αυτοπροσώπως όλα όσα οι ίδιοι
αρνήθηκαν, τότε που ήταν στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου…
Δεν είναι
οι μόνοι ένοχοι.
Εξ ίσου
ένοχος μ’ αυτούς τους πολιτικούς λωποδύτες είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος
αισθανόταν περισσή ανασφάλεια μέσα στο κόμμα του και, για να εδραιωθεί,
εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία ώστε να γίνει πρόωρα “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”.
Εκβίασε ωμά τις εξελίξεις, έγινε βραχνάς στην διάδοχη κυβέρνηση Παπαδήμου
(ποιος δεν θυμάται τις αβάστακτες ξινίλες του) και την ανάγκασε να κάνει
βιαστικές εκλογές, μέσα στο θυμό και την οργή, που νόμισε θα καρπωθεί, ο άνους…
Προτού
πούμε τι έγινε στις εκλογές του 2012, να θυμηθούμε ποια ήταν τότε η δύναμη των
κομμάτων που αποτελούν σήμερα τον εφιάλτη της χώρας:
Ο Σύριζα,
με αρχηγό τον Τσίπρα, κατέγραφε μόλις 4,6% και η Χρυσή Αυγή κατέγραφε μόλις
0,29%…
Η αποστασία
των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που πήγαν στον Σύριζα και ο ανόητος εκβιασμός του
Αντώνη Σαμαρά που οδήγησε στις διπλές εκλογές του 2012, γέννησαν τον σημερινό
Σύριζα ΚΑΙ την σημερινή Χρυσή Αυγή.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.
Αλλά δεν
είναι μόνο αυτό. Έχει κι άλλο:
Ας υποθέσουμε ότι οι εκλογές γίνονταν κανονικά το 2013 και όχι το 2012. Ούτε ο Σύριζα, ούτε η
Χρυσή Αυγή θα έβρισκαν τόπο να σταθούν. Θα κέρδιζαν ίσως κάποια άνευ σημασίας
ποσοστά, αλλά ως εκεί… Γιατί στο μεταξύ, θα είχαμε κάνει ό,τι έκαμε και η
Ισπανία. Που είπε: “Δεν θα μπω σε μνημόνιο. Θα πάρω τα αναγκαία μέτρα μόνη
μου”. Και τα πήρε. Και δεν μπήκε στο μνημόνιο. Που σημαίνει ότι, αν εμείς
παίρναμε τα αναγκαία μέτρα, αν και (με ευθύνη του Καραμανλή) μπήκαμε στο πρώτο,
θα βγαίναμε πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα, όσο βγήκαν και οι άλλες χώρες που
μπήκαν.
Ας
υποθέσουμε δηλαδή ότι οι σημερινοί αξιωματούχοι του Σύριζα, τότε αξιωματούχοι
του ΠΑΣΟΚ, να μην το ξεχνάμε, έστρωναν τον χοντρό κώλο τους κάτω και δούλευαν,
όπως όφειλαν απέναντι στο έθνος να κάνουν, αντί να γίνουν στην πιάτσα
δημαγωγοί, σκέτοι ανεμόμυλοι, κι αντί να φουντώνουν τον απελπισμένο θυμό του
κοσμάκη, να κάνουν το χρέος για την θέση που τους είχε δώσει ο λαός… Αν το
έκαναν, είναι σίγουρο, δεν θα φτάναμε ποτέ σε δεύτερο μνημόνιο με τον Σαμαρά,
ούτε σε τρίτο με τον Τσίπρα.
Και δεν
είναι μόνο αυτοί οι πασόκοι που πήγαν στον Σύριζα. Είναι και οι άλλοι οι
θρασύδειλοι πασόκοι που “την έκαμαν μ’ ελαφρά πηδηματάκια” αφήνοντας τον αρχηγό
τους έρμο και μοναχό στο έλεος του τυφώνα.
Ας υποθέσουμε ρε παιδιά ότι έπιανε τόπο και η σοφή κουβέντα του Στέφανου Μάνου
που εγκαίρως, το 2010 ακόμα, μίλησε και είπε “ν’ απολυθούν 400.000 δημόσιοι
υπάλληλοι”. Για αργόμισθους μιλούσε, για ρεμπεσκέδες, όχι, δεν εννοούσε ο
άνθρωπος ν’ απολυθούν χρήσιμοι εργαζόμενοι…
Αν αυτό
είχε γίνει το 2010, στις εκλογές που θα γίνονταν κανονικά το 2013, έφτανε ο
χρόνος για να βγει η χώρα από το (πρώτο και τελευταίο) μνημόνιο. Σήμερα, τρία
χρόνια τώρα, θα ήμασταν σε πλήρη ανάπτυξη. Και είμαστε ακόμα σε ύφεση…
Μειώσαμε
τάχα μου τον Δημόσιο Τομέα. Σοβαρά; Για να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους,
τους βγάλαμε όλους στη σύνταξη. Αντί ν’ αλαφρώσουμε το Δημόσιο Ταμείο, το
επιβαρύναμε ακόμα περισσότερο: Φτιάξαμε τρία εκατομμύρια συνταξιούχους. Άντε
τώρα να δουλεύουν ποιοι, να δουλεύουν πού, να γεμίσουν πώς τα ασφαλιστικά
Ταμεία, για να πληρώνονται αυτές οι φοβερές συντάξεις, τις οποίες δεν θέλουμε
να μειώσουμε κιόλας…
Κι ύστερα
σου λέει: “Γιατί δεν βγήκαμε απ’ το μνημόνιο; Οι ξένοι φταίνε”…
Ας
υποθέσουμε, τέλος, ότι δεν θα έβγαινε μία κυβέρνηση να πει στους μετανάστες
“ανοίξαμε και σας περιμένουμε”… Σήμερα, δεν θα είχαμε αυτή την τεράστια
προσφυγική κρίση να βαραίνει ακόμα πιο πολύ την οικτρή μας κατάσταση και να μας
εξουθενώνει…
Συμπέρασμα:
Αν το 2011
δεν είχε πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν θα ήταν όλα καλά σήμερα, αλίμονο!
Δεν θα ήταν όμως ΑΥΤΟ το άθλιο πράμα που ζούμε και δεν ξέρουμε προς τα πού να
κάνουμε…
Μπορεί να μην αρέσει αυτός ο λόγος… Αλλά…
Τα γεγονότα
δικαίωσαν τον Γιώργο Παπανδρέου. Κι εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τον Κουρουμπλή κι όλους
τους άλλους αποστάτες που έπιασαν μια καρέκλα ινστρούχτορα, μας κοιτάνε απ’ το
γυαλί, μας κουνάνε και το δάχτυλο αποπάνω…
Και δεν
ντρέπονται που έκαμαν την Ελλάδα Σπιναλόγκα της Ευρώπης.
Αλλά κι εμείς… Τι άλλο πρέπει να πάθουμε για
να μάθουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου